Μετά από χρόνια ο Ατόμ Εγκογιάν σκηνοθετεί δικό του σενάριο, επιμένοντας στις δυο βασικές δημιουργικές εμμονές του, το βαθύ τραύμα και τη βαριά ενοχή.

 

Μια κρίσιμη απώλεια στιγματίζει τον ψυχισμό της Βερόνικα, μιας δασκάλας μουσικής που μαθαίνουμε σταδιακά πως έχει εκτίσει ποινή φυλάκισης για ένα παράπτωμα που μοιάζει με σκηνοθετημένη αυτοτιμωρία.

 

Η ταινία ξεκινά με την εξομολογητική περιγραφή της σχέσης της ηρωίδας με τον πατέρα της, τη μέρα της κηδείας του. Ο Τζιμ εξαντλούσε την αυστηρότητά του ελέγχοντας την καταλληλότητα λειτουργίας χώρων εστίασης, αλλά πάσχιζε να καταλάβει για ποιον λόγο η αγαπημένη του κόρη ενδεχομένως προκάλεσε δυσάρεστα γεγονότα ή τα άφησε να εξελιχθούν εναντίον της.

 

Ο Καναδός σκηνοθέτης υφαίνει πολλαπλές αναδρομές, ακονίζοντας την επιδεξιότητά του στην ατμοσφαιρική αφήγηση, αλλά τα στοιχεία του σεναρίου οδηγούν τους χαρακτήρες σε υπερβολές, ειδικά στην περίπτωση του Ντέιβιντ Θιούλις.