Μπορεί ο Γκάρεθ  Έντουαρντς να δηλώνει πως οι σκηνοθέτες που τον επηρέασαν είναι ο Τζορτζ Λούκας, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ και ο Κουέντιν Ταραντίνο, όμως είναι σαφές πως το βλοσυρό (νοερό) άγγιγμα του Κρίστοφερ Νόλαν είναι παραπάνω από καταλυτικό στο γενικότερο ύφος του Γκοτζίλα του 2014. Διότι, όπως ο δημιουργός των νεότερων Batman ανανέωσε το είδος των υπερ-ηρώων με μια αγέλαστη, παρατεταμένη αγωνία, σαν να μεταφέρει στην οθόνη το τευτονικό Sturm und Drang του 18ου αιώνα, με την απαραίτητη δόση βρετανικής ψυχραιμίας, έτσι και ο συμπατριώτης του Έντουαρντς αποφεύγει εντελώς τα αστειάκια και την ειρωνεία, επιστρέφοντας το ραδιενεργό τέρας στις ρίζες του, όταν η γιαπωνέζικη Toho και ο σκηνοθέτης Ισίρο Χόντα αντιμετώπισαν με δέος το τέρας που, αλληγορικά, γεννήθηκε από τις αμαρτωλές ατομικές βόμβες για να στοιχειώσει και να τρομοκρατήσει ξανά έναν ηττημένο και τραυματισμένο λαό.

 

Οι αφορμές για το φετινό reboot είναι η επέτειος των 60 χρόνων από τον πρωτότυπο και σοκαριστικό για τα δεδομένα της εποχής Γκοτζίλα του 1954 αλλά και το τραγικό δυστύχημα της Φουκουσίμα, μια πολύνεκρη υπενθύμιση πως η ραδιενέργεια δεν είναι ακόμα «φυλακισμένη» με ασφάλεια και αυστηρές προδιαγραφές.

 

Στην ταινία, ένας ειδικός σε αφοπλισμό βομβών καλείται να σώσει τη Αμερική αλλά και τη σύζυγο και το μικρό παιδί του, όταν ο Γκοτζίλα κινείται προς τη στεριά και παλεύει με άλλα δύο φτερωτά τέρατα – θυμάστε τον παλιό καλό αντίπαλό του, Μόθρα; Ως θέαμα καταστροφής, η ταινία παίρνει άριστα, καθώς ο Έντουαρντς προβιβάζεται με εντυπωσιακή άνεση από τον μικρό προϋπολογισμό του ντεμπούτου του, Monsters, στο απαιτητικό και πανάκριβο περιβάλλον των blockbusters.

 

Όσο όμως οι σκηνές των μαχών και η σκηνική εναλλαγή της θάλασσας με τη στεριά πετυχαίνουν απόλυτα, τόσο του διαφεύγει η γεωγραφία των συναισθημάτων: οι χαρακτήρες είναι μονοδιάστατοι ως χάρτινοι, ο Άαρον Τέιλορ Τζόνσον, γεμάτος ψυχή και τρυφερότητα στο Nowhere Boy, αλλά αναλλοίωτος και ανέκφραστος εδώ, ο Μπράιαν Κράνστον υπερ-δραματικός σε αντιπαραβολή με την ξύλινη συμπεριφορά του γιου του (ακόμα περιμένουμε να αξιοποιηθεί μετά τον προσωπικό του θρίαμβο του «Breaking Bad»), η ταλαντούχα Ελίζαμπεθ Όλσεν στην κλασική φόρμουλα της νεαρής συζύγου που πανικοβάλλεται, η εγνωσμένης αξίας Σάλι Χόκινς και ο Ντέιβιντ Στράδερν απλώς διαδικαστικοί για χάρη της πλοκής, ο Κεν Γουατανάμπε επεξηγηματικός σαν τον Ρίτσαρντ Άτεμπρο στο Jurassic Park και η Ζιλιέτ Μπινός, εντελώς εξαφανισμένη – τι κρίμα μετά από ερμηνεία ολκής στο Καμίλ Κλοντέλ 1915... Όπως ο Νόλαν παρουσιάζει αδυναμίες στη συναισθηματική δέσμευση, έτσι και ταλαντούχος Έντουαρντς ξεχνάει συχνά το γεγονός πως στα monster movies πρωταγωνιστούν άνθρωποι.