Προτού το Γκομόρα, που έσκισε εκδοτικά, μεταφερθεί στο σινεμά ‒και πολυβραβευτεί‒ αλλά και στο θέατρο και την τηλεόραση, ο Ρομπέρτο Σαβιάνο, ο οποίος εξακολουθεί να κυκλοφορεί με προστασία και να ζει σαν φυγάς, μόνιμα στοιχειωμένος από τον μαφιόζικο φετφά, είχε γράψει το Πιράνχας, το μυθοπλαστικό χρονικό μιας παρέας 15χρονων που αναλαμβάνουν με τσαμπουκά και θράσος τα ηνία της παρανομίας στη Νάπολη.

 

Το πλαίσιο είναι ανάλογο με την τεράστια επιτυχία του 2009, αλλά λείπουν αισθητά η αιχμή του Ματέο Γκαρόνε και ένας πρωταγωνιστής που θα κουβαλήσει στους ώμους του μια ακόμα τραγωδία των κακόφημων δρόμων, του εύκολου πλουτισμού και της διαιώνισης της βίας.

 

Η Μεγάλη νύχτα της Νάπολης ρέει με μεγαλύτερη άνεση όταν οι έφηβοι επιδίδονται στις συνήθειές τους και όχι όταν επιχειρούν το μεγάλο άλμα της παράδοξης, πρόωρης διαδοχής: ενώ το θέμα παρουσιάζει ανατρεπτικό ενδιαφέρον (πώς είναι δυνατόν οι νονοί να είναι τόσο ανίκανοι που να μην μπορούν να διατηρήσουν την κυριαρχία τους;), ο σκηνοθέτης Πάολο Τζενοβέσι σπεύδει στη δράση και συχνά παρακάμπτει το βάθος και τα κίνητρα των χαρακτήρων.