Η Ηρώ Μπέζου δεν νιώθει ότι έγινε καλή ηθοποιός επειδή κέρδισε το βραβείο Μελίνα Μερκούρη

Η Ηρώ Μπέζου δεν νιώθει ότι έγινε καλή ηθοποιός επειδή κέρδισε το βραβείο Μελίνα Μερκούρη Facebook Twitter
Ο ηθοποιός όσο ολιγαρκής κι αν είναι, όσο ταπεινές απαιτήσεις και να έχει από τη ζωή του πρέπει να δουλεύει συνέχεια για να επιβιώνει. Φωτο: Freddie F. / LIFO
0

Από τον μπαμπά της θεωρεί ότι κληρονόμησε το χιούμορ και την παιδικότητά του. Από τη μητέρα της την αδιάλειπτη περιέργεια κι ενέργειά της.

Μεγάλωσε στην Αγία Παρασκευή αλλά σήμερα που μένει στα Πετράλωνα θεωρεί ότι αυτή είναι η γειτονιά και το καταφύγιό της.

Κρατά τρυφερές, νεανικές αναμνήσεις από τα Εξάρχεια, αγαπά τη ζωντάνια, το φαγητό της Αθήνας και τη λογοτεχνία με την οποία αποκαθιστά σχέσεις τώρα, καθώς μικρή δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί στο διάβασμα.

Δεν ονειρεύεται τρελά πράγματα παρά μόνο τους ρόλους στα έργα του Τσέχοφ και συνήθως ο ενθουσιασμός της για τη σκηνή νικά το άγχος της.


Η Ηρώ Μπέζου είναι ένα κορίτσι φρέσκο, όμορφο, ταλαντούχο και κατασταλαγμένο, με περισσότερα κρατήματα από αυθορμητισμό, που μεγάλωσε μέσα στο θέατρο και τριάντα χρόνια τώρα απολαμβάνει όσο τίποτα να βλέπει τις παραστάσεις από τα παρασκήνια και να ζει μέσα σε αυτή τη μοναδική αίσθηση ομαδικότητας που δημιουργεί ένας θίασος.


Πιτσιρίκι δήλωσε στους γονείς της, τον Γιάννη Μπέζο και τη Ναταλία Τσαλίκη, ότι θα γίνει ηθοποιός. «Από την στιγμή που κάποιος δεν σου φυτεύει τον φόβο για ένα επάγγελμα θεωρώ ότι με τον τρόπο του σε ενθαρρύνει. Αυτό συνέβη και στην περίπτωσή μου».

Δεν θα έλεγα ότι είμαι μεγάλη θαυμάστρια της έννοιας των βραβεύσεων στην τέχνη. Όχι γιατί τις υποτιμώ αλλά γιατί δεν σημαίνουν τίποτα για το μέλλον. Δεν μπορεί κανένα βραβείο να σε βεβαιώσει: "Εντάξει τώρα έγινες καλή ηθοποιός". Οι διακρίσεις είναι ευχάριστες αλλά όχι ανακουφιστικές

Φοίτησε, λοιπόν, στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου κι ήδη από το δεύτερο έτος, κάνοντας μια αντικατάσταση στο «Φιόρο του Λεβάντε», συμμετείχε στην καλοκαιρινή του περιοδεία. «Θυμάμαι να είναι όλοι κατάκοποι κι εγώ να το απολαμβάνω λες και με είχες ρίξει σε λούνα παρκ».

Με την ίδια λαχτάρα δοκιμάστηκε στις παραγωγές της oμάδας Κursk (Βόιτσεκ, Ο Άρντεν πρέπει να πεθάνει, Lenz), έκανε σινεμά και συμμετείχε σε παραστάσεις όπως «Το τρίτο στεφάνι», η «Αντιγόνη», οι «Τραχίνιες», το πρόσφατο «Ξύπνα Βασίλη» και το «Φιντανάκι» του Παντελή Χορν σε σκηνοθεσία Ανέστη Αζά. που της χάρισε πριν από λίγο καιρό το φετινό βραβείο Μελίνα Μερκούρη.


