"My name Borat": με σγουρό μαλλί, παχύ μουστάκι, γκρι κοστούμι σεταρισμένο με άσχετα μπεζ παπούτσια και μια κότα στη βαλίτσα, ο Μπόρατ φίλησε τη χοντρή γυναίκα του, την -αξιολογικά τέταρτη πόρνη στη χώρα- αδελφή του, και ξεχύθηκε σαν φαρσική περισπωμένη από τα Ουράλια για να κατακτήσει πολιτιστικές ωφέλειες για το Καζακστάν στη χώρα του πολέμαρχου Μπους.

Ορκισμένος εχθρός των Εβραίων, των τσιγγάνων, των ομοφυλόφιλων, των Ουζμπέκων και των γυναικών, άρχισε να φιλάει σταυρωτά τους φρικαρισμένους περαστικούς, να χέζει μπροστά στο Trump Tower και να αυνανίζεται με θέα τα εσώρουχα του οίκου Victoria's Secret. Βρήκε καλύτερη τύχη στην αθάνατη επαρχία, με συμμάχους πωλητές πρόθυμους να του πουλήσουν όπλα που να συνθλίβουν Εβραίους, αυτοκίνητα που να λιώνουν τους τσιγγάνους αλλά και καουμπόηδες που καίγονταν να ενώσουν τη φωνή τους σε αμερικάνικους ύμνους που επικροτούν τον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας (αν ακούστε καλά, ο Μπόρατ δεν λέει "your war on terror" αλλά "your war of terror").

Μια φίλη, χριστιανή Λιβανέζα, αηδιασμένη από την ταινία, στηλίτευσε με επιχείρημα τις προθέσεις του κωμικού Σάσα Μπάρον Κοέν και του άλτερ έγκο του που, μαζί με τον ράπερ Ali G και τον γκέι Αυστριακό στιλίστα Μπρούνο, αποτελούν μέρος του υπερεπιτυχημένου τηλεοπτικού του σόου στη Μεγάλη Βρετανία. Ο Κοέν, υποστηρίζει, είναι ένας Εβραίος με τρομερή αίσθηση του promotion, που υποδύεται έναν Καζακστανό -πιθανώς μουσουλμάνο, όπως είναι και οι μισοί στη χώρα αυτή- ο οποίος εξαπολύει αντισημιτικά αλαμπουρνέζικα και με αυτόν τον γελοίο τρόπο κάνει πιο συμπαθείς τους Εβραίους στα μάτια του κοινού. Αν είσαι πολιτικά ορθός, δε σου μένει παρά να συμφωνήσεις με αυτόν τον προβληματισμό. Έχεις χάσει όμως στη διαδρομή το νόημα και την πραγματική, βίαιη και ωμή απόλαυση αυτού του ψευδοντοκιμαντέρ, που κάνει μπάχαλο την πολιτική ορθογραφία πιάνοντας τους σωστούς κάλους στη φάκα μιας ανελέητα αστείας πορείας στην καρδιά του τρέχοντος ρατσισμού.

Δεν εφευρίσκει την πυρίτιδα ο Μπόρατ. Αρκείται στο να πυροβολεί με σπασμένα αγγλικά και σλάπστικ υπερβολή τα τρομακτικά κλισέ που ξεστομίζονται αφειδώς και ατιμωρητί, εν είδει λυτρωτικής πλάκας, σε όλη την υφήλιο: τις βέβαιες θεωρίες συνωμοσίας περί φιλοχρήματων Σιωνιστών με μεγάλη μύτη που μας ελέγχουν και μας κινούν από καταβολής κόσμου· περί πνευματικής κατωτερότητας των γυναικών, και για όλα τα φοβικά ανέκδοτα που έχουν βγάλει τα παλικάρια για τους πούστηδες και οι κρυφοεθνικιστές για τους γείτονές τους, όπως καλή ώρα οι Καζακστανοί για τους Ουζμπέκους. Οι στόχοι είναι γνωστοί αλλά μοιάζουν φρέσκοι, γιατί, εδώ και καιρό, η καθαρή πολιτική σάτιρα έχει αντικατασταθεί με χοντρά αστεία χωρίς άμεση κοινωνική σημασία. Αν και ο Μπόρατ βγαίνει σαν διασταύρωση του Γκρούτσο Μαρξ και του Λάτκα που δημιούργησε ο ανορθόδοξος κωμικός Άντι Κάουφμαν, συγγενεύει περισσότερο με το ανατρεπτικό πνεύμα των Μόντι Πάιθονς, αποφεύγοντας κάθε άλλοθι λεπτότητας και φλέγματος. Εδώ μιλάμε για μαλλιαρούς άντρες που παλεύουν γυμνοί και κυνηγιούνται στο λόμπι του ξενοδοχείου, για μαθήματα σαβουάρ βιβρ και συνεντεύξεις σε φεμινίστριες που πάνε κανονικά κατά διαόλου, και για μια εμπνευσμένη εμμονή με την Πάμελα Άντρσον, η οποία δίνει την καλύτερη ερμηνεία που θα μπορούσε να είχε ονειρευτεί. Ο Μπόρατ την ερωτεύεται από ένα παλιοκαιρισμένο εξώφυλλο του Baywatch, απογοητεύεται από τη reality τσόντα με τον Τόμι Λι που του δείχνουν νταγκλαρισμένοι φοιτητές σε ένα τροχόσπιτο, αλλά τη συγχωρεί και πάει να τη ζητήσει σε γάμο σε ένα βιβλιοπωλείο - με την option να την απαγάγει τσουβαλιασμένη σε ένα φολκλόρ τσεβρέ αν τον απορρίψει!

Δεν έχει και τόση σημασία που δεν είναι μια καλά φινιρισμένη ταινία, που αφήνει τρύπες και φυτίλια - οι χοντρές ραφές της ταιριάζουν με το φτηνό ύφασμα από το οποίο γεννήθηκε ο εξωφρενικός ρεπόρτερ. Ο συνδυασμός τής -κατά μέτωπον, σκατολογικής αποκλίσεως- επίθεσης σε οτιδήποτε αποτελεί αποδεκτό γούστο με την πολιτική ισοπέδωση, που σκορπάει απρόσκοπτα, φέρνει σπασμούς γέλιου σε εντυπωσιακά πολλές σκηνές. Εδώ κάνουμε αμάν να χαμογελάσουμε σε διαφημισμένες κωμωδιάρες, με τα βουνίσια αισθήματα του Μπόρατ θα διαφωνήσουμε; Περιμένω με ανυπομονησία τον Μπρούνο. Η Αυστρία έχει πολλά ράμματα για τη γούνα του. Επίσης, με τη φόρα και τις δοξαστικές κριτικές που έχει λάβει η ταινία, προσδοκώ τη στιγμή που ο Μπόρατ θα πάρει Όσκαρ σεναρίου (έχετε να προτείνετε κάτι καλύτερο;), ίσως από τα χέρια του τραβεστί Μαντόνα ή του συζύγου τού Μπραντ Πιτ, του Αντζελίνα Τζολί.