Μια οργιώδης συνουσία ανάμεσα στο αυτοβιογραφικό ξεγύμνωμα και τη φευγάτη φαντασία, ο Χορός της Πραγματικότητας σηματοδοτεί την επιστροφή του Αλεχάντρο Χοδορόφσκι (ή Γιοντορόφσκι, όπως έχουμε συνηθίσει να τον προσφωνούμε, ή Χόδο για τους φίλους του) μετά από 23 χρόνια κινηματογραφικής απουσίας – στο μεσοδιάστημα έκανε τις φιλότιμες απόπειρές του, αλλά κανένα από τα σχέδιά του δεν βρήκε χρηματοδότηση. Ο Χιλιανός σκηνοθέτης, που βρήκε καλλιτεχνικό καταφύγιο στο Μεξικό και τη Χιλή, κάποια στιγμή, με την αργή του ατζέντη των Beatles, Άλεν Κλάιν, βάζει τον γιο του να υποδυθεί τον πατέρα του: ο Μπρόντις Γιοντορόφσκι είναι το παιδί που περιφέρεται γυμνό στο El Topo, το ασυνήθιστο γουέστερν του 1970, στα 8 του χρόνια. Στα 12 του εκπαιδεύτηκε σκληρά επί μια διετία για να παίξει τον Paul Atrides στο Dune που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ για πολλούς και διάφορους λόγους και η μοίρα τού επιφύλαξε τους αυθεντικούς ρόλους της βίαιης και τραγικής δυναστείας των Ατρειδών σε θεατρικά που, ως ενήλικος πλέον, ο Μπρόντις υποδύθηκε σε σκηνές του Παρισιού. Στον Χορό της Πραγματικότητας ενσαρκώνει έναν σκληροπυρηνικό οπαδό του σταλινισμού στο παραθαλάσσιο χωριό Τοκοπίγια, όπου, ως Εβραίος πυροσβέστης, δεν μπόρεσε ποτέ να ενσωματωθεί σε μια ρατσιστική κοινωνία, διαιωνίζοντας τη βία που έζησε στην πατρική του Ουκρανία εις βάρος του μονάκριβου γιου του. Ο μικρός Αλεχάντρο υφίσταται ασταμάτητα εκπαιδευτικά ραπίσματα από τον πατέρα του για να γίνει άνδρας και μια στρεβλή αγάπη από τη μάνα, η οποία πιστεύει πως ο μικρός είναι η ξανθομαλλούσα μετενσάρκωση του πρόωρα χαμένου από ένα freak ατύχημα χορευτή πατέρα της! Θέλοντας να γίνει αγαπητός στους γονείς του, ο μικρός στριμώχνεται και ουσιαστικά εξοστρακίζεται. Ένας φύλακας-άγγελος, τον οποίο υποδύεται με αποσπασματικές εμφανίσεις ο ίδιος ο σκηνοθέτης, τον προστατεύει και του υποδεικνύει έναν απλουστευμένα φιλοσοφικό δρόμο που μοιάζει πολύ με ολιστική new age θεωρία. Στο πλαίσιο της ανελέητης αυτοβιογραφικότητας, ο Χοδορόφσκι, παιδί του βιασμού της μάνας από τον πατέρα του, αποκαλύπτει τις βασικές αρχές της ψυχομαγείας που λάνσαρε κι εξακολουθεί να διδάσκει δωρεάν σε πρόθυμους ακροατές, σε καφέ του Παρισιού και όπου αλλού τον προσκαλέσουν. Μια ψυχαναλυτική προσευχή προς τις δυνάμεις της φύσης και του σύμπαντος, ο αυτοσχέδιος σαμανισμός του εφαρμόζεται με νοσταλγικό μαξιμαλισμό σε ένα ανθολόγιο του σινεμά που έχει κάνει μέχρι τώρα, ενσωματώνοντας την περιπέτεια της ανατροφής του, την εβραϊκή καταγωγή του, την απόλυτη αποστροφή του προς τις οργανωμένες θρησκείες, τον Φελίνι και τα '60s, την πατρική επιβολή της εξουσίας και τη θέση της γυναίκας σε έναν κόσμο που την τιμωρεί με την πρώτη ευκαιρία, σε μια καρναβαλική αλληγορία και πολύ προσωπική ταινία που, αν και μεταφέρει ατόφια τα ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά του Χοδορόφσκι, δεν ανήκει πλέον στην αβανγκάρντ εικονογραφία του El Topo και του Holy Mountain.