Μετά τον πρώτο, πολύ χλιαρό Απαισιότατο, έναν φημισμένο κακό που ούτε κατά διάνοια έκρυβε κακία, τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους και η συνέχεια είναι απαλλαγμένη από τον «δειγματισμό» και σωστά επικεντρωμένη στα στοιχεία που ξεχώρισαν από το original (δεν αποκλείω καθόλου να έγινε έρευνα αγοράς πριν από το γύρισμα). Τα μικροσκοπικά πλασματάκια, τα Μίνιον, δηλαδή οι βοηθοί του Γκρου, προήχθησαν σε πρωταγωνιστές και μαζί με μια πραγματικά ασυμμάζευτη νέα κατάσκοπο της συμφοράς το ρίχνουν στην τρέλα και καλά κάνουν, γιατί άλλη μια ιστορία μελό με τα τρία κοριτσάκια και τον στοργικό πατερούλη τους που κάνει τον άγριο και κανείς δεν τον πιστεύει αλλά έχει απωθημένα με την στρίγγλα μάνα του απλώς δεν θα είχε καθόλου νόημα και καθόλου πλάκα. Ο δεύτερος Απαισιότατος είναι πιο απενοχοποιημένος και πιο καρτούν, πιο χύμα και σκάλες πιο αστείος από το πρώτο, με γλυκά τραγουδάκια από τον γνώστη Φαρέλ Γουίλιαμς και πετυχημένη μεταγλώττιση στα ελληνικά – τους κύριους ρόλους κρατάνε ο Ζουγανέλης και ο Μπουλάς.