Μαρία Μαγκανάρη: «Δεν έχει νόημα να ηθικολογείς με τα κλασικά έργα»

Μαρία Μαγκανάρη: «Μοναξιά, πρόσκαιρες συνευρέσεις και ενοχές» Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
0

Η Μαρία Μαγκανάρη ανεβάζει στο θέατρο Πορεία το έργο του Τενεσί Ουίλιαμς Η νύχτα της Ιγκουάνα. Η σκηνοθέτις που μας χάρισε έναν εξαιρετικό Θείο Βάνια άρχισε να μελετά συστηματικά έργα κλασικών συγγραφέων από το καλοκαίρι του 2018, όταν αισθάνθηκε ότι είχε κλείσει ο κύκλος των παραστάσεων που βασίζονταν κυρίως σε συρραφές λογοτεχνικών κειμένων.

Αυτός ο κύκλος ξεκίνησε το 2012 με τον Μεσοπόλεμο, φτιαγμένο από έργα της περιόδου του ελληνικού Μεσοπόλεμου και αγνοημένα λογοτεχνικά έργα. Εννέα χρόνια αργότερα, αισθάνεται ότι θέλει να δει κάτι πιο ολοκληρωμένο, όχι τις ραφές και την άσκηση, να φτιάξει έναν κόσμο ολοκληρωμένο και να παρακολουθήσει τον ήρωα και τη διαδρομή του χωρίς να τα σχολιάσει, χωρίς να είναι με το ένα πόδι έξω και το άλλο μέσα.

Τη συναντήσαμε για να συζητήσουμε μια διαδρομή που ξεκινά από τη Φιλοσοφική Σχολή και φτάνει στο σήμερα και στις σκοτεινές και ακατανόητες πτυχές των ηρώων του Αμερικανού συγγραφέα.

— Είναι μεγάλο άλμα η απόφαση να ασχοληθείς με τα μεγάλα κείμενα;

Ναι, είναι, ωστόσο έχουν μεσολαβήσει ο Βάνιας και η Νόρα που είναι μέσα σε αυτό το πλαίσιο της αναζήτησής μου. Είχα διαβάσει άλλα έργα του Τενεσί Ουίλιαμς και μου έκανε μεγάλη εντύπωση η Νύχτα της Ιγκουάνα, παρόλο που δεν είναι το καλύτερό του έργο. Ο Ουίλιαμς το δούλευε πάρα πολλά χρόνια, αρχικά ξεκίνησε ως διήγημα, μετά έφτασε να παιχτεί στο θέατρο με την Μπέτι Ντέιβις, έγινε και ταινία.

Από το 1948 έως το 1961 γνώρισε διαδοχικές γραφές. Ήδη όταν το δούλευε είχε δοκιμαστεί ψυχικά, πάλευε με ουσίες, είχε κάνει πολλή ψυχανάλυση. Είναι φανερή η επιρροή του Γιουνγκ και της θεωρίας της σκιάς στο κείμενο, κάτι που με ενδιέφερε και στη σκηνοθεσία. Υπάρχει ο ποιητικός ρεαλισμός του Ουίλιαμς, αλλά «ξεκουρδίζεται» και πάει πιο πέρα. Εδώ το μεταφυσικό στοιχείο είναι ιδιαίτερο και σε αυτό το έργο φαίνονται και το ψυχικό του ταξίδι και ο πόνος του.

— Η δυσκολία σε αυτό το έργο ποια είναι;

Το έργο το μετέφρασα επειδή έχω ανάγκη τη στενή επαφή με το κείμενο από την αρχή, και έκανα και μια διασκευή ‒ δεν έχει κοπεί κάτι κεντρικό, αλλά, για να το διατυπώσω ευγενικά, έχει κοπεί λίγη φλυαρία. Το συγκεκριμένο έργο έχει μια γλώσσα πολύ κοντά στην αργκό και πρέπει να βρεις κάτι αντίστοιχο στην καθομιλουμένη σήμερα που να φέρει κάτι από εκείνη την εποχή, αυτό που είχε στο μυαλό του ο συγγραφέας, με το οποίο όμως να μπορεί να επικοινωνήσει ένας άνθρωπος σήμερα.

