Αν και δεν πρωταγωνιστεί ακριβώς, ο Τζορτζ Κλούνι φαίνεται να είναι η ψυχή αυτής της επίτηδες σαχλής αντιπολεμικής σάτιρας, καθώς ο σκηνοθέτης Χέσλοβ (σεναριογράφος στο Καληνύχτα και καλή τύχη) είναι φιλαράκι του και το πνεύμα της ταινίας με τον παράξενο τίτλο, που ισχυρίζεται πως βασίζεται σε περίπου πραγματικά γεγονότα, καταδεικνύει τον τρόπο του Κλούνι να εκφράζει την άλλη πολιτική του πλευρά - με μετεφηβικό χιούμορ σε ασυνήθιστες καταστάσεις. Στους Άντρες που κοιτούν επίμονα κατσίκες ο Μπομπ Γουίλτον είναι ένας δημοσιογράφος που ψάχνει ένα θέμα που θα τον κάνει διάσημο.

Ο επιτήδειος Λιν Κάσαντι πιάνει τον Μπομπ στην ανάγκη και τον πείθει πως υπήρξε μέλος μιας ομάδας επίλεκτων στο Ιράκ που χρησιμοποιούσε αφύσικες δυνάμεις στις αποστολές της. Αρχηγός, ένας εκκεντρικός μοναχικός, τον οποίο υποδύεται με κέφι ο Τζεφ Μπρίτζες. Μιλώντας για κέφι, όλοι οι συντελεστές μοιάζουν μεθυσμένοι από την ευκαιρία για στραβές ερμηνείες που προκύπτουν από την παραδοξότητα της υπόθεσης και με το εν λόγω κέφι αντισταθμίζουν την ανισότητα της πλοκής. Μέχρις ενός σημείου τουλάχιστον. Μετά την αναρχική εισαγωγή που γεννάει υποσχέσεις, τα κόλπα με την τηλεκίνηση και τη δύναμη του μυαλού και της θέλησης επί της ύλης ξεθυμαίνουν, ενώ η ταινία του Χέσλοβ αγκομαχά να μπλέξει τις Μυστικές Υπηρεσίες και τον Στρατό σε μια παράξενη μυστική αποστολή για να νικήσει τους αντιπάλους.

Ο Κλούνι έμεινε με το χαμόγελο στα χείλη, κι εμείς με την ανάμνησή του στους πολύ πιο πετυχημένους στο σκονισμένο τους χάος Τρεις Βασιλιάδες.