Με τη συμμετοχή του Ισραήλ στη Eurovision 2025 ασχολείται, σε δημοσίευμά του, ο Guardian.
«Καθώς ετοιμάζονται να παρακολουθήσουν τον φετινό τελικό το Σάββατο, πολλοί θαυμαστές της Eurovision 2025 νιώθουν διχασμένοι. Κάποιοι δεν θα παρακολουθήσουν καθόλου. Ο λόγος είναι η συμμετοχή του Ισραήλ. Δεν υποτίθεται ότι η Eurovision έχει να κάνει με την αγάπη και την ειρήνη, όπως την απεικόνισαν τόσο αξιομνημόνευτα οι Σουηδοί παρουσιαστές του διαγωνισμού του 2016; Αν ναι, μπορεί να ρωτήσουν, τι κάνει εκεί ο πολιορκητής της Γάζας; Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι που διευθύνουν τη Eurovision, μέλη της Ευρωπαϊκής Ραδιοτηλεοπτικής Ένωσης (EBU), είναι απλώς άξεστοι. Άλλοι επισημαίνουν τη χορηγία της εκδήλωσης από την Moroccanoil, η οποία παρά το όνομά της είναι ισραηλινή. Αλλά ένας μεγάλος διεθνής οργανισμός δεν εξαρτάται σχεδόν καθόλου από μια εταιρεία προϊόντων ομορφιάς» σχολιάζει ο Chris West, γράφοντας στον Guardian.
Eurovision 2025: «Σε αδιέξοδο η EBU»
Και συνεχίζει: «Ο vlogger της Eurovision, Matthew Wrather, έχει προβάλει ένα πιο λεπτό επιχείρημα: πρόκειται για τον θεμελιώδη σκοπό της EBU. Η ένωση ιδρύθηκε το 1950 και είχε τόσο τεχνική όσο και- αυτό που σήμερα θα θεωρούσαμε- πολιτική αρμοδιότητα. Τεχνικά, το έργο αφορούσε την ανταλλαγή ιδεών και την ενεργοποίηση διεθνών μεταδόσεων (ο διαγωνισμός τραγουδιού ήταν μόνο ένα από αυτά: το πρώτο ήταν ένα φεστιβάλ βραβείων στο Μοντρέ). Πολιτικά, η EBU υποστήριζε την κρατική ''δημόσια ραδιοτηλεόραση'' με μια θεμελιωδώς κριτική, φιλελεύθερη προκατάληψη: οι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς που ήταν απλώς φερέφωνα των κυβερνήσεών τους αποκλείστηκαν. Έχοντας πολεμήσει τον ναζισμό και τώρα ζώντας στην σκιά της Σοβιετικής Ρωσίας, οι Δυτικοευρωπαίοι έβλεπαν την ανοιχτή συζήτηση ως την καρδιά της σοβαρής ραδιοτηλεόρασης».
Από τότε, ωστόσο, αυτό το μοντέλο έχει δεχθεί πυρά. Στα περισσότερα μέρη της Ευρώπης, «η δεξιά κατακεραυνώνει συστηματικά τους δημόσιους ραδιοτηλεοπτικούς φορείς ως φιλελεύθερα φερέφωνα. Πολλοί στην αριστερά τους βλέπουν ως προμαχώνες συντηρητικών αξιών, υπερασπιζόμενοι το status quo στην καλύτερη περίπτωση ή ως κρατική προπαγάνδα στη χειρότερη. Με την αποστολή της πλέον αμφισβητούμενη, η EBU βρίσκεται σε αδιέξοδο με τρόπους που δεν το έκανε το 1950. Πουθενά αυτό δεν ισχύει περισσότερο από ό,τι στο Ισραήλ. Το 2017, ο Μπενιαμίν Νετανιάχου κατήργησε την παλιά Ισραηλινή Αρχή Ραδιοτηλεόρασης (IBA). Η Eurovision εκείνη τη χρονιά ήταν η τελευταία της μετάδοση. Οι λόγοι που αναφέρθηκαν, ήταν οικονομικοί, αλλά οι σχολιαστές υποστηρίζουν ότι επρόκειτο για πολιτική κίνηση: η IBA θεωρήθηκε υπερβολικά αριστερή. Αντικαταστάθηκε από τον τρέχοντα ραδιοτηλεοπτικό φορέα που είναι πιο υπάκουος από την IBA αλλά εξακολουθεί να μην είναι αρκετά υπάκουος για την κυβέρνηση, η οποία θέλει να τον κάνει ιδιωτικό. Ο υπουργός Επικοινωνιών, Σλόμο Κάρχι, είχε υποβάλει προηγουμένως μια πρόταση προς αυτή την κατεύθυνση το 2023, κατηγορώντας το δίκτυο για μεροληπτική κάλυψη και ισχυριζόμενος ότι μίλησε με ''επαίσχυντο τρόπο'' προς τα μέλη της κυβέρνησης. Ένα τέτοιο όργανο θα παραβίαζε τους κανόνες της EBU και δεν θα του επιτρεπόταν να συμμετάσχει στην Eurovision».