Η δυσκολία, λοιπόν, είναι να βρεθεί μια γλώσσα που να μιλιέται και να μπορεί να αποδώσει την ανάγκη του για κάτι ποιητικό που συναντά και το μεταφυσικό και είναι πολύ έντονη σε αυτό το έργο. 

Ο καθένας φτιάχνει μια εικόνα για τον εαυτό του, αλλά από τα σαράντα και μετά πρέπει να αρχίσει να την γκρεμίζει για να δει τι συμβαίνει πραγματικά. Και το ποιος είσαι δεν μπορεί να απαντηθεί τόσο εύκολα

— Ξενάγησέ μας σε αυτή την ιστορία και στο περιβάλλον της, που δεν το συναντάμε στα έργα του Τενεσί Ουίλιαμς. 

Η ιστορία συμβαίνει σε ένα ξενοδοχείο στο πουθενά, στο Μεξικό, άρα έξω από την Αμερική, σε ένα τοπίο μέσα στη φύση, σε έναν λόφο, συγκεκριμένα στο Κόστα Βέρντε. Είναι πληθωρικότατη η φύση στο τοπίο αυτό, η βλάστηση είναι οργιώδης και στο έργο ο Ουίλιαμς βάζει τον άνεμο να φυσάει, τη θάλασσα να ακούγεται, πουλιά, μια καρύδα που πέφτει.

Έχει πολύ ενδιαφέρον αυτό γιατί το Μεξικό λειτουργούσε όντως ως μια Εδέμ για Αμερικανούς και Ευρωπαίους που έκαναν ένα ταξίδι ζωής ‒ κάποιοι για να βρουν έμπνευση και να γράψουν. Ορισμένοι έμειναν εκεί για πάντα, όπως ο Χαρτ Κρέιν, που εκεί έβαλε τέλος στη ζωή του.

Είναι ένας τόπος-χώρος περίεργος, αυτό που περιγράφει η φιλόσοφος Τζούλια Κρίστεβα ως «chora». Στο Μεξικό φτάνουν όσοι δεν μπορούν να ενταχθούν στο κυρίαρχο σύστημα. Είναι περιπλανώμενοι που βρίσκουν μια μήτρα, ένα μέρος για να επιστρέψουν, μακριά από τον πολιτισμό και του κανόνες στους οποίους δεν χωράνε. 

— Και οι κάτοικοι αυτού του τόπου τι ιδιαίτερο έχουν;

Αυτό το ξενοδοχείο το διευθύνει η Μαξίν, μια υπερσεξουαλική, πληθωρική, σχεδόν σεξομανής Αμερικάνα, όπως την περιγράφει με μια σεξιστική, κατά τη γνώμη μου, ματιά ο Τενεσί Ουίλιαμς.

Σε αυτόν τον τόπο-ουτοπία μένει ο Σάνον, ένας αποσχηματισμένος ιερέας που έχει μια βασική αδυναμία: κάνει σχέσεις με κορίτσια αποπλανώντας τα και αυτός είναι ο λόγος της απομάκρυνσής του από την Εκκλησία. Δουλεύει ως ξεναγός και όταν ξεκινά το έργο έχει προσεγγίσει ήδη ένα ανήλικο κορίτσι, κάτι που έχει κάνει το γκρουπ των ταξιδιωτών να τον «καταδιώκει», απειλώντας τον ότι θα του απαγορεύσει την επιστροφή στις ΗΠΑ.

