Σε σενάριο των Γιάννη Σακαρίδη, Βαγγέλη (κι όχι Βασίλη όπως είχα γράψει εκ παραδρομής στο ρεπορτάζ από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) Μουρίκη και Γιάννη Τσίρμπα, στο μυθιστόρημα του οποίου Η Βικτώρια δεν υπάρχει βασίστηκε η ταινία, η Πλατεία Αμερικής είναι η δεύτερη, και πιο ολοκληρωμένη σκηνοθετική δουλειά του Γιάννη Σακαρίδη, μετά το Wild Duck. Δεν ακτινογραφεί απλώς την πρώην αστική περιοχή του αθηναϊκού κέντρου αλλά προχωρά πέρα από την τοπογραφία, σε ένα δράμα διασταυρούμενων πυρών, όπου οι ιστορίες του Μπίλη, που έχει μπαρ και κάνει τατουάζ, του παιδικού του φίλου Νάκου, που μένει στην ίδια πολυκατοικία, και του Σύρου πρόσφυγα Τάρεκ συνθέτουν την κοινωνική μετεξέλιξη, απόλυτα δόκιμη και τρέχουσα, ως ενδεικτικό υποσύνολο του ευρύτερου φάσματος της κρίσης. Ο Νάκος, που δεν έχει εξελιχθεί και είναι οργισμένος με τους «ξένους», είναι το εξέχον θύμα και μαζί ο απρόσμενος θύτης, ο Μπίλη έχει βαλτώσει, εγκλωβισμένος στις καταστάσεις, με τον ανθρωπισμό του ως μοναδική διέξοδο, και ο Τάρεκ, με την ανήλικη κόρη του, ο καταλύτης για την επόμενη κίνηση προς την κάθαρση και την ελευθερία. Αποφεύγοντας τις εύκολες κρίσεις και την απλοϊκή ηθικολογία, η Πλατεία Αμερικής είναι μια μοντέρνα ηθογραφία με πολιτικό φορτίο και καθαρό βλέμμα. Οι αντιθέσεις είναι εύστοχες, οι συμβολισμοί αφομοιωμένοι και μόνο στο τρίτο μέρος το ζόρικο μονοπάτι της διαφυγής εκτελείται κάπως βεβιασμένα.