Ακριβώς την ίδια εποχή που ο Σέρτζιο Λεόνε δοκίμαζε τη δική του συνταγή για το γουέστερν και όλος ο πλανήτης το βάφτισε σπαγγέτι, ένα συναρπαστικό, στιλιζαρισμένο υβρίδιο μαγκιόρικης περιπέτειας με τη μυθολογία της άγριας δύσης που ανανέωσε ένα κορεσμένο είδος, ο Ζαν Πιέρ Μελβίλ δεν χαμπάριασε από τα κελεύσματα του Νέου Κύματος (των συναδέλφων που ωστόσο τον εκτιμούσαν, σε αντίθεση με άλλους old farts του γαλλικού σινεμά), συνέχισε τον μοναχικό του δρόμο, παραλαμβάνοντας ένα άλλο πεθαμένο είδος, το γκανγκστερικό, και μπολιάζοντάς το με το ιαπωνικό πνεύμα.

 

Ο Κοστέλο, ο χαρακτήρας που υποδύεται μοναδικά ο Αλέν Ντελόν, είναι ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο, που ποτέ δεν αφήνει ίχνη αλλά τώρα έρχεται αντιμέτωπος με το λάθος και την αδυναμία. Ο Σαμουράι του είναι κινηματογραφικά ρηξικέλευθος, του ταιριάζει απόλυτα, και βασίζεται στη μέθοδο, την προσωπική εκπαίδευση και τη διαδικασία.

 

Πόσο μεγάλη διαφορά έχει ο Σαμουράι από τα κλασικά νουάρ του Χόλιγουντ, με τους ασήκωτους κακοποιούς που μιλάνε σαν πολυβόλα, περιβάλλονται από χαζά πρωτοπαλίκαρα, κοντράρουν καθαρά τον νόμο και βρίσκουν πανομοιότυπο θάνατο, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων.

 

Με αυτό τον τρόπο, το αριστούργημα του Μελβίλ επηρεάζει δεκάδες ταινίες, κυρίως αμερικανικές, που στηρίζονται στο procedural στοιχείο, και το εντάσσουν στην πλοκή.

 

Πόσο μεγάλη διαφορά έχει ο Σαμουράι από τα κλασικά νουάρ του Χόλιγουντ, με τους ασήκωτους κακοποιούς που μιλάνε σαν πολυβόλα, περιβάλλονται από χαζά πρωτοπαλίκαρα, κοντράρουν καθαρά τον νόμο και βρίσκουν πανομοιότυπο θάνατο, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων.

 

Και πέρα από τις καινοτομίες και την κληρονομιά που αφήνει, ο Δολοφόνος είναι ένα τρομερό έργο, αξεπέραστο στο είδος, που μοιάζει με άλλα, όμως δεν έχει ακριβώς ταίρι - ο Μελβίλ θα υπογράψει ακόμη ένα σπουδαίο φιλμ δύο χρόνια αργότερα, τη Μεγάλη Στρατιά των Αφανών Ηρώων (L' Armee des Ombres), πριν περάσει στην αθανασία.