Υπάρχει και ένα φοβερό ντουέτο, η Χάνα με τον παππού της. Η κοπέλα είναι ζωγράφος και ο παππούς της από τους πιο γνωστούς ελάσσονες ποιητές. Εκείνη κάνει σκίτσα των ανθρώπων που συναντά στα ξενοδοχεία κι εκείνος απαγγέλλει κι έτσι βγάζουν το ψωμί τους ‒ μάλιστα, έχουν γυρίσει τον κόσμο εκατό φορές. Αυτά είναι τα πρόσωπα που συναντιούνται σε μια κομβική στιγμή της ζωής τους.

Το έργο ξεκινά μεσημέρι και τελειώνει τη νύχτα. Σε αυτό το διάστημα γίνονται συζητήσεις που αποτελούν καθρέφτη της ψυχαναλυτικής διαδικασίας και ο ήρωας φτάνει στην εξής συνειδητοποίηση: «Αυτό που νομίζεις ότι είσαι, δεν είσαι, δέξου τη σκιά σου, αυτό που κουβαλάς».

— Αυτό συνδέεται και με το προσωπικό κομμάτι Τενεσί Ουίλιαμς, η αποδοχή του εαυτού που δεν συμβαίνει ποτέ.

Είναι ένα προσωπικό κομμάτι του Ουίλιαμς και ο λόγος που περνά τόσο δύσκολα είναι ότι δεν συμβαίνει αυτή η αποδοχή, η συμφιλίωση. Στη σκηνή, ωστόσο, βάζει κάτι άλλο, επιλέγοντας ένα φινάλε συμφιλιωτικό: δείχνει ότι ο ήρωας αυτός δεν είναι για τα μεγάλα αλλά για κάτι άλλο και αυτό το κάτι άλλο έχει να κάνει με το σώμα, με το σεξ, με κάτι πιο ζωώδες από εκείνο που ήθελε να παρουσιάζει ως τότε.

Αυτό προκύπτει μέσα από τη συζήτηση, γιατί ο Ουίλιαμς λέει ότι αν έχεις τη δυνατότητα, έστω και για μια νύχτα, να μπεις στη διαδικασία, αυτό μπορεί κάπου να σε οδηγήσει. Εκεί κλείνει ένας κύκλος, με τον ήρωα να μένει για πάντα στο Κόστα Βέρντε.

Μαρία Μαγκανάρη: «Μοναξιά, πρόσκαιρες συνευρέσεις και ενοχές» Facebook Twitter
Δεν θα πήγαινα ποτέ να δουλέψω σε ένα μαγαζί που δεν μου αρέσει, έτσι ποτέ δεν δουλέψα σε ένα θέατρο που δεν μου αρέσει, και αυτό το λέω με βεβαιότητα. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

— Πώς συνδέεσαι προσωπικά με αυτό τον κορμό του έργου που είναι περίπλοκος και δύσκολος;

Σε αυτό το έργο με τράβηξε το ότι κανένα πρόσωπο, εκτός ίσως από τον παππού, που πεθαίνει στο Κόστα Βέρντε, έχοντας κλείσει τον κύκλο του, δεν μπορεί να βρει την ισορροπία μεταξύ σώματος και πνεύματος, καλού και το κακού, σκοταδιού και το φωτός. Όλα τα πρόσωπα έχουν κενά, κανένας δεν είναι πλήρης, στέρεος. Ο ήρωας είναι αντιήρωας, είμαι σε συνεχή κόντρα μαζί του, και τον λυπάμαι και τον φτύνω.

— Αν δεν αποδεχτείς έναν χαρακτήρα και σου δημιουργεί αυτή την αμφιθυμία, πόσο δύσκολο είναι να τον στήσεις, να τον διδάξεις και να τον σκηνοθετήσεις;

Είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον και δεν μου έχει συμβεί ποτέ σε αυτή την έκταση. Είναι κι αυτή μια διαδικασία ωρίμασης, γιατί δεν με ενδιαφέρει να κρίνω ή να σηκώσω το λάβαρο του φεμινισμού απέναντι σε έναν ήρωα που λέει σε μια γυναίκα τη φράση «είσαι μια πραγματική κυρία», βλέποντας τη γυναίκα είτε ως παρθένα, είτε ως σεξομανή, είτε ως λολίτα, είτε ως μέγαιρα. Με δυσκολεύει αυτό, αλλά δεν έχει νόημα να ηθικολογήσεις ούτε να το φέρεις στα μέτρα μιας εποχής.

