Οι γυναίκες του ελληνικού θεάτρου

Οι γυναίκες του θεάτρου Facebook Twitter
0

Ισότητα των φύλων στο θέατρο δεν υπάρχει και θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να ισοφαρίσουν τα ποσοστά της επαγγελματικής παρουσίας των γυναικών, όχι φυσικά επάνω στη σκηνή, αλλά κάτω και γύρω από αυτήν. Στο θέατρο εργάζονται χιλιάδες γυναίκες, όσο όμως ανεβαίνουμε την πυραμίδα των θέσεων ευθύνης, η παρουσία τους γίνεται όλο και λιγότερο εμφανής. Οι γυναίκες είναι αυτές που σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από τους άνδρες θέλουν να ασχοληθούν με το επάγγελμα. Κυρίως ως ηθοποιοί.

Το 2019 στην έρευνα της LiFO για τις δραματικές σχολές στην Ελλάδα είδαμε ότι από τις 1.100 αιτήσεις στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου οι 850 έγιναν από κορίτσια. Αν και το Εθνικό έβαλε ποσόστωση φύλου στις εισαγωγικές, άλλη ποσόστωση στο ελληνικό θέατρο δεν υπάρχει και δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιθανώς σύντομα.

Ωστόσο και το Φεστιβάλ Αθηνών και οι κρατικές σκηνές δίνουν βήμα σε περισσότερες γυναίκες δημιουργούς, ένα βήμα που οι γυναίκες του θεάτρου το κατακτούν με αληθινό κόπο, επιμονή και προσήλωση.

Οι μεγάλες πρωταγωνίστριες

Αν και οι πρωταγωνίστριες λειτουργούν ως μαγνήτης για τους θεατές, οι γυναίκες δημιουργοί είχαν και έχουν υποδεέστερο ρόλο. Οι πρωταγωνίστριες είναι μαγνήτης και για τους παραγωγούς, καθώς αποτελούν εγγύηση για την εμπορική επιτυχία μιας παράστασης.

Η Άννα Κοκκίνου, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, η Μπέτυ Αρβανίτη, η Όλια Λαζαρίδου, όπως και η Ελένη Ράντου, η Κάτια Δανδουλάκη, η Μιμή Ντενίση, που είναι και από τις λίγες γυναίκες επιχειρηματίες, ανάμεσα σε άλλες, έχουν κοινό δικό τους και η καθεμία αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση. Πάντως προπολεμικά και μεταπολεμικά, σε σχέση με τη σημερινή εικόνα, πολύ περισσότερες γυναίκες ηγούνταν θιάσων –κυρίως εμπορικών– στο κέντρο της Αθήνας. Από τη Μαρίκα Κοτοπούλη και την Κυβέλη μέχρι την Κατερίνα Ανδρεάδη και την Τζένη Ρουσσέα.

Το θέατρο άλλαξε δραματικά τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά και σήμερα υπάρχουν πολλά οξύμωρα που σχετίζονται με το φύλο. Οι γυναίκες –σε πολλές περιπτώσεις– στο θέατρο αμείβονται λιγότερο από τους άνδρες συναδέλφους τους. Αν τους δοθεί η ευκαιρία να σκηνοθετήσουν, οι παραγωγοί επικαλούνται ακριβώς αυτή την «ευκαιρία» που τους δόθηκε για να τις πληρώσουν λιγότερο.

Αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά την ύπαρξη μιας κακοποιητικής ή υποτιμητικής συμπεριφοράς, σε επίπεδο προσωπικό, απλώς αποτυπώνει την αλήθεια, ότι το θέατρο διοικείται από άνδρες, και επιβεβαιώνει την κουβέντα της Κούλας Aντωνιάδη, της πρώτης γυναίκας που σκηνοθέτησε στην Επίδαυρο το 1982 –τις «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη για το ΚΘΒΕ–, ότι «σε γυναίκα σκηνοθέτη δεν επιτρέπεται ποτέ να δώσει μέτρια δουλειά».

Το θέατρο άλλαξε δραστικά τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά και σήμερα υπάρχουν πολλά οξύμωρα που σχετίζονται με το φύλο. Οι γυναίκες –σε πολλές περιπτώσεις– στο θέατρο αμείβονται λιγότερο από τους άνδρες συναδέλφους τους.

