Εύη Σαουλίδου: «Η Επίδαυρος είναι σαν να τρέχεις μαραθώνιο σε πολύ περιορισμένο χρόνο» Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Εύη Σαουλίδου: «Η Επίδαυρος είναι σαν να τρέχεις μαραθώνιο σε πολύ περιορισμένο χρόνο»

0

Ο Οράτιος λέει για την Τέκμησσα, την αφοσιωμένη σύζυγο του αυτόχειρα πρωταγωνιστή της τραγωδίας του Σοφοκλή Αίας, ότι αυτός «αιχμαλωτίστηκε» από την ομορφιά της. Σύζυγος του θυμωμένου και αδικημένου, κατά την άποψή του, ήρωα του Τρωϊκού Πολέμου, προσπαθεί ολόψυχα να τον μεταπείσει, να τον κρατήσει στη ζωή, να τον αποτρέψει από έναν θάνατο που για εκείνη θα «είναι πικρός, γι’ αυτόν ευφροσύνη».

Την αφοσιωμένη αυτή σύζυγο που συμπονά τον ταραγμένο και με σκοτισμένο νου ήρωα υποδύεται η Εύη Σαουλίδου, μία από τις πιο αξιόλογες ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου, η οποία φτάνει με το ποδήλατο στη συνάντησή μας αυτό το ζεστό μεσημέρι, λίγο πριν πάει στην πρόβα της.

«Αίμα, ιδρώτας, βιαιοπραγίες, ηρωισμοί και βιασμοί, αυτός ήταν ο κόσμος και ο Τρωικός Πόλεμος. Από μια άποψη είναι και τυχερή αυτή η γυναίκα που την ερωτεύθηκε ο Αίαντας και έκανε ένα παιδί μαζί της, τον Ευρυσάκη, μετέπειτα βασιλιά της Κύπρου, και γλίτωσε από άλλα δεινά. Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει ακριβώς τον λόγο που η Τέκμησσα δεν θέλει να πεθάνει ο Αίαντας, αν είναι ερωτευμένη ή αν αναλογίζεται ποια θα είναι η μοίρα της μετά τον θάνατό του ‒ προφανώς αβέβαιη και πολύ προβληματική.

Έτσι, στην προσπάθειά της να εισακουστεί, του παραθέτει όλα τα επιχειρήματα που μπορεί να σκεφτεί, τις επιπτώσεις που θα έχει η πράξη του στους γονείς του, στο παιδί τους. Του μιλάει ακόμα και για τη μεταξύ τους, την αγάπη και την ηδονή. Δεν μπορείς εύκολα να κάνεις καταλάβεις αυτές τις γυναίκες, γιατί τοποθετούνται σε πλαίσια που φανερά εμείς δεν γνωρίζουμε.

Εύη Σαουλίδου: «Η Επίδαυρος είναι σαν να τρέχεις μαραθώνιο σε πολύ περιορισμένο χρόνο» Facebook Twitter
Έχω ανάγκη να μελετάω, να παίρνω τον χρόνο μου. Όταν τρώμε χρειαζόμαστε περίπου τρεις ώρες για να χωνέψουμε, έτσι και για να μελετήσουμε ουσιαστικά χρειαζόμαστε χρόνο. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Το προηγούμενο διάστημα χάθηκαν λίγο η ταυτότητα και η ιδιότητά μας, ζήσαμε την πλήρη απαξίωση με έναν τρόπο που μας έδωσε να καταλάβουμε ότι δεν έχουμε λόγο ύπαρξης. Σίγουρα όταν διακυβεύεται η υγεία προσδιορίζονται αλλιώς οι ρόλοι, ωστόσο εγώ βίωσα ένα σοκ

Σε άλλα μέρη του κόσμου υπάρχουν γυναίκες που δεν έχουν το δικαίωμα επιλογής, δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη μοίρα τους, οπότε θα πρέπει αν ανατρέξεις και σε τέτοιους κόσμους για να βρεις αναφορές. Βέβαια, υπάρχει και το συναισθηματικό κομμάτι, το ότι κάποιος μπροστά σου επιλέγει τον θάνατο αντί για εσένα ‒ «πετάγεσαι από την παλιά του αγάπη», λέει. Ο Αργύρης Ξάφης έχει επιλέξει το κομμάτι του θρήνου που έβαλε στην αρχή της παράστασης να είναι πιο στωικό, «σχεδόν σαν να καταλαβαίνεις την επιλογή αυτού του ανθρώπου και αυτό που συνέβη».