— Επομένως, πώς αντιμετωπίζεις σήμερα το έργο; Τι έχει μετατοπιστεί από τότε που ξεκίνησε.

Ξεκινήσα να το δουλεύω πριν από τις καραντίνες και το #ΜeΤoo και τώρα βρισκόμαστε την εποχή μετά από αυτά. Ο προβληματισμός αυτός υπήρχε. Μάλιστα, στο πρώτο θέμα που είχαμε κάνει στη LiFO το 2013, όταν είχα κάνει το Αλεξάντερπλατς, μιλούσαμε για την αντιστροφή της βασικής συνθήκης του κειμένου, είχα δώσει τον λόγο αποκλειστικά σε γυναίκες, τις γυναίκες του περιθωρίου και της ζωής του ήρωα. 

Σήμερα όλοι έχουμε «δηλητηριαστεί», με την καλή έννοια, από αυτό που συνέβησαν, τα αντανακλαστικά μας είναι διαφορετικά, αλλά αυτό υπάρχει και στο έργο. Το ενδιαφέρον με τον ήρωα του Ουίλιαμς είναι ότι φέρει ένα παιδικό τραύμα, μπαίνει στο έργο τραυματισμένος και σωματικά και ψυχικά, γι’ αυτό υπάρχει όλη αυτή η οργή που σχετίζεται με το σεξ. Πάει με μικρά κορίτσια τα οποία γοητεύει, στη συνέχεια τα χτυπάει και τους ζητάει να προσευχηθούν γιατί σιχαίνεται αυτήν του την πλευρά.

Ο Ουίλιαμς δεν μιλάει για το γκέι στοιχείο, αλλά σιχαίνεται αυτήν του την πλευρά που δεν μπορεί να αποδεχτεί. Με αφορά προσωπικά σε αυτή την ιστορία, με ένα διαφορετικό τρόπο βέβαια, επειδή το ότι θέλω να είμαι σε όλα καλή και να το αποδείξω φτιάχνει μια εικόνα που δεν είμαι εγώ. Και δεν ξέρω αν σε μεγαλύτερο ή σε μικρότερο βαθμό το αντιμετωπίζει ο καθένας αυτό, εγώ πάντως προσπαθώ να δω ποια είμαι χωρίς όλο αυτό το γύρω γύρω, οπότε συνδέομαι πολύ με τις «τρύπες» των ηρώων.

Ο καθένας φτιάχνει μια εικόνα για τον εαυτό του, αλλά από τα σαράντα και μετά πρέπει να αρχίσει να την γκρεμίζει για να δει τι συμβαίνει πραγματικά. Και το ποιος είσαι δεν μπορεί να απαντηθεί τόσο εύκολα. Ο Σάνον φέρει κάτι από την οικογένειά του, αυτό τον βασανίζει. Ποιος δεν το κάνει αυτό; Εγώ έχω διαμορφώσει όλη μου τη ζωή σε αντίθεση με αυτό που ήταν οι δικοί μου.

Μαρία Μαγκανάρη: «Μοναξιά, πρόσκαιρες συνευρέσεις και ενοχές» Facebook Twitter
Φωτογραφία από την παράσταση «Η νύχτα της Ιγκουάνα».

— Ας πάμε στη δική σου ιστορία, στο σπίτι, εκεί όπου ξεκίνησαν όλα.

Μεγάλωσα στη Νέα Φιλαδέλφεια με άλλες δυο αδελφές, είμαι η μεσαία. Πήγαμε σε δημόσια σχολεία, σπούδασα στα Γιάννενα στη Φιλοσοφική. Ο πατέρας μου είναι από τη Νάξο, από εννιά χρονών στην Απείρανθο. Οικοδόμος στο επάγγελμα, ανέβαινε στο βουνό να χτίσει μάντρες, τον θυμάμαι να βάζει μουσική και να χορεύει μόνος του. Η μάνα μου είναι από την Κρήτη και η μουσική σ’ αυτά τα μέρη ήταν καθοριστική.

