Άτυπη ολοκλήρωση της τριλογίας που ξεκίνησε με τα Τραγούδια και κορυφώθηκε με το Περιστέρι, η Ομορφιά της Ύπαρξης, που βραβεύτηκε για τη σκηνοθεσία της στο πρόσφατο Φεστιβάλ Βενετίας συνεχίζει την ιλαροτραγική πομπή των μεστών σκετς του Σουηδού Ρόϊ Άντερσον, μια σειρά από λυπημένες μπαλάντες με πρωταγωνιστές, κινηματογραφημένους σε μεσαίο πλάνο, μέσα σε τεχνητό, ελεγχόμενο περιβάλλον που προσομοιώνει στέκια της καθημερινότητας και διασταυρώσεις του τυχαίου με το μοιραίο. Ωστόσο, από το αποστειρωμένο αλλόκοτο του μοναδικού σκηνικού και του έμψυχου δυναμικού που επιμελείται ο Άντερσον, η καρδιά αναβρύζει αναπάντεχα μέσα από τη δυσθυμία: η παραίτηση δεν είναι τελεσίδικη και ο κυνισμός ποτέ δεν αναιρεί την ελπίδα για ζωή.