Γυναίκες στη σκηνοθεσία

Αν ξεκινήσουμε από την Επίδαυρο και φτάσουμε στο σήμερα, με τη σκηνοθέτιδα Κατερίνα Ευαγγελάτου να είναι η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, έχει πέσει πολύ νερό στον μύλο για να φτάσουν να σκηνοθετούν στο μικρό και το μεγάλο θέατρο της Επιδαύρου, ανάμεσα σε άλλες, η Αργυρώ Χιώτη, η Ιώ Βουλγαράκη, η Γεωργία Μαυραγάνη, η Λένα Κιτσοπούλου, που θα πάρει το βάπτισμα το 2023, ενώ πιο έντονη είναι η παρουσία των γυναικών που σκηνοθετούν στην Πειραιώς 260.

Μετά τη σκηνοθεσία της Αντωνιάδη το 1982 στην Επίδαυρο, οι επόμενες γυναίκες που σκηνοθέτησαν για λογαριασμό κρατικού θεσμού, για το Εθνικό, ήταν η Λυδία Κονιόρδου το 1996 και η Νικαίτη Κοντούρη το 1997. Καθόλου καλή επίδοση, οι γυναίκες έχουν σκηνοθετήσει σε ποσοστό μονοψήφιο στο σύνολο των εκατοντάδων παραστάσεων στην Επίδαυρο.

Ψάχνοντας δε τις παραστάσεις των τελευταίων δέκα ετών στην Επίδαυρο, τις μεταφράσεις των περισσοτέρων έργων αρχαίου δράματος –σε περισσότερες από 60 παραστάσεις– υπογράφουν σχεδόν αποκλειστικά άνδρες, με δύο μόνο εξαιρέσεις, της Νικολέττας Φριντζήλα το 2014 για το Εθνικό Θέατρο στον «Ιππόλυτο», σε σκηνοθεσία Λυδίας Κονιόρδου, και της Παναγιώτας Πανταζή, που υπέγραψε τη μετάφραση της «Ιφιγένειας εν Αυλίδι» το 2022, σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη.

Η πιο σημαντική συμβολική κίνηση που αφορούσε τις σκηνοθέτιδες έγινε πριν δύο χρόνια, όταν η πρώτη γυναίκα –μεταβατική– καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού Θεάτρου Έρι Κύργια έδωσε βήμα στις τρεις μεγάλες σκηνές του Ε.Θ. στην Ελένη Ευθυμίου, στη Μαρία Μαγκανάρη και στη Μαρία Πανουργιά για να σκηνοθετήσουν, εκεί που τα προηγούμενα χρόνια δεν θα μπορούσαν καν να το σκεφτούν ως ενδεχόμενο.

Πόσες διευθύντριες καλλιτεχνικών οργανισμών έχουμε σήμερα; Τη Μαριάννα Κάλμπαρη στο Θέατρο Τέχνης και έξι γυναίκες στην καλλιτεχνική διεύθυνση των ΔΗΠΕΘΕ της χώρας, από τα 14 που υπάρχουν, σε καλύτερη ή χειρότερη κατάσταση, σήμερα. 

Όμως, αν ένα ΔΗΠΕΘΕ έγινε διάσημο και άφησε αποτύπωμα με το ρεπερτόριο και τις παραστάσεις του και θεωρήθηκε «θαύμα», αυτό ήταν το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας όταν από το 1988 το διηύθυνε η Μάγια Λυμπεροπούλου, μια σπουδαία προσωπικότητα του ελληνικού θεάτρου και σπουδαία δασκάλα, εξαιρετικής μόρφωσης, όπως πολλές από τις γυναίκες που είχαν και έχουν δραστηριοποιηθεί στο θέατρο, με αξιόλογες σπουδές στο εξωτερικό, από πολύ παλιά, όπως η Χριστίνα Τσίγκου, που πρωτοσκηνοθέτησε Μπέκετ στο ΚΘΒΕ το 1967 ή η Μαριέτα Ριάλδη που ανέβασε το έργο της Κάριλ Τσέρτσιλ «Πετυχημένες γυναίκες» το 1983, ένα έργο βαθιά φεμινιστικό, την ίδια σχεδόν χρονιά με το Royal Court και αρκετά χρόνια πριν «ανακαλύψει» τη συγγραφέα το ελληνικό θέατρο.

Πριν τη Μαριέτα Ριάλδη η Ράια Μουζενίδου είχε σκηνοθετήσει ένα μονόπρακτο του Γεωργίου Σουρή στο Εθνικό –στην κινητή μονάδα του τότε. Όμως πέρα από τις κρατικές σκηνές, σκηνοθέτιδες όπως η Ρούλα Πατεράκη, η Ελένη Σκότη, η Έλενα Μαυρίδου, ανάμεσα σε άλλες, επιχείρησαν σε δικούς τους χώρους, ίδρυσαν θέατρα και δραστηριοποιήθηκαν και στην ελεύθερη αγορά.

