Ρένη Πιττακή: «Υπήρξα η κόρη του Κουν – αυτό κανείς δεν μπορεί να μου το πάρει»

Ρένη Πιττακή: «Υπήρξα η κόρη του Κουν – αυτό κανείς δεν μπορεί να μου το πάρει» Facebook Twitter
1

Μένει στην Πλάκα. Σε όλη της τη ζωή αναζητούσε σπίτια με θέα που τα λούζει το φως γιατί, όπως της αρέσει να αστειεύεται: «Έχω περάσει τη μισή μου ζωή σε υπόγεια και σκοτάδια».

Δουλεύει ασταμάτητα εδώ και πέντε δεκαετίες, αλλά πλέον προτιμά να κρατά τα καλοκαίρια για τον εαυτό της. Θα ήθελε να έχει ταξιδέψει περισσότερο. Ονειρεύεται τη Νέα Υόρκη και μια ακόμα επίσκεψη στην Αίγυπτο.

Απεχθάνεται τις συγκρούσεις και τους καβγάδες, φρίττει με τη νοσταλγία, λυγίζει από τις απώλειες, δεν ξιπάστηκε ποτέ. Δεν διανοήθηκε να εγκαταλείψει παράσταση και υπήρξε ένας θησαυρός στα χέρια των σημαντικότερων Ελλήνων σκηνοθετών.

Η Ρένη Πιττακή, αυτή η σπάνιας πειθαρχίας και ευγένειας γυναίκα, μπορεί να μην αποδέχεται εύκολα τις φιλοφρονήσεις, αλλά τουλάχιστον ξέρει πως είχε ένα αδιανόητο υποκριτικό ταλέντο που ελάχιστα σπατάλησε.

Μεγάλωσε ως μοναχοπαίδι, αφού ο δίδυμος αδερφός της πέθανε μόλις έξι μηνών. «Ο μπαμπάς μου ήταν στρατιωτικός με ένα ανεκπλήρωτο ταλέντο ζωγράφου. Του άρεσε να χρησιμοποιεί έντονα χρώματα για να φτιάχνει νεκρές φύσεις και τοπία σαν αυτό της Ύδρας, που αγαπούσε. Όμως, είχε πνίξει κάθε επιθυμία για ζωγραφική.

Είχε έρθει με την οικογένειά του από τη Σμύρνη σε μικρή ηλικία. Ο αδερφός του, που έπαιζε βιολί, αυτοκτόνησε. Έτσι, εκείνος έμεινε προστάτης της οικογένειάς του και επέλεξε την επιβίωση. Ακόμα κι όταν αποστρατεύτηκε, είχε γίνει τόσος ο ψυχαναγκασμός του επαγγέλματος, που δεν κατάφερε να ξαναπιάσει την παλιά του αγάπη.

Αγαπούσε, επίσης, την οπερέτα. Ενώ η μητέρα μου, που της άρεσε η ποίηση, άκουγε ρεμπέτικα. Ο θάνατός της, τα πρώτα χρόνια που βγήκα στο θέατρο, με τσάκισε, αλλά με θωράκισε με τα πρώτα αντισώματα στις απώλειες...».

Φιλτράρεται η ζωή μου μέσα από τους ρόλους. Βλέπω τα πάντα μέσα από το πρίσμα της τέχνης. Δεν έχω μάθει αλλιώς. Αν είχα τη δυνατότητα να ήμουν τυχοδιώκτρια, λίγο πιο απατεώνισσα ή αδίστακτη, αν είχα κάνει δέκα γάμους, ληστείες και φόνους, δεν θα είχα ανάγκη το θέατρο.

Η πρώτη της μεγάλη ερμηνεία ήρθε το 1967, στον Γυρισμό του Χάρολντ Πίντερ. Ο Κάρολος Κουν, γοητευμένος από τις τολμηρές και σύγχρονες ευαισθησίες του Βρετανού θεατρικού συγγραφέα, ουσιαστικά τον σύστηνε στο ελληνικό κοινό και η Ρένη Πιττακή κατηφόριζε στο Υπόγειο, παλεύοντας με την ανασφάλεια της άγουρης νιότης της.