«Δεν έχω ξαναπάρει βραβείο. Γενικότερα, δεν θα έλεγα ότι είμαι μεγάλη θαυμάστρια της έννοιας των βραβεύσεων στην τέχνη. Όχι γιατί τις υποτιμώ αλλά γιατί δεν σημαίνουν τίποτα για το μέλλον. Δεν μπορεί κανένα βραβείο να σε βεβαιώσει: "Εντάξει τώρα έγινες καλή ηθοποιός". Οι διακρίσεις είναι ευχάριστες αλλά όχι ανακουφιστικές» λέει.

Προφανώς όταν μπροστά σου έχεις μια αναμέτρηση με τον Σαίξπηρ τίποτα δεν μπορεί να σε ανακουφίσει. Στις 3 Μαΐου κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου η «Τραγική ιστορία του Άμλετ, ενός πρίγκιπα της Δανίας» (βασισμένη σε τρεις διαφορετικές μεταφράσεις των Χειμωνά, Καψάλη και Πολυλά).

Η Ηρώ Μπέζου δεν νιώθει ότι έγινε καλή ηθοποιός επειδή κέρδισε το βραβείο Μελίνα Μερκούρη Facebook Twitter
Δεν ξέρω πώς καθένας αντιμετωπίζει τη διάθεση για ζωή αλλά είμαι σίγουρη πως οι άνθρωποι κάνουν τα πάντα για να μειώσουν στους άλλους αυτή την ορμή. Φωτο: Freddie F. / LIFO


Στη διασκευή του διάσημου σαιξπηρικού έργου που επιχείρησε ο Έκτορας Λυγίζος και η ομάδα Grasshopper, επιμένοντας στον διχασμό και την χειραγώγηση των προσώπων, οι περισσότεροι ηθοποιοί ερμηνεύουν διπλούς ρόλους. Η Ηρώ θα διχαστεί ανάμεσα στη μητέρα του Άμλετ, την Γερτρούδη και τον πιστό του φίλο Οράτιο.


«Η παράσταση έχει κάτι πολύ χειροποίητο και μια ιδιαίτερη αφηγηματική δομή που δεν είναι εμφανής. Το κείμενο είναι διασκευασμένο κι αρκετά συμπυκνωμένο έτσι ο καθένας μας έχει από δύο ρόλους. Με κάποιο τρόπο είναι σαν η παρουσία μας να περιγράφεται από δύο ήρωες.

Ερμηνεύω δύο πολύ οικεία πρόσωπα του Άμλετ για τα οποία τρέφει πολύ αντικρουόμενα συναισθήματα. Η μεν Γερτρούδη είναι μητέρα του αλλά κι εκείνη που παντρεύτηκε ο εχθρός του πια, ο δε Οράτιος είναι έμπιστος και στοργικός».

— Πώς φαίνεται στα μάτια ενός νέου κοριτσιού η Γερτρούδη;

Υποδύομαι μια αινιγματική γυναίκα που έχει κάνει κάτι τερατώδες: έχει προδώσει τον γιο της κι έχει παντρευτεί τον αδερφό του άντρα της, έναν μήνα αφότου χήρεψε. Το κίνητρό της ήταν ο θανατηφόρος συνδυασμός έρωτα και αδυναμίας χαρακτήρα.

Είναι πρόσωπο που παραμυθιάζεται και κρύβεται πίσω από τους άλλους, μιλά λίγο, δεν επιχειρηματολογεί ποτέ, δεν υπερασπίζεται καν τον εαυτό της. Κακά τα ψέματα υπάρχουν περιπτώσεις που η απώλεια κάποιου σε ανακουφίζει, σε λυτρώνει.

— Καταλαβαίνεις ως απόλυτο κίνητρο τον έρωτα;

Φυσικά. Νομίζω πως ως ορμή είναι τεράστια κι ενίοτε ακατανίκητη. Αυτό για το οποίο δεν έχω πειστεί είναι πόση διάρκεια μπορεί να έχει μια πράξη που εμπεριέχει τόσο μεγάλη θυσία. Κάποια στιγμή ξεθολώνεις και βλέπεις την αλήθεια. Βλέπεις, όμως, κάτι που σίγουρα υπήρχε.