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Εύη παίζει στην Επίδαυρο, αλλά αυτό δεν της δημιουργεί άγχος. Όπως λέει «θα μπορούσαμε να κάνουμε πρόβες περισσότερο καιρό, όπως και για κάθε παράσταση. Εδώ υπάρχει μια έξτρα τεχνική δυσκολία επειδή πρέπει να ανοίξεις την αντίληψή σου για να αντιληφθείς το νόημα όσων λέγονται. Πώς θα γίνει αυτή η φωνή να μεταφέρει το νόημα χωρίς να γίνει σκληρή και ξύλινη, να βάλουμε ένα γκάζι στη φωνή; Είναι σαν να τρέχεις μαραθώνιο σε πολύ περιορισμένο χρόνο».

Εύη Σαουλίδου: «Η Επίδαυρος είναι σαν να τρέχεις μαραθώνιο σε πολύ περιορισμένο χρόνο» Facebook Twitter
Φωτογραφία από τις πρόβες του «Αίαντα». Φωτ.: Karol Jarek

Μιλώντας για το βιβλίο που κρατά στα χέρια της, τη Γνώση του πόνου του Carlo Gadda, η συζήτηση πηγαίνει στη μελέτη. Η Εύη θεωρεί τον εαυτό της τυχερό ‒ οι γονείς της ήταν άνθρωποι λαϊκοί, ωστόσο η μητέρα της ρώτησε τη φιλόλογο ξαδέλφη της και έφτιαξε βιβλιοθήκη στο σπίτι τους, για να υπάρχει για τα παιδιά της κάτι άλλο από αυτό που έμαθε εκείνη ως παιδί, κάτι καλύτερο. Έτσι ξεκίνησε να διαβάζει από την εγκυκλοπαίδεια του Χάρη Πάτση μέχρι Λουντέμη και Ζωρζ Σαρή ‒ στα εννιά της, σε ένα πανηγύρι, έπεσε στα χέρια της το πρώτο βιβλίο φανταστικής λογοτεχνίας του Λάβκραφτ.

«Έχω ανάγκη να μελετάω, να παίρνω τον χρόνο μου. Όταν τρώμε χρειαζόμαστε περίπου τρεις ώρες για να χωνέψουμε, έτσι και για να μελετήσουμε ουσιαστικά χρειαζόμαστε χρόνο. Ο βαθμός κατανόησης αυτού που διαβάζουμε είναι ανάλογος του χρόνου που του αφιερώνουμε. Αυτή η διαδικασία συνεχίζεται όσο διαρκούν οι παραστάσεις έτσι κι αλλιώς, ξυπνάω μερικές φορές και σκέφτομαι μια λέξη που δεν την καταλαβαίνω και τότε μπορεί να στείλω ένα μήνυμα στον Νίκο Παναγιωτόπουλο, τον ποιητή και μεταφραστή του Αίαντα, να του πω αυτό που με προβληματίζει. Δεν είμαι μανιακή αλλά μου αρέσει να καταφεύγω σε αυτού του είδους τις σκέψεις, να παιδεύω το μυαλό μου με μια διαδικασία πιο δημιουργική, αντί να σκέφτομαι όσα δυσάρεστα συμβαίνουν».

Η καραντίνα την επηρέασε πολύ, δεν βγαίνει πια όσο παλιότερα μετά τις παραστάσεις, όπως συνήθιζε. Τα θέατρα ήταν κλειστά, υπήρχε οικονομική δυσπραγία, αλλά όπως λέει, «μου άρεσε να μένω σπίτι, εξοικειώθηκα με αυτό, είχα άλλη συγκέντρωση, άλλη ησυχία, ήταν εποικοδομητικός ο χρόνος που περνούσα στη βόλτα με τον σκύλο μου, ξεριζώνοντας αγριόχορτα από τις γλάστρες ‒ προσπαθώ να το διατηρήσω αυτό.

Δουλεύω λιγότερο κι αυτό έχει μια επίπτωση στα οικονομικά μου, αλλά είναι κάτι κάνω συνειδητά πια, κατάλαβα τι σημαίνει να λες μια λέξη και να έχεις άπλετο χρόνο να εμβαθύνεις. Η εντύπωση ότι το σώμα σου έχει ασχοληθεί με αυτό που πάει να κάνει σου δίνει μια άλλη πίστη στα πράγματα. Το ξεχνάμε το σώμα μας αναγκαστικά όταν πρέπει να είμαστε σε πολλά μέρη ταυτόχρονα και να φέρουμε σε πέρας διαφορετικές καταστάσεις και ρόλους. Αυτό βέβαια το πληρώνεις».

Μετά την καραντίνα παρατήρησε πως κάτι έχει αλλάξει εμφανώς στον τρόπο που επιλέγει με διαφορετικό τρόπο τις δουλειές στις οποίες θα συμμετέχει.