«Εκείνη η πρώτη φορά έμοιαζε με κλοτσιά που μου έδωσε ο Κουν και με προσγείωσε στη σκηνή. Κάποια στιγμή, στην παράσταση, κρατούσα ένα ποτήρι νερό. Έτρεμα τόσο που κανένα βράδυ δεν το μετέφερα χωρίς να ρίξω λίγο έξω».

Έκτοτε, κοίταζε στα μάτια τους απαιτητικότερους ρόλους του ελληνικού και παγκόσμιου ρεπερτορίου και πιο πολύ απ' όλους λάτρεψε αυτόν της Βάσως στη Νίκη της Λούλας Αναγνωστάκη.

Εδώ και μερικές μέρες τριγυρίζει ξανά σε γειτονιές που σημάδεψαν τη ζωή της: στο Θέατρο Τέχνης της Φρυνίχου. Το σκηνικό που επέλεξε για τους Βρικόλακές του ο Δημήτρης Καραντζάς παραπέμπει σε μουσείο.

Στις προθήκες του εκτίθενται λειψές ζωές, συναισθηματικές αναπηρίες, κάτι ψίθυροι επιθυμιών, ένας γάμος από συμφέρον, ένας μεγάλος νεανικός έρωτας που δεν ευτύχησε, το αμείλικτο δίλημμα της ευθανασίας, η προτεσταντική ηθική και, κυρίως, σκόρπια απωθημένα. Και στο κέντρο μία μόνο πολυθρόνα, σαν θρόνος, για εκείνη.

Γύρω από μια παγιδευμένη γυναίκα που δεν άνθησε ποτέ ούτε ως ερωμένη, ούτε ως σύζυγος, ούτε καν ως μητέρα, ο Ίψεν έστησε ένα ψυχογράφημακέντημα για να διερευνήσει το δικαίωμα του ανθρώπου στην ευτυχία σε μια κοινωνία υποταγμένη σε απαρχαιωμένες ηθικές.

Και η Ρένη Πιττακή, στη δεύτερη συνεργασία της με τον νεαρό σκηνοθέτη, προσθέτει σε αυτό το «ιλιγγιώδες» βιογραφικό την αναμέτρηση με μια ακόμα μεγάλη θεατρική ηρωίδα, την κυρία Άλβινγκ.

Ρένη Πιττακή: «Υπήρξα η κόρη του Κουν – αυτό κανείς δεν μπορεί να μου το πάρει» Facebook Twitter
Μια μεγάλη πληγή αυτής της μακρόχρονης κρίσης είναι που οι άνθρωποι δεν μπορούν να ησυχάσουν και να μεγαλώσουν όπως είχαν ονειρευτεί στην ακμή τους. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

— Έχετε περάσει περιόδους σαν της κυρίας Άλβινγκ, που τη ζωή σας όρισαν οι κοινωνικές προσταγές;

Κοιτάξτε, έχω ζήσει σε εποχές όπου τα πρέπει ήταν πολύ διαφορετικά από τα σημερινά. Υπήρχαν στεγανά και ένας καθωσπρεπισμός τον οποίο δεν μπορούσες να αγνοήσεις. Ήρθα σε ρήξη με το περιβάλλον μου για το θέατρο. Όταν μπήκα στη Σχολή του Καρόλου Κουν, εγώ κι άλλη μια κοπέλα φοιτούσαμε εν γνώσει των γονιών μας. Οι υπόλοιποι είτε ήταν τσακωμένοι είτε έρχονταν κρυφά.

Στις παραστάσεις, φανταστείτε, δεν κρατούσαμε θέσεις για τους δικούς μας, γιατί οι συγγενείς που παρακολουθούσαν ήταν ελάχιστοι. Δεν είναι όπως τώρα, που οι γονείς σπρώχνουν τα παιδιά τους στη δημοσιότητα, σχεδόν βγάζοντάς τα στο κλαρί. Δεν μπορώ να πω ότι οι δικοί μου αντέδρασαν βίαια, γιατί ήταν ήπιοι άνθρωποι. Μια-δυο φορές να άκουσα τη φράση «έπρεπε να σε είχα παντρέψει».

