Η Έλενα Μαυρίδου είναι η μόνη ηθοποιός της γενιάς της που έχει δουλέψει σε μπουλούκι

Η Έλενα Μαυρίδου είναι η μόνη ηθοποιός της γενιάς της που έχει δουλέψει σε μπουλούκι Facebook Twitter
Εμένα μου αρέσουν οι αφοσιωμένοι ηθοποιοί και αυτό εμπεριέχει και θετικά και αρνητικά. Είμαι 15 χρόνια μέσα σε πράγματα που πιστεύω. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
0

Όταν το 2008 η Έλενα Μαυρίδου κέρδισε το βραβείο Κουν και την ίδια χρονιά το βραβείο Μελίνα Μερκούρη,  για την ερμηνεία της στο λιωμένο Βούτυρο, πολλοί λίγοι ήξεραν ότι έχουν μπροστά τους την νεώτερη Ελληνίδα ηθοποιό που έχει περάσει χρόνια περιοδεύοντας σε κάθε άκρη της χώρας, με τον Σίμο Κακκάλα και την ομάδα τους Χώρος, παρουσιάζοντας την αλησμόνητη σε πολλούς από εμάς Γκόλφω, κανονικά,  σαν μπουλούκι. Ο Ορέστης,  στην Επίδαυρο είναι η πιο πρόσφατη δουλειά που παρουσίασαν και ετοιμάζονται στον δικό τους χώρο, στον Βοτανικό, να κάνουν ένα νέο κύκλο παραστάσεων. Οι παραστάσεις τους, ακόμα και στο ίδιο έργο δεν είναι ποτέ οι ίδιες. Και η διαδρομή τους έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

— Όταν τελειώνει μια παράσταση, ένας κύκλος της, την κουβεντιάζετε, την αποτιμάτε;

Πάντα υπάρχουν διαφωνίες, συζητήσεις, θα κουβεντιάσουμε τι έγινε και τι δεν έγινε. Εμένα μου αρέσει να ακούω ανθρώπους να μου λένε τι έχουν καταλάβει ή τι ένιωσαν.

 

— Παίρνετε υπόψη σας μια αρνητική κριτική;

Συζητάμε τα πάντα, από τις κριτικές μέχρι μια κουβέντα που θα μας πει μια κυρία που θα έρθει να δει την παράσταση. Αυτό δεν διαταράσσει κάποια πράγματα τα οποία δουλεύουμε με αφοσίωση χρόνια και θέλουμε να τα διερευνήσουμε, θέλουμε να τα δοκιμάσουμε. Τα ακούμε για να βρούμε και εμείς με τη σειρά μας τα σημεία που θέλουμε να εξετάσουμε και πολλές φορές ταιριάζει με αυτά για τα οποία αναρωτιόμαστε. Αναρωτιόμαστε συνεχώς. Σε κάθε δουλειά. Γιαυτό και οι δουλειές μας είναι τόσο διαφορετικές η μια από την άλλη ενώ χρησιμοποιούμε πολλά κοινά στοιχεία.

Η εξερεύνηση των μπουλουκιών ήταν η αιτία. Θέλαμε να καταλάβουμε ποιοι και πώς αυτοί οι άνθρωποι που ήταν αυτοδίδακτοι αλλά είχαν τόση ορμή έκαναν αυτό το πράγμα. Ήταν άνθρωποι με απίστευτο τσαγανό, με μεγάλη δυναμική, μπορούσαν να αυτοσχεδιάσουν και δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί οδηγήθηκαν στον ελληνικό κινηματογράφο.