Εγώ τη ρίζα μου δεν τη εντοπίζω στη Νέα Φιλαδέλφεια αλλά στο νησί μου. Οι γονείς μου δεν διάβαζαν, αλλά ήταν πολύ εκτιμητέο το να σπουδάσεις, γιατί αυτό σήμαινε κοινωνική άνοδο. Είμαστε η πρώτη γενιά που σπουδάσαμε, γιατί υπήρχε ενθάρρυνση, αλλά να πω και το ωμό, ότι ο πατέρας μου, όταν έβλεπε τους καλούς βαθμούς, έλεγε: «Ωραία, ευτυχώς που έχετε καλούς βαθμούς, να γλιτώσετε το εργοστάσιο». 

Ένα πράγμα που θυμάμαι από μικρή ηλικία είναι ότι δεν άντεχα αυτό το μικροαστικό κομμάτι της καταγωγής μου, την έννοια το «βολέματος» και την αγωνία να μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα, γι’ αυτό και έχω μια άλλη σχέση με το χρήμα. Ακόμα και το επάγγελμα που διάλεξα το δείχνει αυτό και, βέβαια, ήθελα από έφηβη να είμαι οικονομικά ανεξάρτητη.

Δεν φοβόμουν τη δουλειά και μέχρι σήμερα έχω κάνει καμιά σαρανταριά δουλειές, και πριν από το θέατρο και παράλληλα. Υπάρχει κόσμος που με ρωτάει σήμερα «πού σε ξέρω» και απαντάω «με ξέρεις από τα μπαρ που έχω σερβίρει». Ήταν μια δουλειά που αγάπησα πολύ, δεν είχα ποτέ κόμπλεξ ότι με κατατάσσει κάπου, μάλιστα μέσω αυτής γνώρισα υπέροχους ανθρώπους. 

— Όλα αυτά τα χρόνια αυτή η δουλειά, εκτός θεάτρου, τι σου έμαθε;

Δεν θα πήγαινα ποτέ να δουλέψω σε ένα μαγαζί που δεν μου αρέσει, έτσι ποτέ δεν δουλέψα σε ένα θέατρο που δεν μου αρέσει, και αυτό το λέω με βεβαιότητα. Αισθάνομαι ότι υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που με ενδιαφέρουν και μπορώ να τα κάνω και για να βιοποριστώ και για να περάσω καλά.

Και έχει σημασία να διαλέγεις με ποιους θες να είσαι. Είναι δύσκολο στη δουλειά μας, γιατί χτίζεις ένα σπίτι που μετά πρέπει να το γκρεμίσεις, αλλά είναι τρομερό πλεονέκτημα να μπορείς να διαλέξεις τους συγγενείς σου, γιατί εγώ αυτή την περίοδο πιο πολύ χρόνο περνάω με το καστ της Ιγκουάνα παρά με την οικογένειά μου. 

— Η επιλογή είναι το πιο σημαντικό όταν συγκροτείς έναν θίασο;

Πιστεύω πολύ στην επιλογή, ότι έχεις το δικαίωμα σε αυτήν, και δεν μου αρέσει ο ντετερμινισμός, παρότι τοποθετούμαι ιδεολογικά στην αριστερά, που λέει ότι όλα είναι κοινωνική κατασκευή. Έχει μεγάλη σημασία να είσαι ανοιχτόμυαλος. Αυτήν τη ζωή καλούμαστε να ζήσουμε και πρέπει να κάνουμε κάτι γι’ αυτήν εδώ και τώρα. Δεν μπορεί να περιμένεις να είναι ιδανικά τα πράγματα, γιατί αυτό δεν θα συμβεί ποτέ. Είναι ένα στοίχημα που βάζω, αν και η δουλειά με κάνει μονομανή.