Ξέρετε, δεν θεωρούσαν το θέατρο «βρόμικη» δουλειά, αλλά ένιωθαν ότι έφυγα από τον έλεγχό τους και μπήκα σε έναν χώρο που δεν τους ήταν οικείος.

— Η κ. Άλβιγκ έχει μεγάλη αίσθηση του καθήκοντος.

Την κατανοώ, αλλά δεν ταυτίζομαι μαζί της. Είναι μια γυναίκα πιστή, υποταγμένη, αφοσιωμένη σε καθήκοντα που της επιβλήθηκαν. Εγώ επέλεξα μόνη μου τα καθήκοντά μου.

— Μετανιώσατε για την αφοσίωση που δείξατε;

Πώς να μετανιώσω για όσα μου δίνουν επί χρόνια οξυγόνο; Η σκηνή με ταξιδεύει, οι ψευδαισθήσεις ενίοτε είναι ευεργετικές. Φιλτράρεται η ζωή μου μέσα από τους ρόλους. Βλέπω τα πάντα μέσα από το πρίσμα της τέχνης. Δεν έχω μάθει αλλιώς.

Αν είχα τη δυνατότητα να ήμουν τυχοδιώκτρια, λίγο πιο απατεώνισσα ή αδίστακτη, αν είχα κάνει δέκα γάμους, ληστείες και φόνους, δεν θα είχα ανάγκη το θέατρο. Το σανίδι ήταν ο τρόπος μου να γνωρίσω τον κόσμο και να ζήσω στα άκρα. Επειδή στην πραγματικότητα δεν μπορούσα να γίνω μια άλλη, έγινα με τους ρόλους χίλιες άλλες γυναίκες.

— Με τους προσωπικούς του βρικόλακες ο καθένας τι πρέπει να κάνει; Να συμφιλιωθεί ή να τους εξοντώσει;

Να κάνει αυτό που αντέχει. Μπορείς να τους παλέψεις, να τους αποκοιμίσεις, να τους ελέγξεις, να μην τους αφήσεις να θεριέψουν.

Η κ. Άλβινγκ τους συντηρεί για χρόνια και όταν αλλάζει ιδέες, δεν μπορεί πια να τους νικήσει. Το κρυμμένο, σκοτεινό παρελθόν της αποδεικνύεται πολύ πιο πραγματικό από τις φωτισμένες ιδέες που κέρδισε με τα διαβάσματά της.

Εγώ, από την άλλη, μόχθησα όλη μου τη ζωή να μην κυριαρχήσουν πάνω μου, διότι, όπως λέει και ο Ίψεν, οι βρικόλακες απλώνονται σαν την άμμο της θάλασσας.

— Είναι το εύκολο χρήμα ένα από τα φαντάσματα με τα οποία παλέψατε;

Είναι άλλο πράγμα να κάνεις εκπτώσεις στην τέχνη σου με σκοπό να πλουτίσεις ‒κάτι που δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου‒ και άλλο να φτάνεις μετά από 50 χρόνια δουλειάς να μετράς το παραμικρό έξοδο.

Σκέφτεσαι ποια είναι, τέλος πάντων, η ανταμοιβή από όλη αυτήν τη προσπάθεια. Δεν μιλάμε για ακρότητες, διότι ποτέ δεν έκανα, ούτε καταναλωτική υπήρξα. Μιλάω για τα απλά πράγματα, όπως να δειλιάζεις να πραγματοποιήσεις ένα μεγάλο ταξίδι ή να μην είσαι σε θέση να τραπεζώσεις σε καλό εστιατόριο πέντε φίλους.

Αλλιώς είχα υπολογίσει αυτά τα χρόνια, πριν έρθει η λαίλαπα της κρίσης. Μια μεγάλη πληγή αυτής της μακρόχρονης κρίσης είναι που οι άνθρωποι δεν μπορούν να ησυχάσουν και να μεγαλώσουν όπως είχαν ονειρευτεί στην ακμή τους.