 

— Πως αποφασίζετε τα έργα, πως τα διαλέγετε;

Ο Σίμος είχε εξαρχής στο μυαλό του από τότε που ξεκινήσαμε, το 2002, όταν τελειώσαμε τη σχολή του Κρατικού Θεάτρου στη Θεσσαλονίκη, την Γκόλφω, την Ερωφίλη και τον Ορέστη. Αυτός ήταν ο κεντρικός του σχεδιασμός. Ενδιάμεσα κάναμε και άλλες δουλειές όπως το Λιωμένο Βούτυρο. Που ήρθε νωρίτερα αλλά το θέατρο είναι κάτι ζωντανό, κάτι παλλόμενο, δε μπορείς να τα σχεδιάσεις όλα.

— Πόσα χρόνια ταξιδεύατε με την Γκόλφω;

Πολλά χρόνια. Είχαμε ένα χώρο στη Θεσσαλονίκη και ένα εργαστήριο και αλωνίζαμε κυριολεκτικά όλη την Ελλάδα από άκρη σε άκρη. Την Γκόλφω στη διάρκεια αυτών των χρόνων την κάναμε σε επτά διαφορετικές εκδοχές. Δεν ήταν ποτέ ίδια παράσταση. Τη δουλεύαμε δέκα- έντεκα χρόνια. Παράλληλα με την Ερωφίλη, τον Απόκοπο, το Τέλος. Αλλά η Γκόλφω ήταν ένα έργο με το οποίο τελειώσαμε, έκλεισε ο κύκλος πριν από λίγο, μόλις πέρσι. Και αυτό επειδή αυτά που δοκιμάστηκαν μέσα από αυτό το έργο έχουν αναπτυχθεί πολύ και τεχνικά και σκηνοθετικά. Για τον Σίμο αυτό ήταν το έργο-αφετηρία για να στοχαστεί πάνω στη θεατρική μας ταυτότητα. Ποιά είναι η παράδοσή μας; Τι έχουμε σαν εργαλεία;

Η Έλενα Μαυρίδου είναι η μόνη ηθοποιός της γενιάς της που έχει δουλέψει σε μπουλούκι Facebook Twitter
Πολλά χρόνια έχω πολύ έντονα την ανησυχία για τη θέση της γυναίκας στην κωμωδία. Επειδή πάντα η γυναίκα είχε έναν υποστηρικτικό λόγο στην κωμωδία, υπάρχει ένα ζητούμενο. Πώς μπορεί να υπάρχει μια γυναίκα κλόουν, μια γυναίκα κομπέρ; Χρόνια με απασχολεί. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

— Ήσασταν κανονικά ένας περιοδεύων θίασος;

Ναι, κανονικά. Σκέψου ότι ξεκινήσαμε με αυτοκίνητο, ούτε καν με φορτηγάκι. Έχουμε παίξει από το Νευροκόπι μέχρι τα Ζωνιανά και σε μέρη που είχε να πάει θέατρο 50 χρόνια. Στα Ζωνιανά κάναμε πρεμιέρα με την Ερωφίλη την περίοδο που γινόταν ο χαμός. Δηλαδή ήμασταν ένα μπουλούκι. Ίσως το τελευταίο. Για μένα εκτός από το ότι έχω παίξει όλους τους ρόλους στη Γκόλφω ήταν φοβερό και σαν εμπειρία. Δηλαδή ξεκίνησα 22 χρόνων, σήμερα είμαι 36, άρα μεγάλωσα με την Γκόλφω. Και έμαθα ένα πολύ σπουδαίο πράγμα. Όπως και στις σχέσεις: πάντα μπορείς να ανακαλύπτεις πράγματα για τον άλλο, αρκεί να το θέλεις, να είσαι ανήσυχος. Δηλαδή το να είσαι μέσα σε ένα έργο και να πορεύεσαι με αυτό. Να ξεκινάς από την αρχή, έχοντας τη γνώση. Είναι ένας γάμος που ανανεώνεις συνεχώς.