Μάγια Λυμπεροπούλου Facebook Twitter
Η Μάγια Λυμπεροπούλου στην Ορέστεια το 1982.

Μια γυναίκα ηθοποιός για κάθε μέρα του Μαρτίου

Οι γυναίκες στο ελληνικό θέατρο σήμερα είναι ταλαντούχες και μορφωμένες, ικανές και φιλόδοξες, και ευτυχώς η εποχή μάς επιτρέπει να το αναγνωρίσουμε πιο εύκολα. Το βλέπουμε στη σκηνή και στον τρόπο με τον οποίο υποδύονται τους ρόλους τους. Με μια πρόχειρη ανάγνωση βλέπουμε δεκάδες αξιόλογες ηθοποιούς, όπως, ανάμεσα σε άλλες, η Αγλαΐα Παππά, η Σοφία Χιλλ, η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, η Δήμητρα Βλαγκοπούλου, η Άννα Μάσχα, η Πηνελόπη Τσιλίκα, η Θεοδώρα Τζήμου, η Μαρία Κεχαγιόγλου, η Ηρώ Μπέζου, η Ρένη Πιττακή, η Ράνια Οικονομίδου, η Λυδία Φωτοπούλου, η Λήδα Πρωτοψάλτη, η Μαρία Σκουλά, η Κάτια Γκουλιώνη, η Μαρία Κίτσου, η Έλλη Τρίγγου, η Στεφανία Γουλιώτη, η Κόρα Καρβούνη, η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, η Μαίρη Μηνά, η Ναταλία Τσαλίκη, η Έμιλυ Κολιανδρή, η Ελένη Ουζουνίδου, η Δέσποινα Κούρτη, η Ανθή Ευστρατιάδου, η Ιωάννα Κολλιοπούλου, η Σοφία Κόκκαλη, η Αμαλία Καβάλη, η Εύη Σαουλίδου, η Αλεξία Καλτσίκη, η Λουκία Μιχαλοπούλου, η Ελένη Κοκκίδου. Με μια ανάσα 31 ονόματα, ένα για κάθε μέρα του Μαρτίου, μήνα των γυναικών.

«Σ’ εσάς που μας ακούτε»

Όμως μια προσεκτική ανάγνωση των οδηγών θεάτρου θα δείξει ότι είναι περισσότεροι οι θίασοι με άνδρες πρωταγωνιστές ή τα έργα με ανδρικούς ρόλους που ανεβαίνουν αυτήν τη χρονιά και ελάχιστα αυτά που ανεβαίνουν με αμιγώς γυναικείους θιάσους.

Οι γυναίκες έχουν γράψει ιστορία στην πρωτοπορία του ελληνικού θεάτρου, η Ξένια Καλογεροπούλου σφράγισε με την παρουσία και το έργο της το παιδικό θέατρο, η Αλίκη Γεωργούλη παλιότερα ήταν η πρώτη που έκανε θέατρο σε αποθήκη και η Γιολάντα Μαρκοπούλου κάνει θέατρο σε ασυνήθιστους, απρόβλεπτους χώρους.

Γυναίκα η διευθύντρια της δραματικής σχολής του Εθνικού, η Δηώ Καγγελάρη, ενώ από τις 19 ανώτερες δραματικές σχολές λιγότερες από πέντε διευθύνονται από γυναίκες. Οι κινητοποιήσεις των ηθοποιών που ξεκίνησαν από τις δραματικές σχολές έχουν ως μότο τον τίτλο του έργου της πιο εμβληματικής Ελληνίδας θεατρικής συγγραφέως, της Λούλας Αναγνωστάκη, μια παράφραση του «Σ’ εσάς που με ακούτε» –το έργο μιλά για τα πολιτικά και ατομικά αδιέξοδα της σύγχρονης κοινωνίας–, με τη φιγούρα της να δεσπόζει στα πανό και τα τρικάκια.

Με το ελληνικό έργο να μην μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις μεγάλες σκηνές, δύο ακόμα γυναίκες ξεχωρίζουν για το ιδιαίτερο μυαλό τους, μια κατασκευή γλώσσας που γίνεται θεατρικός λόγος και τη δημιουργία ενός μοναδικού στίγματος, η Γλυκερία Μπασδέκη και η Λένα Κιτσοπούλου.