— Όντως δεν κάνατε ακρότητες;

Προσωπικά, δεν τολμώ να προβώ σε τέτοιες αποκαλύψεις! Επαγγελματικά, το πιο ακραίο ήταν η συνεργασία μου με τον Γιώργο Μαργαρίτη στον Αγαπητικό της βοσκοπούλας στο Παλλάς. Εκτίμησα το ήθος του αλλά και το διασκέδασα.

Ρένη Πιττακή: «Υπήρξα η κόρη του Κουν – αυτό κανείς δεν μπορεί να μου το πάρει» Facebook Twitter
Η Ρένη Πιττακή με τον Ακύλλα Καραζήση στους Βρικόλακες του Δημήτρη Καραντζά. Φωτο: Γκέλυ Καλαμπάκα
Ρένη Πιττακή: «Υπήρξα η κόρη του Κουν – αυτό κανείς δεν μπορεί να μου το πάρει» Facebook Twitter
Στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης με τον Μιχάλη Σαράντη. Φωτο: Γκέλυ Καλαμπάκα

— Υπηρετήσατε, λοιπόν, την εικόνα της «καλής μαθήτριας» που εξαρχής σάς χρέωσαν.

Ναι, αλλά το να είσαι καλός μαθητής δεν σημαίνει ότι στερείσαι κριτικής σκέψης ή ταλέντου. Είχα μια αυστηρότητα στις επιλογές μου κι έκανα λίγες αρπαχτές.

Δεν θέλω να υποδύομαι την οσιομάρτυρα: είχα την οικονομική άνεση να το κάνω. Για κάποια χρόνια μπορούσα να απορρίπτω ό,τι δεν μου ταίριαζε, να μην κάνω εκπτώσεις. Ποτέ δεν αγχώθηκα για το αν θα υπάρχει δουλειά τον Σεπτέμβρη.

— Να υποθέσω ότι δεν σηκώσατε ποτέ τηλέφωνο να διεκδικήσετε ρόλο.

Ελάχιστες φορές διεκδίκησα οτιδήποτε στο θέατρο και ποτέ δεν παράτησα δουλειά στη μέση. Μόνο ο Λευτέρης Βογιατζής αποτέλεσε εξαίρεση. Είναι ο μόνος άνθρωπος που του ζήτησα να ετοιμάσουμε κάτι μαζί (εν προκειμένω το Τέφρα και Σκιά του Πίντερ) και ο μόνος που κόντεψα να εγκαταλείψω όταν κάναμε πρόβες στις Δούλες, διότι η πίεσή του πήγε να με τρελάνει.

— Παλιότερα είχατε παραδεχτεί πως ως μοναχοπαίδι μεγαλώσατε «σαν βασίλισσα». Μπαίνοντας στο θέατρο, προσγειωθήκατε απότομα;

Όχι, καθόλου, διότι και στο θέατρο μου φέρονταν σαν βασίλισσα. Κατάλαβα από το πρώτο λεπτό ότι ο Κουν με ξεχώρισε. Ευτυχώς, δηλαδή, διότι ήμουν τόσο συνεσταλμένη κι εσωστρεφής, που, αν δεν έπαιρνα μια στάλα επιβεβαίωσης, δεν θα κατάφερνα να αρθρώσω λέξη ποτέ.

Θυμάμαι ακόμα τη στιγμή που κάναμε πρόβα μια σκηνή από τον Ματωμένο Γάμο και άκουσα τη φωνή του, πίσω από ένα τοιχαλάκι απ' όπου παρακολουθούσε κρυφά, να λέει «μπράβο».

— Άρα ταίριαξε η εσωστρέφειά σας με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Σίγουρα, διότι τότε η κοινωνική συνθήκη μπορεί να απείχε μίλια από τη βικτοριανή ηθική της Άλβινγκ, ωστόσο επέβαλλε μια γενικότερη οριοθέτηση.

Ακόμα και η στάση του σώματος έπρεπε να είναι σχετικά κόσμια. Δεν μπορούσα να κάθομαι χυμένη σε καρέκλες, να σέρνομαι πάνω σε καναπέδες. Ήταν ζητούμενο η ευπρέπεια.

