Όταν η Μπεθ  Έμχοφ (Γκουίνεθ Πάλτροου) επιστρέφει στη Μινεάπολη από ένα επαγγελματικό ταξίδι στο Χονγκ-Κονγκ, η αδιαθεσία που απέδιδε στο τζετ-λάγκ υποτροπιάζει. Δυο ημέρες αργότερα κείτεται νεκρή στην Εντατική, τη στιγμή που οι γιατροί λένε στον σοκαρισμένο σύζυγό της (Ματ Ντέιμον) ότι δεν ξέρουν πού οφείλεται ο θάνατός της. Πολύ σύντομα κι άλλοι άνθρωποι αρχίζουν να εκδηλώνουν τα μυστηριώδη συμπτώματα: έντονο βήχα και πυρετό, σπασμούς κι εγκεφαλική αιμορραγία που οδηγούν στον θάνατο.

 

Στη Μινεάπολη, στο Σικάγο, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Τόκιο και στο Χονγκ-Κονγκ τα κρούσματα αυξάνονται με καταιγιστική ταχύτητα: ένα, τέσσερα, δεκαέξι, εκατοντάδες, χιλιάδες... Ο ιός εξαπλώνεται με γρήγορους ρυθμούς μέσω των αναρίθμητων ανθρώπινων διαδράσεων μιας συνηθισμένης ημέρας. Πανδημία. Στο Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ οι ερευνητές προσπαθούν με φρενήρεις ρυθμούς ν’ αναλύσουν τη βιοχημική σύνθεση του παθογόνου ιού που διαρκώς μεταλλάσσεται. Ο υποδιευθυντής Τσίβερ (Λόρενς Φίσμπερν) προσπαθεί να συγκρατήσει τον πανικό που έχει επικρατήσει στην κοινή γνώμη, παρά τις προσωπικές του ανησυχίες, και στέλνει μια θαρραλέα, νέα γιατρό (Κέιτ Γουίνσλετ) κατευθείαν στην πηγή του κακού.

 

Την ίδια στιγμή, εν μέσω αντιδράσεων για το πιθανό εμβόλιο, το οποίο δοκιμάζει πρώτη, η δρ. Λεονόρα Οράντες (Μαριόν Κοτιγιάρ) του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας προσπαθεί να αναλύσει την πορεία των κρουσμάτων που θα την οδηγήσει στην πηγή του κακού που αντιμετωπίζουν. Καθώς ο αριθμός των θυμάτων αυξάνεται ραγδαία κι ο κόσμος προσπαθεί να προστατεύσει τόσο τον εαυτό του όσο και τους αγαπημένους του σε μια κοινωνία που καταρρέει, ένας ακτιβιστής μπλόγκερ (Τζουντ Λο) ισχυρίζεται ότι η κοινή γνώμη δεν έχει μάθει όλη την αλήθεια σχετικά με το τι συμβαίνει, πυροδοτώντας μια επιδημία παράνοιας και τρόμου εξίσου επικίνδυνη με τον ίδιο τον ιό.

 

Ο Σόντερμπεργκ με τα πολλά πρόσωπα εδώ επιστρέφει στις παράλληλες ιστορίες αλά Traffic, έχοντας κοινό παρονομαστή μια πανδημία που πλήττει ταυτόχρονα κι επηρεάζει ακαριαία και ανεπανόρθωτα τις ζωές ανθρώπων που δεν σχετίζονται αναγκαστικά μεταξύ τους. Κι ενώ φτιάχνει μια ταινία πολύ συγκεκριμένη, με πλοκή και deadline, υπόγεια σχολιάζει την επιδημία του φόβου με καταλύτη τον μπλόγκερ (για πρώτη φορά ο κακός προέρχεται απ’ αυτό τον χώρο). Ο φόβος είναι ο αόρατος κακός στο Contagion και ο χρόνος επίσης πρωταγωνιστεί ως μια απειλητική διάσταση, ένα σκηνικό μέσα στο γκρίζο μιας κοινωνίας που φαίνεται να στερείται αντανακλαστικών, να μουδιάζει και να εγκλωβίζεται γρηγορότερα απ’ ό,τι θέλει να πιστεύει.

 

Όποιος δεν διαγνώσει τις δυο βασικές δραματικές παραμέτρους της ταινίας (δηλαδή τον χρόνο και τον φόβο) έχει χάσει πάνω από τη μισή σημασία. Αυτό που μένει δεν είναι αμελητέο: ο τρόπος που οι άνθρωποι αντιδρούν σε μια κατάσταση ανάγκης, το σάστισμα ανάμεσα στην απώλεια και την επιβίωση, το ένστικτο και την αλληλεγγύη είναι μια πλατφόρμα που ο Σόντερμπεργκ χειρίζεται με άνεση και πληρότητα, έχοντας ικανότατους ηθοποιούς στη διάθεσή του, από τον Ματ Ντέιμον, μέχρι το πρώτο διάσημο θύμα της ταινίας, την Γκουίνεθ Πάλτροου σε ρόλο αστραπή, που καταλήγει σ’ ένα headflap μέσα σ’ ένα τέταρτο.