Eurovision 2025: Ποιο είναι το δίλημμα με τη συμμετοχή του Ισραήλ
«Η EBU αισθάνεται υποχρεωμένη να προστατεύσει τον τρέχοντα ραδιοτηλεοπτικό φορέα του Ισραήλ, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι θα θέσει σε κίνδυνο το εμπορικό σήμα της Eurovision. Γι' αυτό δημιουργήθηκε: για να υποστηρίξει την ''ελεύθερη και ανεξάρτητη'' δημόσια ραδιοτηλεόραση. Η διεξαγωγή του διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision είναι μόνο εφαπτομενική σε σχέση με αυτήν την αποστολή. Δεν υπάρχει εύκολη διέξοδος. Μετά την εισβολή του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία, η EBU δεν έκανε καμία κίνηση για να αποκλείσει τη Ρωσία από τη Eurovision μέχρι που οι χώρες που συμμετείχαν άλλαξαν και από τις ''απλές δηλώσεις'', έλεγαν ότι θα αποχωρήσουν. Οπότε έδρασε γρήγορα. Το ίδιο δεν συνέβη και με τη συμμετοχή του Ισραήλ στον διαγωνισμό» πρόσθεσε ο Guardian.
Και συμπλήρωσε: «Η EBU είναι κατά κάποιο τρόπο θύμα της δικής της επιτυχίας στη διοργάνωση της Eurovision. Ο διαγωνισμός έχει εξελιχθεί από τις αρχικές, ουσιαστικά ανάλαφρες ρίζες του σε κάτι που στέλνει ισχυρά πολιτικά μηνύματα σε όλο τον κόσμο. Το θεωρούσαν εύκολο για πολύ καιρό, καθώς αυτά τα μηνύματα ήταν αδιαμφισβήτητα στους φιλελεύθερους κύκλους. Όταν η τρανς Ισραηλινή τραγουδίστρια Dana International κέρδισε το 1998, η EBU μπορούσε πραγματικά να επαινέσει τον εαυτό της που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της κοινωνικής αλλαγής. Το ίδιο συνέβη και με τη μεγαλοπρεπή νίκη της Conchita Wurst το 2014. Η Eurovision αφορούσε καλά και υπέροχα πράγματα. Αγάπη και ειρήνη. Τώρα, ο οργανισμός βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα δίλημμα».
«Η σημερινή ισραηλινή κυβέρνηση δεν εφαρμόζει την ειρήνη και η συμμετοχή της στον διαγωνισμό έχει χρησιμοποιηθεί από ορισμένους για να δείξει την υποστήριξή της στο έθνος. Μακροπρόθεσμα, η EBU πρέπει είτε να παραιτηθεί από τον έλεγχο του διαγωνισμού τραγουδιού είτε να αλλάξει την αποστολή της, έτσι ώστε η προστασία (και η ανάπτυξη) του brand της Eurovision να βρίσκεται αδιαμφισβήτητα στην καρδιά της. Πρέπει να θέσει σαφέστερους κανόνες για την επιλεξιμότητα, έτσι ώστε ο διαγωνισμός να αφορά πραγματικά την αγάπη και την ειρήνη. Αλλά φέτος, η Eurovision δεν θα είναι μια εύκολη υπόθεση για τον στοχαστικό οπαδό» καταλήγει ο Guardian.