Σήμερα, από τη μια είναι κατάκτηση για την αυτοδιάθεσή μας η ισοπέδωση των τύπων, από την άλλη η επικρατούσα αντίληψη ότι καταργώ κάθε όριο, διασχίζω και πατάω πάνω σε ανθρώπους αν χρειαστεί, δεν είναι ελευθερία. Δεν λέω να ζεις με τη δαμόκλειο σπάθη της ιεραρχίας. Αλλά κι αυτή η έπαρση, πια, και η ευκολία των νέων καλλιτεχνών λίγο με ξενίζει.

— Στο Θέατρο Τέχνης δεν είχατε τέτοια ελευθερία;

Μα, τι λέτε; Όχι, βέβαια. Και δεν εννοώ να ξεστομίσεις ότι θα κάνεις δική σου ομάδα αλλά να πεις απλώς στον Κουν ότι δεν σου άρεσε κάτι στη σκηνοθεσία. Στο θεατρό του δεν υπήρχαν δημοκρατικές διαδικασίες. Υπήρχε η δικτατορία του οράματός του.

Γενικά, το θέατρο δεν πολυταιριάζει με τη δημοκρατία. Ήταν, επίσης, πολύ εκρηκτικός: πετούσε ό,τι έβρισκε μπροστά του, ακόμα κι αν αυτό ήταν το τραπέζι.

Όμως, είχε πάντα τον τρόπο να σε πείθει ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Αυτό δεν σημαίνει πως όταν έφυγα από την αγκαλιά του Θεάτρου Τέχνης όλα έγιναν ευκολότερα. Κάθε θεατρική πιάτσα έχει τους δικούς της «Βρικόλακες».

— Τι δεν έχασε ο Κουν ως το τέλος;

Την εμμονή του. Και το πάθος. Δεν ζούσε λεπτό χωρίς αυτά. Στην τελευταία του παράσταση, τον Ήχο του όπλου της Αναγνωστάκη, τον μισό καιρό ήταν στο νοσοκομείο. Αλλά δεν μπορούσε να τα παρατήσει, τον στοίχειωνε το τάξιμό του.

Ρένη Πιττακή: «Υπήρξα η κόρη του Κουν – αυτό κανείς δεν μπορεί να μου το πάρει» Facebook Twitter
Το σανίδι ήταν ο τρόπος μου να γνωρίσω τον κόσμο και να ζήσω στα άκρα. Επειδή στην πραγματικότητα δεν μπορούσα να γίνω μια άλλη, έγινα με τους ρόλους χίλιες άλλες γυναίκες. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

— Το γεγονός ότι δεν σας συμπεριέλαβε στους «κληρονόμους» του Θεάτρου Τέχνης σάς στενοχώρησε;

Αυτό που μου αναφέρθηκε τότε ως δικαιολογία ήταν ότι το έκανε διότι είχα τολμήσει να δοκιμαστώ στην τηλεόραση. Αν και η σειρά δεν προβλήθηκε τελικά ποτέ, δεν το ενέκρινε.

Στην πραγματικότητα, καθόλου δεν με ενδιέφερε, διότι το θέατρο δεν είναι διαμέρισμα ή κατάστημα για να το κληροδοτήσεις κάπου. Δεν νιώθω ότι στην τέχνη υπάρχουν διάδοχοι. Υπήρξα κόρη του και κανείς δεν μπορεί να μου το πάρει αυτό, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

— Το πέρασμα του χρόνου ποια πράγματα σκληραίνει μέσα σας και ποια μαλακώνει;

Από ιδιοσυγκρασία και ανυπακοή στις αστικές νόρμες της εποχής, αντίθετα με την Άλβινγκ, ανέπτυξα από μικρή μια σκληρότητα, ένα είδος πείσματος και αφοσίωσης που στα νιάτα μου με οδήγησε σε αντιφατικές επιλογές. Αυτό που σήμερα μπορεί να με διαλύσει είναι το πέρασμα του χρόνου. Αυτό κλονίζει την πίστη και ακυρώνει βεβαιότητες.

