Η Νικόλ Κίντμαν είναι (ή τουλάχιστον, πασχίζει σε όλο το έργο να γίνει) η Έριν Μπελ, μια αστυνομικός που βρίσκεται στην πιο κρίσιμη φάση της ζωής της: αν και ευσυνείδητη ντετέκτιβ, αποφασίζει να κυνηγήσει έναν εγκληματία που επανήλθε στο προσκήνιο.

 

Στα νιάτα της, είχε εμπλακεί σε μια μυστική αποστολή, που της είχε στοιχίσει προσωπικά, και τώρα είναι η ευκαιρία να επανορθώσει. Ταυτόχρονα, έχει κάκιστη σχέση με την κόρη της, απόσταση από τον σύντροφό της και μια αδέσποτη συμπεριφορά, που ξεδιαλύνεται με απανωτά flashbacks που επιχειρεί η σκηνοθέτις Κάριν Κουσάμα.

 

Η πρωταγωνίστρια παραμένει επιβαρυμένη με έναν μονότονο θυμό που εσωτερικεύεται ελάχιστα πειστικά από την Κίντμαν.

 

Κανείς δε μπορεί να κατηγορήσει την Αυστραλή ηθοποιό για έλλειψη ρίσκου στις επιλογές της. Στο Destroyer, ωστόσο, είναι αργή στις εκφραστικές της αντιδράσεις, επιτηδευμένη, εγκλωβισμένη στο αλλοιωμένο από το μακιγιάζ και την κουπ πρόσωπό της. Δεν ευθύνεται μόνο εκείνη, αλλά η προσποίηση της Κουσάμα στην αποσπασματική αφήγηση.