Το Ένα φιλί για το τέλος, που έκανε την πρεμιέρα του στο περσινό Φεστιβάλ του Sundance, φωνάζει indie σε κάθε του πλάνο, από τη μουσική που έγραψε το indie ντουέτο Τζένι και Τζόνι και ερμηνεύει ο indie μουσικός και συνθέτης από τη Νότιο Αφρική Τζόνι Φλιν (που είναι φτυστός ο βασικά indie Μάικλ Πιτ), μέχρι την ενεργή εμπλοκή στην παραγωγή και τον κεντρικό ρόλο της Αν Χάθαγουεϊ, της οποίας η καρδιά χτυπάει για το ανεξάρτητο σινεμά, αλλά και τη σκηνοθεσία της μέχρι πρότινος βοηθού σκηνοθέτη Κέιτ Μπάρκερ-Φρόϊλαντ, με τη βοήθεια του μέντορά της Τζόναθαν Ντέμι – αυτός κι αν έχει ιδρώσει στις εναλλακτικές ταινίες, κυρίως τεκμηρίωσης. Μετά το ατύχημα ενός επίδοξου νεαρού συνθέτη, η αποξενωμένη αδελφή του τον επισκέπτεται στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται σε κώμα και γίνεται σταδιακά φίλη και ερωμένη του ειδώλου του αδελφού της, ενός χαμηλόφωνου, ευαίσθητου μουσικού. Σε αυτούς τους νεο-φολκ τόνους κινείται το Song One. Η συναισθηματική προσέγγιση γίνεται με ευπρόσδεκτη ηπιότητα και πολιτισμένη, συγκρατημένη θλίψη, καθώς η Μπάρκερ-Φρόιλαντ σπάνια υποκύπτει στις ευκολίες, χωρίς ωστόσο να ωθεί το σενάριό της σε ενδιαφέροντα μονοπάτια. Δεν έχει την αυθεντική φρεσκάδα του μικρόκοσμου του Once, ούτε επιχειρεί τους ελιγμούς του Begin Again, αλλά το Ένα φιλί για το τέλος είναι συνειδητοποιημένα μικρής κλίμακας και συνεπές στην υπόσχεσή του και ταυτόχρονα ένα αναίμακτο διάλειμμα για την Αν Χάθαγουεϊ, ανάμεσα στον απαιτητικό ρόλο της Φαντίν, που της χάρισε το Όσκαρ, και το τεράστιο Interstellar.