Όσο κι αν κατάλαβα από νωρίς τη ματαιότητα της ζωής, καμιά φορά με κυριεύει κάτι σαν θυμός και αναρωτιέμαι: «Θα υπάρχουν όλα αυτά;». Κοιτάζω αντικείμενα ή ρούχα μου και σκέφτομαι ότι αυτά θα συνεχίσουν να βρίσκονται κάπου. Δεν νοσταλγώ, βαριέμαι φρικτά το μελό, απεχθάνομαι συζητήσεις που επιστρέφουν σε όσα κάναμε όταν ήμασταν νέοι.

Αλλά, να, καμιά φορά σκέφτομαι αυτό που λέει ο Λουίς Μπουνιουέλ στην Τελευταία Πνοή: «Θα μου άρεσε να μπορούσα κάθε δέκα χρόνια να σηκώνομαι μέσα από τους νεκρούς, να πηγαίνω στο περίπτερο, να αγοράζω εφημερίδες. Έτσι, για να κοιτώ πώς είναι η ζωή».

Αποτυχία είναι να μη βρίσκω απάντηση σε αυτό που κάνω, να πέφτουν στο κενό οι προθέσεις μου. Προσπαθώ να κοιτάω πάντα στα μάτια την ήττα, ξέροντας ότι με περιμένει η επόμενη στη γωνία. Πάντα στο μυαλό στριφογυρίζει η φράση του Μπέκετ «να προσπαθείς, να αποτυγχάνεις, να αποτυγχάνεις καλύτερα».

— Στα αρχεία σας, λοιπόν, τι θα βρούμε;

Κάποιες φωτογραφίες, ελάχιστα αναμνηστικά... Δεν θέλω ούτε να κρατάω ούτε να κοιτάω άλμπουμ με επετηρίδες. Μισώ τα εικονοστάσια με τις κορνίζες της καριέρας μου. Είναι σαν να βλέπω άλλες ζωές.

Δεν με ενδιαφέρουν τα αντικείμενα που γεμίζουν τον χώρο, αλλά οι άνθρωποι που τον αδειάζουν. Τις απώλειες κρατάω. Αυτές με βαραίνουν. Οι άνθρωποι που φεύγουν από δίπλα μου όλο και συχνότερα πια μου δημιουργούν ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Μικρότερη πήγαινα κόντρα στις απώλειες. Τώρα πια με καταβάλλουν τρομερά.

— Με τον χαρακτήρα που έχετε, αφήσατε χώρο σε απωθημένα;

Έχω ένα, την Έντα Γκάμπλερ. Δεν την ερμήνευσα ποτέ. Μια φορά μού την πρότεινε ο Κουν κι ένιωσα ότι ήμουν άγουρη. Μετά πέρασαν τα χρόνια και παραήμουν μεγάλη. Επίσης, δεν έχω οδηγήσει ποτέ και πάντοτε ονειρευόμουν ένα σπίτι στη θάλασσα.


— Η οικογένεια δεν είναι μέσα σε αυτά.

Ποτέ, ποτέ. Δεν είχα ταλέντο στη μητρότητα. Μόνο έναν σύντομο γάμο με τον Μίμη (σ.σ. Κουγιουμτζή), που περισσότερο έγινε για να ευχαριστηθεί ο πατέρας μου. Η σχέση ήταν μακρά, ο γάμος διήρκεσε λίγο. Με την ευκολία που παντρευτήκαμε, χωρίσαμε.

Οι γονείς μας και ο Κουν, που ήταν ο κουμπάρος, αντέδρασαν περισσότερο από μας. Δεν ήθελαν να διαταραχθούν οι ισορροπίες.

— Κοκέτα υπήρξατε;

Μόνο όταν υπήρχε λόγος... Μόνο ο έρωτας με ξεκλείδωνε, σχεδόν με έκανε παρανάλωμα του πυρός. Άλλωστε, δεν ένιωσα ποτέ ότι ήμουν κούκλα.

Γενικά, επειδή είμαι σιωπηλή και στα χαρακτηριστικά του προσώπου πρέπει να βαφτώ για να γίνω η Πιττακή. Όταν δεν βάφομαι είναι γιατί θέλω να περνάω απαρατήρητη...