«Μέχρι τώρα πίστευα ότι είμαστε ‒και ίσως ένα κομμάτι μου ακόμα το πιστεύει‒ κάτι άλλο. Ότι η ενασχόληση με αυτά τα κείμενα, με διαδικασίες που προϋποθέτουν την επαφή και την κατανόηση, που έχουν βάθος και σε πάνε σε άλλα επίπεδα αναγκαστικά μας έφερναν σε μια προνομιακή θέση σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Ταυτόχρονα, βέβαια, βλέπω ότι είμαστε μια μικροκοινωνία που έχει τις αδυναμίες της, τον ανταγωνισμό της.

Εύη Σαουλίδου: «Η Επίδαυρος είναι σαν να τρέχεις μαραθώνιο σε πολύ περιορισμένο χρόνο» Facebook Twitter
Το θέατρο με το οποίο κατά κύριο λόγο ασχολούμαι εγώ έχει έναν λόγο ύπαρξης με την έννοια της κοινωνικής λειτουργίας: θα πας, θα δεις, θα κοινωνικοποιηθείς, θα μιλήσεις γι’ αυτό που είδες. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Το προηγούμενο διάστημα χάθηκαν λίγο η ταυτότητα και η ιδιότητά μας, ζήσαμε την πλήρη απαξίωση με έναν τρόπο που μας έδωσε να καταλάβουμε ότι δεν έχουμε λόγο ύπαρξης. Σίγουρα όταν διακυβεύεται η υγεία προσδιορίζονται αλλιώς οι ρόλοι, ωστόσο εγώ βίωσα ένα σοκ. Συνειδητοποίησα ότι οι κοινωνίες μπορούν να ζήσουν και χωρίς εμάς, ότι όχι μόνο δεν είμαστε η πρώτη τους επιλογή αλλά ότι δεν φαίνεται να είμαστε και αναγκαίοι.

Το θέατρο με το οποίο κατά κύριο λόγο ασχολούμαι εγώ έχει έναν λόγο ύπαρξης με την έννοια της κοινωνικής λειτουργίας: θα πας, θα δεις, θα κοινωνικοποιηθείς, θα μιλήσεις γι’ αυτό που είδες. Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση, του το σημαίνει αυτό που βλέπω, και αυτό βάλλεται, πιστεύω. Είναι λίγο δύσκολο να το ξαναβρούμε αυτό, την ικανότητα να μας αγγίξει ένα έργο τέχνης, είτε κινηματογραφικό, είτε εικαστικό. Υπάρχει μια αγκύλωση εκατέρωθεν, δεν μπορεί να βρεθεί εύκολα ο στόχος, να μοιραστείς το συναίσθημα που νιώθεις με τον θεατή που διψά να το ακουμπήσει ‒ εννοώ αυτό που απασχολεί τον άνθρωπο εδώ και χιλιάδες χρόνια, τη μοναξιά, τη δικαιοσύνη, τη αγάπη, συναισθήματα και αναπηρίες και αδιέξοδα. Δεν μπορεί να πεις "είμαστε μαζί σε αυτό", δεν υπάρχει το "κοίτα εγώ τι νιώθω"».

Μιλάμε για το θέατρο στην εποχή μας και συμφωνούμε ότι βρισκόμαστε στον αιώνα των δημιουργών, «αυτό καμιά φορά μπορεί να μας ρίξει σε βαριά σκοτούρα, σε μεγάλη λακκούβα, γιατί έτσι μπορεί να λείψει αυτό το μοίρασμα που λέγαμε», εξηγεί.

Φαίνεται σχεδόν απίστευτο ότι η Εύη κάνει θέατρο σχεδόν είκοσι πέντε χρόνια. Γεννήθηκε στην Καβάλα, εκεί μεγάλωσε, έφτιαχνε ιστορίες με εγκλήματα από τρεισήμισι χρονών, έριχνε κέτσαπ στο πάτωμα σαν αίμα. Φοίτησε στο Πολυκλαδικό, που ακόμα και σήμερα θεωρεί σπουδαίο θεσμό, κάτι ωραίο και σημαντικό. Εκεί έκανε θέατρο, εκεί ανακάλυψε την πλευρά του χαρακτήρα της που θέλει να τα κοροϊδεύει όλα, ότι κάθε πράγμα, την ώρα που συμβαίνει, έχει άπειρες πλευρές, μεταξύ αυτών και μια κωμικοτραγική.

Αν και δεν είχε δει ποτέ θέατρο, ήρθαν οι Μαθητικοί Αγώνες Θεάτρου που της πήραν τα μυαλά. Έδωσε κρυφά από τους γονείς της εξετάσεις στη δραματική του Εθνικού, κόπηκε, έδωσε στο ΚΘΒΕ και εκεί φοίτησε σε μια περίοδο που η σχολή ζούσε μια αναγέννηση.

Τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους μετά τις Νύφες του Παντελή Βούλγαρη ‒ εκεί πήγε τυχαία, συνοδεύοντας έναν φίλο της, και την είδε ο Παντελής Βούλγαρης. Στη συνέχεια, ο Λευτέρης Βογιατζής την είδε στην ταινία και την πήρε στην παράσταση Μπέλλα Βενέτσια. Από κει και μετά, το ένα έφερε το άλλο.

Εύη Σαουλίδου: «Η Επίδαυρος είναι σαν να τρέχεις μαραθώνιο σε πολύ περιορισμένο χρόνο» Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Εύη Σαουλίδου: «Η Επίδαυρος είναι σαν να τρέχεις μαραθώνιο σε πολύ περιορισμένο χρόνο» Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

«Αισθάνομαι σαν ένα παιδάκι που του έχουν κάνει τη χάρη και ασχολείται με την τρέλα του, με το σπασμένο του ποδήλατο», λέει. «Φροντίζω να ασχολούμαι μέσα μου πολύ σοβαρά με κάτι που μου δίνει μεγάλη χαρά. Αν δεν υπάρχει αυτή η χαρά, δεν γεμίζω, θέλω να παίζω πολύ σοβαρά το παιχνίδι μου, όπως τα παιδιά. Έχω μεγάλη περιέργεια για τα πράγματα, για τα πάντα, δεν μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι, είναι ένα από τα πράγματα που με χαρακτηρίζουν.

735
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Ωστόσο πολύ πρόσφατα άρχισα να ανακαλύπτω ότι υπάρχει ένα πλεονέκτημα όταν αφήνεις τα πράγματα να περνάνε από δίπλα σου χωρίς να τα σταματάς, να τα ερευνάς και να αναλώνεσαι σε ερωτήσεις. Αυτό το πλεονέκτημα δεν πρέπει να το συγχέουμε με την απάθεια η με έναν μικροαστισμό, αλλά με την ελευθερία που μας παρέχει το να μην πρέπει να ελέγχουμε τα πάντα».

Αυτή η στάση είναι και ένας λόγος ύπαρξης, «αδύνατο να ζήσουμε χωρίς αγάπη, είναι τόσο δύσκολο να συμβεί αλλά και τόσο απάνθρωπο όταν συμβαίνει, δεν βγαίνει η ζωή σε αυτή την κοινωνία αλλιώς».

Όταν μιλά για τους παιδικούς της φίλους το πρόσωπό της φωτίζεται, σε αυτούς μπορεί να μιλήσει και για την πιο κρυφή της σκέψη, μεγαλώνοντας έβαλε και ένα έξτρα φίλτρο στη σχέση τους για να μην τους πληγώνει, να μην τους επιβαρύνει επικαλούμενη την ειλικρίνεια που κάποτε θεωρούσε προσόν της, αλλά σήμερα τη νοθεύει με χαρά και μια γενναία δόση έγνοιας και τρυφερότητας.

Όπως μιλάει για τις σχέσεις που μοιάζουν με έναν ανοιχτό ορίζοντα, μου περιγράφει ένα μοτίβο των παιδικών της χρόνων: με τον πατέρα της, που είχε φορτηγό, κάθε Σαββατοκύριακο ταξίδευαν, γύριζαν τα χωριά κι εκείνη έβλεπε την άσφαλτο να φεύγει, τα δέντρα, τα λιβάδια, την αλληλουχία του τοπίου και μια ομορφιά αιώνια, διαρκή και ποθητή, μια ομορφιά απροσποίητη και φυσική, που η ανάμνησή της ξεπλένει τα μάτια της.

Εύη Σαουλίδου: «Η Επίδαυρος είναι σαν να τρέχεις μαραθώνιο σε πολύ περιορισμένο χρόνο» Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Αίας του Σοφοκλή
Μετάφραση: Νίκος Παναγιωτόπουλος
Σκηνοθεσία: Αργύρης Ξάφης
Παίζουν (αλφαβητικά): Δημήτρης Ήμελλος, Δέσποινα Κούρτη, Τάσος Μικέλης, Γιάννης Νταλιάνης, Εύη Σαουλίδου, Στάθης Σταμουλακάτος, Χρίστος Στυλιανού, Νίκος Χατζόπουλος

 

Εδώ η περιοδεία της παράστασης

To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Στην πρόβα της νέας και εντελώς ρηξικέλευθης εκδοχής του Δημήτρη Καραντζά για τους Πέρσες του Αισχύλου

Θέατρο / Στην πρόβα της νέας και εντελώς ρηξικέλευθης εκδοχής του Δημήτρη Καραντζά για τους «Πέρσες» του Αισχύλου

Με συμμετοχή εθελοντών και τολμηρές διασκευές του αρχικού έργου ο Καραντζάς θέλει να μιλήσει για τη φύση της δημοκρατίας και της εξουσίας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