Έχει μεγάλη σημασία να βρίσκεις έναν τρόπο, ακόμα και την περίοδο που ετοιμάζεις μια δουλειά, να μπορείς να απολαύσεις μια κουβέντα, στιγμές με τους ανθρώπους τους δικούς σου, κάτι που δεν μου είναι εύκολο και με ζορίζει, επειδή θέλω να είμαι 100% στην παράσταση, και για να γίνει αυτό πρέπει να κοπώ χίλια κομμάτια.

Μαρία Μαγκανάρη: «Μοναξιά, πρόσκαιρες συνευρέσεις και ενοχές» Facebook Twitter
Κάνω χρόνια ψυχοθεραπεία, με έχει βοηθήσει πολύ και μου έχει σώσει τη ζωή. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

— Αν φύγεις για λίγο και σταθείς στο απέναντι πεζοδρόμιο, δεν θα δεις και πιο καθαρά τη δουλειά σου;

Αυτή είναι η πιο σοφή αντίδραση, αν μπορείς να το κάνεις. Το θέατρο είναι η πιο γλυκιά παγίδα, γιατί όταν πας εκεί και κλείνει η πόρτα, νομίζεις ότι αυτός είναι ολόκληρος ο κόσμος. Δεν καταλαβαίνω ότι πολλές φορές, όταν μια πρόβα δεν έχει πάει καλά, κάνω σαν να έχει έρθει η συντέλεια του κόσμου, ενώ στον έξω κόσμο γίνεται της τρελής.

700
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

— Ποιο είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της δουλειάς σου; Η μελέτη που προηγείται ή η σύνδεσή σου με τον ηθοποιό;

Ξεκινά με ένα κομμάτι μοναχικό που είναι η επαφή, η σύνδεση με το κείμενο. Η μελέτη του θεατρικού κειμένου και των θεωρητικών κειμένων που το συνοδεύουν μού αρέσει πολύ. Μου αρέσει να βρίσκω υλικό ακόμα και στις μεγάλες βιβλιοθήκες του κόσμου, αισθάνομαι σαν ντετέκτιβ, ότι έχω βρει κάτι που δεν έχει βρει κανείς ‒μπορεί να είναι ουτοπία αυτό‒ κι αυτό με συνεπαίρνει και διευρύνει τη φαντασία μου.

Στη συνέχεια, ανοίγει αυτός ο κύκλος, που αρχικά είναι πολύ προσωπικός, και μετά αρχίζουν οι πρόβες, οπότε ανεβάζω πολύ στροφές και ιδανικά θα ήθελα να κοιμάμαι στο θέατρο, να είμαι εκεί με το 100% μου. Είναι κάτι πολύ ενεργοβόρο, αλλά έχω ανάγκη να εκτονώσω ένα πολύ μεγάλο κομμάτι μου.

— Τους πιέζεις τους ηθοποιούς σου;

Θα πρέπει να ρωτήσεις τους ίδιους, αλλά μια θεωρία που πρόσφατα έχω αναπτύξει από αυτήν τη λίγη εμπειρία που έχω ‒γιατί κι εγώ είμαι ηθοποιός‒ είναι ότι δεν μπορώ να εφαρμόσω τον ίδιο τρόπο και το ίδιο σύστημα με όλους, εφόσον δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Όταν το καταλάβουν αυτό οι σκηνοθέτες, κερδίζουν και σε χρόνο και σε άλλα πολλά.

Εσένα σε ενδιαφέρει να εμπλακεί ο ηθοποιός, αλλά δεν εμπλέκονται όλοι με τον ίδιο τρόπο στη διαδικασία: άλλοι σωματικά, άλλοι με περισσότερη ανάλυση, άλλοι χρειάζονται περισσότερο. Το ασυγχώρητο όμως, αυτό που δεν επιτρέπω, είναι να μην εμπλακεί, γιατί έτσι δεν υπάρχει περιθώριο να προχωρήσουμε.