Στη ζωή περισσότερο κρυβόμουν και περίμενα αυτόν που θα μου έδινε μια σπρωξιά για να βγω μπροστά. Να πάρει η ευχή, ποτέ δεν ένιωσα η μεγάλη ντίβα του θεάτρου. «Ήθος ανθρώπω δαίμων» που λέει κι ο Ηράκλειτος. Η μοίρα του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του.

— Τι θεωρείτε αποτυχία και πώς τη διαχειρίζεστε;

Αποτυχία είναι να μη βρίσκω απάντηση σε αυτό που κάνω, να πέφτουν στο κενό οι προθέσεις μου. Προσπαθώ να κοιτάω πάντα στα μάτια την ήττα, ξέροντας ότι με περιμένει η επόμενη στη γωνία. Πάντα στο μυαλό στριφογυρίζει η φράση του Μπέκετ «να προσπαθείς, να αποτυγχάνεις, να αποτυγχάνεις καλύτερα».

— Και η μεγαλύτερη πολυτέλεια μετά από 50 χρόνια θεατρικών θριάμβων και αποτυχιών;

Η πολυτέλεια του πρωινού ύπνου.

Ιnfo

«Βρικόλακες», Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, Φρυνίχου 14, Πλάκα, 22/2-21/4, Τετ.-Κυρ. 21:15

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Θέατρο
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Τα δάση στα γόνατα»: Το παλαιόν των ημερών μυστικό των ψευτοαγίων

Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα / «Τα δάση στα γόνατα»: Το παλαιόν των ημερών μυστικό των ψευτοαγίων

Η ποιητική ακολουθία του Άκη Δήμου, εμπνευσμένη από τον «Παλαιό των Ημερών» του Μάτεσι, σκηνοθετημένη από τον Γιάννη Σκουρλέτη, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Σμαράγδα Καρύδη: «Ήθελα να είμαι η Βουγιουκλάκη και ο Ρέτσος μαζί»

Οι Αθηναίοι / Σμαράγδα Καρύδη: «Ήθελα να είμαι η Βουγιουκλάκη και ο Ρέτσος μαζί»

Ηθοποιός, σκηνοθέτις, ακατάτακτη και αγαπημένη του κοινού, η Σμαράγδα Καρύδη θυμάται πως ανέκαθεν ήθελε το σύμπαν, χωρίς να περιορίζεται. Στον απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας της, ως η Αθηναία της εβδομάδας, καταλήγει πως, ούτως ή άλλως, «στο τέλος ανήκεις εκεί που μπορείς να φτάσεις», ενώ δηλώνει πως πάντα θα επιλέγει συνειδητά να συντάσσεται με τη χαρά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Θέατρο / Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Πώς διαβάζουμε σήμερα τον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Oυίλιαμς; Στην παράσταση του Θεάτρου Τέχνης ο Antonio Latella προσφέρει μια «άλλη» Λόρα που ορθώνει το ανάστημά της ενάντια στο κυρίαρχο αφήγημα περί επαγγελματικής ανέλιξης, πλουτισμού και γαμήλιας ευτυχίας.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν

Θέατρο / Πού οφείλεται τόση δίψα για το θέατρο;

Το θέατρο εξακολουθεί να προκαλεί debates και ζωηρές συζητήσεις, παρά τις κρίσεις και τις οικονομικές περικοπές που έχει υποστεί, και φέτος ανεβαίνουν στην Αθήνα παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ανδρέας Κωνσταντίνου

Θέατρο / Ανδρέας Κωνσταντίνου: «Δεν μ' ενδιαφέρει τι υποστηρίζεις στο facebook, αλλά το πώς μιλάς σε έναν σερβιτόρο»

Ο ηθοποιός που έχει υποδυθεί τους πιο ετερόκλητους ήρωες και θα πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική μεταφορά της «Μεγάλης Χίμαιρας» αισθάνεται ότι επιλέγει την τηλεόραση για να ικανοποιήσει την επιθυμία του για κάτι πιο «χειροποίητο» στο θέατρο.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