— Πώς πήρατε την απόφαση να βγείτε σε τέτοια περιπέτεια;

Η εξερεύνηση των μπουλουκιών ήταν η αιτία. Θέλαμε να καταλάβουμε ποιοι και πώς αυτοί οι άνθρωποι που ήταν αυτοδίδακτοι αλλά είχαν τόση ορμή έκαναν αυτό το πράγμα. Ήταν άνθρωποι με απίστευτο τσαγανό, με μεγάλη δυναμική, μπορούσαν να αυτοσχεδιάσουν και δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί οδηγήθηκαν στον ελληνικό κινηματογράφο. Πρακτικά, σαν ηθοποιός, θα σου πω ότι κανείς δε μπορεί να φανταστεί πόσο σε καλλιεργεί και πόσο σε απενοχοποιεί σαν ηθοποιό το να παίζεις με αυτό τον τρόπο. Δουλεύεις πολύ το τώρα και αυτό συμβαίνει μέσα από πολύ πρακτικά πράγματα. Εμείς λοιπόν που είχαμε τελειώσει τη Δραματική του Κρατικού και είμασταν άνθρωποι που είχαμε και τη γνώση και την τεχνογνωσία τα βάλαμε παράλληλα όλα αυτά, ήταν κάτι συνειδητό.

Πιστεύουμε πολύ στο σύνολο της ομάδας και στην ευελιξία όλων όσων συνεργάζονται. Θέλουμε να αισθανόμαστε όλοι ένα. Και πάντα αναζητάμε ανθρώπους να συνυπάρχουμε και να δουλεύουμε μαζί. Ανθρώπους με ανησυχίες, αυτό ψάχνουμε πάντα.

— Κοιτάζοντας πίσω τι συμπέρασμα βγάζεις για αυτή την εμπειρία;

Είναι κάτι που έχει χαθεί σαν παράδοση. Θάπρεπε κανονικά να διδάσκεται στις δραματικές σχολές γιατί θα ήταν ένα φοβερό εργαλείο δουλειάς για τους μαθητές. Αλλά δεν υπάρχει γιατί είμαστε πολύ επηρεασμένοι από το θέατρο της Ευρώπης και της Αμερικής και χάθηκε στην πορεία, μέσα στην δική μας θεατρική ιστορία. Εμείς λοιπόν θέλαμε να πιάσουμε αυτό το νήμα. Ήταν το όχημά μας από την αρχή. Και το κάναμε με μεγάλο ψάξιμο και μεγάλη αφοσίωση. Και με πολύ δρόμο. Υπήρχαν περίοδοι που λείπαμε από τα σπίτια μας τρεις μήνες συνεχώς.

— Αυτό αποτυπώνεται σε άλλες σας δουλειές;

Φυσικά. Όταν κάναμε το Λιωμένο Βούτυρο είχαμε το οπλοστάσιο της Γκόλφως. Και εμείς έχουμε σαν στόχο, το έχουμε και σαν πρώτη επιλογή, την έρευνα. Όταν κάναμε την Ερωφίλη, δουλέψαμε με κρητικολόγο, είχαμε μια μεγάλη περίοδο εκπαίδευσης του τι σημαίνει Χορτάτζης, τι σημαίνει ο λόγος του και μετά μπήκαμε στην παράσταση. Για εμάς κάθε παράσταση είναι ένα κεφάλαιο μεγάλο και ένα βήμα για το πάρα πέρα.

— Δουλεύετε πολύ και με τις μάσκες...

Συνήθως οι μάσκες χρησιμοποιούνται αισθητικά, ενώ είναι ένα εργαλείο δουλειάς. Έχει τεχνική, μεθοδολογία συγκεκριμένη. Είναι εργαλείο στα χέρια ενός ηθοποιού για να μπορεί να δουλέψει. Δεν ψάχνει κάτι στην τύχη και αν δουλέψεις σκληρά και πιστέψεις στη μάσκα μπορεί να οδηγηθείς πολύ μακριά και πολύ ψηλά. Αλλά πρέπει να πειθαρχήσεις στους κανόνες της. Και μέσα από αυτόν τον κανόνα, να χτυπηθείς και να ανακαλύψεις κάτι καινούργιο. Εμείς, κάθε κίνηση που κάναμε ήταν για να ενισχύσουμε αυτή την έρευνα και αυτή τη δουλειά, βήμα-βήμα.

