Με σκηνοθέτη τον πρωτάρη Μάικ Γουάιτ, το έτερο τραγουδιστικό ήμισυ του Τζακ Μπλακ στη ροκ μπάντα Tenacious D., η Χρονιά του Σκύλου είναι μια ιδιαίτερη ταινία γιατί δεν φαίνεται να ανήκει πουθενά: ούτε στο είδος του δράματος ούτε στις κομεντί, γέλιο δεν σου προκαλεί, και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με δράση, περιπέτεια, τρόμο και όλα τα συναφή. Η αμηχανία που σπέρνει ίσως έχει τη ρίζα της στην άβολη θέση της πρωταγωνίστριας, μιας καλόκαρδης και καλοπροαίρετης υπαλλήλου που αισθάνεται πως προδίδεται από τα συναισθήματα των συνανθρώπων της και η μόνη της παρηγοριά και θυμική ανακούφιση εστιάζεται στους σκύλους. Η ευαισθησία της προς τα ζώα είναι παρεξηγήσιμη και ο τρόπος που αντιμετωπίζει την αντίδραση των αγαπημένων, των συναδέλφων και των γειτόνων είναι κάτι ανάμεσα σε υστερία, πανικό και τέλεια απογοήτευση. Ο τόπος της δεν τη χωράει κι είναι σαφές πως πρέπει να αλλάξει, έστω και αργά, κατεύθυνση, προτού την κλείσουν οριστικά σε ίδρυμα. Έτσι, όπως εμείς την κοιτάμε με οίκτο και συμπάθεια, κι εκείνη αναγκάζεται να εγκαταλείψει την κοινότητά της, σαν καλόγρια, για να αφοσιωθεί εφ' ω ετάχθη. Η ταινία είναι γυρισμένη σε casual ύφος και βασίζεται στη βαθιά απλότητα του θέματός της. Είναι αυτή που είναι, δεν προσποιείται πως είναι μια βαρυσήμαντη παραβολή για τη διαφορετικότητα ή την καλοσύνη, και θα ξεχαστεί σαν δημιούργημα, αλλά θα αφήσει μια ματιά (σαν το βλέμμα ενός αδέσποτου) σε όποιον την (προ)τιμήσει.