Η Κατάκτηση δεν ανήκει σ’ ένα ευδιάκριτο είδος: πρόκειται για ένα πολιτικό reality, με τη μορφή δραματικής κομεντί, που ωστόσο δεν διαθέτει τη σαφή liberal ατζέντα ενός  Όλιβερ Στόουν, στο μέτρο που δεν επιχειρεί πάση θυσία να ξεσκίσει τον Νικολά Σαρκοζί ή ν’ ανιχνεύσει με ψυχαναλυτικές μεθόδους τους λόγους που τον οδήγησαν στην εξουσία. Ο εν ενεργεία και δοκιμαζόμενος, τη στιγμή που μιλάμε, Πρόεδρος της Γαλλίας λέει οργισμένος κάποια στιγμή στο φιλμ: «Είμαι Φεράρι και οφείλετε ν’ ανοίγετε το καπό μου, φορώντας λευκά γάντια», αναφερόμενος στους βοηθούς του. Μεγαλοπιασμένος, φαντασμένος, οξύθυμος, κυκλοθυμικός, γυναικάς, ο Σαρκοζί μοιάζει γεννημένος αρχηγός, ένας άρχων των ελιγμών και μαζί τέρας υπομονής και στρατηγικής. Δεν είμαστε ποτέ σίγουροι αν αυτά που βλέπουμε στην ταινία είναι ντοκουμέντα ή συνομιλίες που ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας, με κάποια δόση πραγματικότητας. Αντίθετα από τη Βασίλισσα του Στίβεν Φρίαρς, όπου οι προσωπικοί διάλογοι της Ελισάβετ με τον Φίλιππο, στην κρεβατοκάμαρα για παράδειγμα, ή της Ελισάβετ με τον πρωθυπουργό γίνονται, έστω και με κωμικό εφέ, για να φτάσουμε στην καλύτερη κατανόηση του διλήμματος και της απόφασης της βασίλισσας μπροστά σε μια κρίσιμη φάση, εδώ τα πάντα επιτρέπονται, σ’ ένα τσουνάμι γεγονότων χωρίς προφανή μίτο, με αποκλειστικό γνώμονα την κατάκτηση του θώκου. Ο εμβληματικός μέντορας της Δεξιάς, Ζακ Σιράκ, ιχνογραφείται ως ένας υποκριτής που νοιάζεται για την υστεροφημία του και μόνο, μωρός δίπλα στη δυναμική του σύζυγο, η οποία γουστάρει τον Σαρκοζί κι εκείνος με τη σειρά του ανταποδίδει το διακριτικό φλερτ του δελφίνου. Από την άλλη, η πρώην του Σαρκοζί είναι το κλειδί της συγκεκριμένης περιόδου. Απρόθυμα στέκεται δίπλα του όταν ο Νικολά την έχει ανάγκη, παρότι ερωτεύεται και το τελευταίο πράγμα που επιθυμεί είναι να συμπαρασταθεί στον άπιστο κι άστατο άνδρα της. Παραδόξως για γαλλική ταινία, η Κατάκτηση είναι μια ματιά μέσα από την κλειδαρότρυπα, με πολλές βρισιές και πιπεράτες λεπτομέρειες, αστείες στιγμές, εξαιρετική οργάνωση υλικού και αμερικανικού τύπου κινηματογράφηση, ένα πολιτικό πορτρέτο με απρόσμενη, ενίοτε δηλητηριώδη εμπάθεια, που μπορεί να εξοργίσει τους φαν του Σαρκοζί και να προκαλέσει κύματα ενθουσιασμού στους αντιπάλους του. Ο ελληνικής καταγωγής Ντενί Πονταλιντές υποδύεται τον Σαρκοζί κι έχει καταφέρει να συλλάβει το πνεύμα του μικρόσωμου και υπερ-φιλόδοξου πολιτικού, αν και δεν του μοιάζει, ειδικά στους παθιασμένους λόγους που εκφωνεί με τη βροντερή diction και τη συγκίνηση που εμπεριέχει αυτοθαυμασμό και μια αίσθηση προοδευτικού και κοινωνικά ευαίσθητου εθνοσωτήρα.