Η Έλενα Μαυρίδου είναι η μόνη ηθοποιός της γενιάς της που έχει δουλέψει σε μπουλούκι Facebook Twitter
Τίποτα δεν ήρθε εύκολα, ούτε είναι εύκολο, αλλά παρά τις δυσκολίες είμαι πολύ χαρούμενη. Η δουλειά γίνεται επίμονα, σκάβεις κάθε μέρα. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

 

— Πως αποφασίσατε να μετακινηθείτε στην Αθήνα;

Στην αρχή, για πρακτικούς λόγους. Επειδή περιοδεύαμε, η Αθήνα ήταν πιο στο κέντρο, στη συνέχεια αρχίσαμε να δουλεύουμε αρκετά και στην Αθήνα και σταδιακά μετακομίσαμε εδώ. Εδώ, είμασταν άστεγοι, δουλεύαμε δεξιά και αριστερά. Άρχισε να προκύπτει και η ανάγκη ενός χώρου. Και υπήρχε και μια άλλη ανάγκη, αυτή της συνομιλίας, να μπαίνουν και άλλοι άνθρωποι, να κάνουν πρόβες και δουλειές και αυτό τον χώρο τον έχουμε ήδη δώσει πολλές φορές σε άλλους για να κάνουν τη δουλειά τους. Είναι ακόμα σε πρώτο στάδιο γιατί είναι κάτι που κάνουμε μόνοι μας, κινείται κάπως πιο αργά αλλά εμείς το χρηματοδοτούμε, δουλεύουμε μαζεύουμε και τα βάζουμε εκεί.

— Αφήνετε συχνά παραστάσεις που πάνε καλά για να τις ξαναφτιάξετε...

Είναι μια ανάγκη μας αυτή. Αφήνουμε και ξαναδοκιμάζουμε. Τον Ορέστη τον είχαμε κάνει αρχικά για κλειστό χώρο. Πήγε καλά, τον αφήσαμε τον κάναμε διαφορετικά για την Επίδαυρο. Ξαναδοκιμάζουμε. Αυτό εμπεριέχει ρίσκο. Οι παλιοί λένε κάτι καλό μη το πειράζεις αλλά εμείς έχουμε ανάγκη να βλέπουμε τη δουλειά να ωριμάζει. Κανείς δε σου εξασφαλίζει την επιτυχία, αλλά όταν ξαναεξετάζεις κάτι νιώθεις ζωντανός, έντονα, είσαι στα κόκκινα πάντα.

— Σου γεννήθηκε η επιθυμία να δουλέψεις εκτός της ομάδας;

Δεν ήμουνα και δεν είμαι κλειστή, απλώς είχαμε πάρα πολύ βαρύ πρόγραμμα με τις περιοδείες. Επίσης ήμουν όλα αυτά τα χρόνια σε μια λειτουργία και μια επιλογή. Αλλά τώρα έκανα με τον Καρκανεβάτο τις Όχθες, τη νέα του ταινία και ήμουνα δυο μήνες στις Σέρρες. Και τώρα που είμαι στην Αθήνα είναι αλλιώς τα πράγματα. Άλλωστε περνάμε σε μια άλλη εποχή σαν ομάδα. Περάσαμε πολλά χρόνια σε αυτό το εγχείρημα, ήταν καταπληκτικά και με πολύ κόσμο, πολλούς ηθοποιούς που ήταν μέρος αυτής της ιστορίας. Εμένα μου αρέσουν οι αφοσιωμένοι ηθοποιοί και αυτό εμπεριέχει και θετικά και αρνητικά. Είμαι 15 χρόνια μέσα σε πράγματα που πιστεύω.