Ποιος ήρωας ή ποιο κομμάτι του «Άμλετ» μιλάει στην ψυχή σου;

Είναι πολλοί στίχοι. Μου αρέσει μια φράση που λέει ο Άμλετ στον Γκιλντεστέρν ο οποίος του παραπονιέται ότι κάποτε τον αγαπούσε. Κι ο Άμλετ του απαντά: «Ακόμα σε αγαπάω. Τα χέρια μου πονάνε πιο πολύ από εκείνον που χτυπάνε».

Αυτές οι στιγμές που φανερώνουν την απέραντη μοναξιά του με συγκινούν βαθιά. Είναι σκληρός γιατί έτσι προσπαθεί να συνδεθεί με τους ανθρώπους.

Η Ηρώ Μπέζου δεν νιώθει ότι έγινε καλή ηθοποιός επειδή κέρδισε το βραβείο Μελίνα Μερκούρη Facebook Twitter
Στις 3 Μαΐου κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου η «Τραγική ιστορία του Άμλετ, ενός πρίγκιπα της Δανίας» (βασισμένη σε τρεις διαφορετικές μεταφράσεις των Χειμωνά, Καψάλη και Πολυλά). Φωτο: Freddie F. / LIFO

— Θεωρείς ότι μεγαλώνοντας η ορμή για ζωή και η αντίσταση στον πόνο μειώνεται;

Δεν ξέρω πώς καθένας αντιμετωπίζει τη διάθεση για ζωή αλλά είμαι σίγουρη πως οι άνθρωποι κάνουν τα πάντα για να μειώσουν στους άλλους αυτή την ορμή.

Δες για παράδειγμα τα παιδιά, που αποτελούν μια ανεξάντλητη πηγή ζωής κι εμείς έχουμε πάντα την τάση να τους την μειώνουμε μόνο και μόνο για να τα θέσουμε εντός των ορίων που έχουμε στο μυαλό μας.

«Μην ενοχλείς», «Πρόσεχε πώς μιλάς», «Γίνε λίγο πιο σοβαρός». Συμβουλές και περιορισμοί που επιβάλλουμε μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τη βόμβα ζωής που έχουμε απέναντί μας.

Εγώ που μάλλον είμαι ακόμα στην θέση του παιδιού και μου φαίνεται άθλος η ανατροφή και ο ρόλος του γονιού εμπνέομαι όταν συναντώ παιδιά γεμάτα ενέργεια. Κι από την άλλη προβληματίζομαι για το τι δικό μου μπορεί να έχει κατευναστεί στο όνομα μιας συμμόρφωσης ή μιας προσπάθειας να γίνω λειτουργική κι αποδεκτή.

— Ήσουν παιδί χωρίς όρια;

Απεναντίας. Δεν ήμουν αντιδραστική, δεν έκανα τρέλες αλλά, καθώς ήμουν μοναχοπαίδι, δεν είχα κάποιον να μοιραστώ ρόλους και ευθύνες. Κάπως σαν αντίβαρο δεν λειτουργούν τα αδέρφια; Είχα όρια, ίσως και πιο πολλά από όσα έπρεπε. Νομίζω τα πιο τρελά πράγματα τα έχω κάνει στο θέατρο.

— Αυτό συνέβαινε λόγω της αναγνωρισιμότητας των γονιών σου;

Η αλήθεια είναι πως δεν είναι ευχάριστο να έχεις πολλά ξένα μάτια πάνω σου. Προφανώς το σημαντικό είναι τι κάνουν οι γονείς σου για σένα –κι εγώ δεν είχα τέτοιο παράπονο– αλλά τη δεκαετία του '90 που μεγάλωνα, ειδικά ο πατέρας μου ήταν τόσο δημοφιλής που δεν μπορούσαμε να πάμε πουθενά χωρίς να μας δείχνουν ή να μας πλησιάζουν.

Σίγουρα υπήρξαν στιγμές που ήθελα να καταλαμβάνω εγώ τον χώρο από τους εισβολείς και άλλες που προτιμούσα να μη φαίνομαι καθόλου.