— Πόσο σε έχει βοηθήσει η ψυχοθεραπεία στη σκηνοθεσία, τη θεωρείς σημαντική;

Κάνω χρόνια ψυχοθεραπεία, με έχει βοηθήσει πολύ και μου έχει σώσει τη ζωή. Το λέω ανοιχτά και αναφέρομαι ειδικά στον τομέα της σκηνοθεσίας, όπου τη συνιστώ ανεπιφύλακτα, γιατί έχει κοινή διαδρομή η ψυχοθεραπεία με το θέατρο.

Είναι πολύ κομβικό αυτό που συμβαίνει στην πρόβα να μπορείς να το μεταβολίσεις, να μην το παίρνεις προσωπικά, γιατί όλοι σε βλέπουν σαν τον πατερούλη ή τη μητερούλα, είσαι το βλέμμα, ο καθρέφτης. Έχει σημασία λοιπόν το πώς είμαι εκεί παρούσα, το βλέμμα μου στην πρόβα, ο τρόπος που την κοιτάζω. Είναι η κεντρική διαδικασία μιας παράστασης κι αν αυτό δεν λειτουργήσει είναι όλα χάλια. Όποια έρευνα κι αν έχω κάνει εγώ πριν, όσο κι αν έχω δουλέψει, δεν θα βγει τίποτα. Έχει σημασία να πάρω αυτή την απόσταση, γιατί η δουλειά είναι πάνω από εμάς. 

— Μαρία, έχει βάλεις έναν στόχο στη ζωή σου;

Κάνω ένα έργο του οποίου ο συγγραφέας, όπως αισθάνομαι, είχε ένα βασικό πρόβλημα, δεν μπορούσε να συνδεθεί πραγματικά με τους άλλους. Μάλιστα, δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα έργα του εκτυλίσσονται σε δωμάτια ξενοδοχείων ‒ άλλωστε και ο ίδιος πέρασε τη μισή ζωή του σε αυτά, χωρίς σπίτι, χωρίς ρίζα. Μου δημιουργεί πολύ μεγάλη θλίψη αυτή η αίσθηση που είχα της αδυναμίας του να συνδεθεί, γι’ αυτό λέει «συνδέσου έστω για μια νύχτα».

Αν έχω βάλει έναν στόχο στη ζωή μου, είναι η σύνδεσή μου με τους ανθρώπους. Δίπλα σε αυτόν βάζω και τη σύνδεση με τον εαυτό μου. Η χαρά μου είναι ο τρόπος που συνδέομαι με τους ανθρώπους. Ό,τι δουλειά έκανα, κάνω και θα κάνω στο μέλλον είναι προς αυτή την κατεύθυνση. 

Η νύχτα της Ιγκουάνα

Του Τενεσί Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη.

Θέατρο Πορεία, Τρικόρφων 3-5, Πλατεία Βικτωρίας

Από 20/10

Τετ. 19:00, Πεμ. & Παρ. 21:00, Σάβ. 19:00 & 21:00, Κυρ. 18:00

Παίζουν: Ιωάννης Παπαζήσης, Μαρία Κεχαγιόγλου, Σύρμω Κεκέ, Γιώργος Μπινιάρης, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Βίκυ Κατσίκα

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Όταν ο Τένεσι Ουίλιαμς είχε διαλέξει τα αγαπημένα του τραγούδια

Θέατρο / Όταν ο Τένεσι Ουίλιαμς είχε διαλέξει τα αγαπημένα του τραγούδια

Με αφορμή τη σημερινή διαδικτυακή προβολή του «Λεωφορείο ο Πόθος» με την Γκίλιαν Άντερσον, ξανακούμε μια ραδιοφωνική εκπομπή του 1978 στην οποία ο συγγραφέας επέλεγε τα αγαπημένα του μουσικά κομμάτια.
THE LIFO TEAM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