— Υπάρχει μια ηθοποιός με την οποία θα ήθελες να παίξεις;

Με τη Σοφία Χιλλ. Τη θεωρώ σπουδαία ηθοποιό και όταν τη βλέπεις τα βλέπεις όλα, την παιδεία, την αφοσίωση.

 

— Οικονομικά πώς τα καταφέρνετε;

Μέσα από τη δουλειά μας, πολύ σκληρά, από τα μαθήματα που κάνουμε, από όλα αυτά. Πολύ απλά, όπως κάνουν όλοι. Τίποτα δεν ήρθε εύκολα, ούτε είναι εύκολο, αλλά παρά τις δυσκολίες είμαι πολύ χαρούμενη. Η δουλειά γίνεται επίμονα, σκάβεις κάθε μέρα.

Η Έλενα Μαυρίδου είναι η μόνη ηθοποιός της γενιάς της που έχει δουλέψει σε μπουλούκι Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

— Είστε μια από τις μακροβιότερες ομάδες στο χώρο, υπάρχει κλειδί γιαυτό;

Πιστεύουμε πολύ στο σύνολο της ομάδας και στην ευελιξία όλων όσων συνεργάζονται. Θέλουμε να αισθανόμαστε όλοι ένα. Και πάντα αναζητάμε ανθρώπους να συνυπάρχουμε και να δουλεύουμε μαζί. Ανθρώπους με ανησυχίες, αυτό ψάχνουμε πάντα.

— Το καλύτερο που σου συνέβη στη δουλειά τον τελευταίο καιρό;

Η μελέτη της Ηλέκτρας. Για το περπάτημά της δούλεψα πολύ σκληρά. Ήταν ένα πλάσμα που κινούταν δίπλα στον Ορέστη και είχε την επιμονή και την εγρήγορση να επιτεθεί. Αυτό το περπάτημα που ήταν του αιλουροειδούς ή του αρπακτικού ήταν κάτι στο οποίο επιμείναμε πολύ. Έβλεπα συνεχώς ντοκιμαντέρ με τίγρεις, έψαχνα να βρω τη λιτότητα και να καταλάβω την έκφραση, να μην είναι η Ηλέκτρα του δράματος.

— Το επόμενο βήμα σας;

Να δουλέψουμε και χωρίς μάσκες, να δοκιμάσουμε καινούργιες φόρμες. Θέλουμε να δοκιμάσουμε πολλά πράγματα. Και τώρα είναι μια καινούργια στιγμή.

— Και η δική σου ανησυχία;

Πολλά χρόνια έχω πολύ έντονα την ανησυχία για τη θέση της γυναίκας στην κωμωδία. Επειδή πάντα η γυναίκα είχε έναν υποστηρικτικό λόγο στην κωμωδία, υπάρχει ένα ζητούμενο. Πώς μπορεί να υπάρχει μια γυναίκα κλόουν, μια γυναίκα κομπέρ; Χρόνια με απασχολεί.

— Η πρώτη σου ανάμνηση από το θέατρο;

Εμείς μεγαλώσαμε στη Δράμα, σε μια περιοχή που δεν είχε ανοικοδομηθεί. Ήταν κλασικά, μια γειτονιά με μονοκατοικίες και εκεί ανάμεσα στα σπίτια γινόντουσαν τα αληθινά δρώμενα. Αυτές οι ρίζες,  μέχρι σήμερα,  -και τα τρία παιδιά της οικογένειας-,  μας επηρεάζουν.  Είμαστε μια μίξη παράδοσης και σύγχρονου. Πρωτοείδα κουκλοθέατρο στο νηπιαγωγείο και έκανα μεγάλο σαματά γιατί ήθελα να παίζεται κάθε μέρα. Είναι πολύ κλισέ αλλά από πολύ μικρή ήθελα να γίνω ηθοποιός. Δε σκέφτηκα ποτέ κάτι άλλο.

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