— Τι από τα δύο συνέβαινε συχνότερα;

Το να κρύβομαι. Κάποιες φορές αστειευόμουν με τη μητέρα μου κι έκανα κι εγώ τη θαυμάστρια για να αποκόπτομαι από το κέντρο της προσοχής. Προφανώς όλα αυτά είναι διογκωμένα στο κεφάλι μου αλλά τα παιδιά τα βλέπουν όλα μέσα από έναν μεγεθυντικό φακό.

— Σήμερα που είσαι συνάδερφός τους πια, κάνετε ο ένας κριτική στον άλλον;

Παλαιότερα είχα περισσότερο αυτή την ανάγκη ίσως γιατί ήθελα να έρθουμε πιο κοντά. Πλέον το αποφεύγω γιατί ο καθένας έχει τη ζωή του και δεν χρειάζεται να ταυτιζόμαστε στα επαγγελματικά, έχουμε άλλα πράγματα που μας δένουν.

Η Ηρώ Μπέζου δεν νιώθει ότι έγινε καλή ηθοποιός επειδή κέρδισε το βραβείο Μελίνα Μερκούρη Facebook Twitter
Προβληματίζομαι για το τι δικό μου μπορεί να έχει κατευναστεί στο όνομα μιας συμμόρφωσης ή μιας προσπάθειας να γίνω λειτουργική κι αποδεκτή. Φωτο: Freddie F. / LIFO

— Έχεις κάνει αρκετές δουλειές με πειραματικές ομάδες. Μετά τις δουλειές στο Εθνικό Θέατρο, το πρόσφατο βραβείο, την αναγνώριση που έρχεται σιγά σιγά θεωρείς ότι μπαίνεις σε νέα επαγγελματική φάση;

Σε καμία περίπτωση. Μπήκα από πολύ νωρίς και στον πειραματισμό αλλά και σε πιο «ακαδημαϊκές» παραστάσεις, όπως το «Τρίτο στεφάνι», στο οποίο έπαιξα τα πρώτα χρόνια. Δεν νομίζω ότι ο πειραματισμός είναι θέμα ηλικίας αλλά πως το κοινό λαμβάνει αυτό που του παρουσιάζεις.

Απλώς κάποιες δουλειές επιλέγονται με γνώμονα την ανάγκη του βιοπορισμού και κάποιες άλλες λόγω της εκτίμησης που τρέφεις για τους συνεργάτες και την ομάδα.

Δυστυχώς, ο ηθοποιός όσο ολιγαρκής κι αν είναι, όσο ταπεινές απαιτήσεις και να έχει από την ζωή του πρέπει να δουλεύει συνέχεια για να επιβιώνει.

— Μεγαλώνοντας σε ένα σπίτι ηθοποιών ποια πράγματα σε γοήτευαν και ποια ήθελες να αποφύγεις;

Τα περισσότερο με γοήτευαν: η θεατρική πράξη, το παρασκήνιο, η έννοια της συμβίωσης και της ομαδικότητας σε έναν θίασο, η ιδέα ότι χτίζουμε κάτι μαζί.

Ο θίασος δεν είναι ούτε οικογένεια, ούτε παρέα φίλων. Είναι ένα ιδιότυπο κοινόβιο που ξέρεις ότι θα διαρκέσει ένα συγκεκριμένο διάστημα κι έχει συγκεκριμένους κώδικες. Είναι σαν ένα ταξίδι το οποίο αν πάει καλά δεν ξεχνάς ποτέ.

Info:

Η τραγική ιστορία του Άμλετ, ενός πρίγκιπα της Δανίας

του Ουίλιαμ Σαίξπηρ

Σκηνοθεσία: Έκτορας Λυγίζος

Παίζουν: Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Κωνσταντίνος Ζωγράφος, Έκτορας Λυγίζος, Άρης Μπαλής, Ηρώ Μπέζου, Αινείας Τσαμάτης

Θέατρο του Νέου Κόσμου

Από 3/5/2019 έως 2/6/2019

Πέμπτη - Κυριακή, 21:00

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