Από μεταφράστριες μάς έχει παραδοθεί και ένα μεγάλο σύνολο έργων υποδειγματικά μεταφρασμένων, π.χ. από τη Χρύσα Προκοπάκη και την Τζένη Μαστοράκη, όμως και οι σύγχρονες μεταφράσεις και οι ευκαιρίες που θα μπορούσαν να δοθούν σε περισσότερες μεταφράστριες σκοντάφτουν στην υποχρηματοδότηση του συστήματος.

Στο ελληνικό θέατρο έχουμε καταπληκτικές καθηγήτριες, κριτικούς που άφησαν εξαιρετικά θεωρητικά κείμενα, όπως η Ελένη Βαροπούλου και η Άννυ Κολτσιδοπούλου. Πάντα ήταν λιγότερες από τους άνδρες κριτικούς θεάτρου και μην ξεχνάμε ότι η Ελένη Ουράνη στην εποχή της, προφανώς για λόγους αξιοπιστίας, υπέγραφε ως κριτικός με το όνομα «Άλκης Θρύλος».

Η σκηνογραφία και η ενδυματολογία είναι πεδίο «πιο φιλικό» για τις γυναίκες δημιουργούς. Από τις ιστορικές σκηνογραφίες της Χλόης Ομπολένσκι μέχρι τη Λίλη Πεζανού, την πρόωρα χαμένη Έλλη Παπαγεωργακοπούλου και σήμερα την Εύα Μανιδάκη, την Ιωάννα Τσάμη, τη Ζαΐρα Φαληρέα, τη Μαρία Πανουργιά, την Ελένη Μανωλοπούλου, την Έφη Μπίρμπα, όλες δείχνουν σοβαρά δείγματα γραφής, αν και με περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες.

Οι φωτισμοί ήταν συνήθως, όπως και όλα τα τεχνικά κομμάτια του θεάτρου, «γένους αρσενικού», ωστόσο η πιο διάσημη του κλάδου που ξεκίνησε από το θέατρο και σήμερα κάνει διεθνή καριέρα με μεγάλες διακρίσεις είναι μια γυναίκα, η Ελευθερία Ντεκώ.

Οι γυναίκες του θεάτρου Facebook Twitter
«Απόψεις ενός Κλόουν» στο Εθνικό Θέατρο, 2014.

Προς την πολυπόθητη ισότητα στο θέατρο

Μέσα στα χρόνια έχει αλλάξει ο τρόπος που κάνουμε θέατρο. Ωστόσο, και στις σημερινές ομάδες θεάτρου η παρουσία των γυναικών σε ηγετική θέση είναι μικρότερη. Σε μια εποχή που είναι επιτακτική η ανάγκη της συζήτησης για την ορατότητα, πώς θέλουμε να βλέπουμε τις γυναίκες στο θέατρο και πόσο;

Ακόμα και σήμερα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, για να σταθεί επάξια μια γυναίκα απέναντι σε έναν άνδρα σκηνοθέτη πρέπει να δουλέψει περισσότερο και να δώσει περισσότερα δείγματα γραφής πριν της εμπιστευτούν μεγάλες παραγωγές.

Τις πταίει; Η μυθοποίηση των ανδρών θεατρικών δασκάλων; Η ισχυρή ανδρική ταυτότητα που έκανε για πολλά χρόνια τις γυναίκες να μην τολμούν να δοκιμαστούν; Οι βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις ότι οι γυναίκες στο θέατρο εξυπηρετούν συγκεκριμένους ρόλους, της μούσας ή της πρωταγωνίστριας; Ότι προσδίδουν τη λάμψη αλλά όχι και τη στιβαρότητα που χρειάζεται μια σκηνοθεσία, για παράδειγμα; Μπορεί να υποστηρίζουμε ότι το ταλέντο δεν έχει φύλο, αλλά δεν μπορεί να μην κρίνουμε το γεγονός ότι η προσφορά θέσεων υψηλού προφίλ και ευθύνης σε άνδρες είναι πολύ υψηλότερη από ό,τι σε γυναίκες.

Υπάρχει όμως κάτι στο οποίο συμφωνούμε όλοι. Οι γυναίκες είναι το μεγάλο και σταθερό κοινό του θεάτρου. Το γυναικείο κοινό δίνει μια σοβαρή ψήφο και ένα φιλί της ζωής σε δεκάδες θέατρα. Βήμα-βήμα κάποια μέρα η δυναμική της πλατείας και η δυναμική πάνω και πίσω απ’ τη σκηνή θα συναντηθούν. Όπως γράφει ο Ευριπίδης στη «Μήδεια», «ο μακρός χρόνος έχει να πει πολλά για μας και πολλά για τους άντρες».

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