Η συνεργασία του σκηνοθέτη Μουνγκίου με το διευθυντή φωτογραφίας Όλεγκ Μούτουαποφεύγει συστηματικά την περιττολογία στην εικόνα και αποδίδει πλήρως το ζόφο και την κοινωνική αθλιότητα σε μια περιπέτεια που εκτυλίσσεται το 1987, στη Χρυσή Εποχή του Ρουμανικού Κομμουνισμού - τι ειρωνεία! Πρόκειται για την εκπόρνευση μιας κοπέλας, σκληρό αντίτιμο που πρέπει να πληρώσει στο γιατρό που καλείται να κάνει έκτρωση στη φίλη και συγκάτοικό της. Ενώ τα τρία αυτά πρόσωπα ουσιαστικά εκπροσωπούν τη συμβολική ψυχική αντίδραση μιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης, δεν εισπράττουμε ούτε στιγμή γενίκευση ή στρογγύλεμα των χαρακτήρων με σκοπό την καταγγελία ή την πολιτική δήλωση. Αυτό συμβαίνει γιατί ο Μουνγκίου οργανώνει με μαεστρία το νατουραλισμό, με τρομερό διάλογο, ακρίβεια στις ερμηνείες και ενότητα στα πλάνα που προέρχονται από κάμερα στο χέρι. Με επιδεξιότητα που θα ζήλευαν οι σύγχρονοι Δυτικοί σκηνοθέτες, μιλάει για μια προσωπική ιστορία στη μέση της ιστορικής ντροπής της χώρας του. Η μεγάλη σκηνή στο δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου θα γίνει το ανίερο παζάρι ανάμεσα στις κοπέλες και τον γιατρό-βιαστή μοιάζει με θρίλερ - είναι το απάνθρωπο πρόσωπο του φασισμού κλεισμένο σε τέσσερις τοίχους. Γκρίζα και αγέλαστη, η ταινία του Μουνγκίου δεν επιτρέπει χώρο για μηνύματα, ελπίδα και εκδίκηση με το ρυθμό της. Κεντράρει σε πέτρινα πρόσωπα, τα τοποθετεί σε μια μουχλιασμένη ατμόσφαιρα σήψης και ψυχικής ένδειας και μας παραδίδει τη στιγμή που μια ζωή διακόπτεται, βίαια αλλά προσωρινά, για να ξαναγεννηθεί από την παράλογη (όσο παράλογοι είναι και οι διώκτες της), σχεδόν μεταφυσική ανάγκη για επιβίωση. Οι ερμηνείες της Μαρίνκα, της Βασίλιου αλλά και του Βλαντ (όνομα και πράγμα) Ιβάνοφ είναι εντυπωσιακές.