Προϊστορική σαλάτα του Ρόλαντ Έμεριχ, εφάμιλλη του Γκοντζίλα σε αφέλεια και, παραδόξως, ανεπαρκής σε τεχνικό εντυπωσιασμό, αν εξαιρέσω μια δυο σκηνές με γιγαντιαία μαμούθ εν κινήσει και σαρωτική σκηνογραφία.

Ένας απαράδεκτος ηθοποιός με καταπληκτική οδοντοστοιχία είναι κατά κάποιον τρόπο ο εκλεκτός που θα οδηγήσει τη δική του και άλλες φυλές από τον κίνδυνο και το χάος της ζούγκλας, όπου κυριαρχούν ημι-δεινοσαυρικά πτηνά και ένα υπερμέγεθες αιλουροειδές, ο σπαθοδόντης με τ' όνομα, στην έρημο και από εκεί στην κοιτίδα του πολιτισμού, την Αίγυπτο, την εποχή που χτίζονται οι πυραμίδες από τους σκλάβους, με άρχοντες που πιστεύουν πως έχουν θεϊκή δύναμη και ελέγχουν τις βουλές τους και τους κρατούν σε μια ιερατική αιχμαλωσία. Κινούμενος από την αγάπη του για μια ξεχωριστή (και γαλανομάτα) γυναίκα, την Εβολέτ, ο Ντιλέ είναι ένας Αφρικανός Μωυσής με την εμφάνιση του Καρεμπέ, που διασχίζει μονοπάτια φανταστικά και αμυδρά αληθινά, για να κάνει τη διαφορά και να απελευθερώσει τους σκλάβους από τα σκοτάδια, την αδικία και το άχθος.

Οι ατάκες που διαμείβονται είναι cult, οι ερμηνείες οργιώδεις, και η υπόθεση υποτυπώδης. Κάποια εφέ εντυπωσιάζουν (ε, αν δεν ήταν κι αυτά...), αλλά μέχρι να εμφανιστούν, νόμιζα πως ήμουν στη μέση του Πόλεμου της Φωτιάς, δυστυχώς με αχρείαστο διάλογο. Θα μπορούσε να είναι το θέαμα της χρονιάς, όπως η Επόμενη Μέρα, ή η Μέρα Ανεξαρτησίας, αλλά δεν έχει καν το χιούμορ ενός b movie που πάντοτε ο Έμεριχ επιδιώκει, με μια παραγωγή στη νιοστή, εννοείται.