Ρένη Πιττακή: «Υπήρξα η κόρη του Κουν – αυτό κανείς δεν μπορεί να μου το πάρει»

Ρένη Πιττακή: «Υπήρξα η κόρη του Κουν – αυτό κανείς δεν μπορεί να μου το πάρει» Facebook Twitter
1

Μένει στην Πλάκα. Σε όλη της τη ζωή αναζητούσε σπίτια με θέα που τα λούζει το φως γιατί, όπως της αρέσει να αστειεύεται: «Έχω περάσει τη μισή μου ζωή σε υπόγεια και σκοτάδια».

Δουλεύει ασταμάτητα εδώ και πέντε δεκαετίες, αλλά πλέον προτιμά να κρατά τα καλοκαίρια για τον εαυτό της. Θα ήθελε να έχει ταξιδέψει περισσότερο. Ονειρεύεται τη Νέα Υόρκη και μια ακόμα επίσκεψη στην Αίγυπτο.

Απεχθάνεται τις συγκρούσεις και τους καβγάδες, φρίττει με τη νοσταλγία, λυγίζει από τις απώλειες, δεν ξιπάστηκε ποτέ. Δεν διανοήθηκε να εγκαταλείψει παράσταση και υπήρξε ένας θησαυρός στα χέρια των σημαντικότερων Ελλήνων σκηνοθετών.

Η Ρένη Πιττακή, αυτή η σπάνιας πειθαρχίας και ευγένειας γυναίκα, μπορεί να μην αποδέχεται εύκολα τις φιλοφρονήσεις, αλλά τουλάχιστον ξέρει πως είχε ένα αδιανόητο υποκριτικό ταλέντο που ελάχιστα σπατάλησε.

Μεγάλωσε ως μοναχοπαίδι, αφού ο δίδυμος αδερφός της πέθανε μόλις έξι μηνών. «Ο μπαμπάς μου ήταν στρατιωτικός με ένα ανεκπλήρωτο ταλέντο ζωγράφου. Του άρεσε να χρησιμοποιεί έντονα χρώματα για να φτιάχνει νεκρές φύσεις και τοπία σαν αυτό της Ύδρας, που αγαπούσε. Όμως, είχε πνίξει κάθε επιθυμία για ζωγραφική.

Είχε έρθει με την οικογένειά του από τη Σμύρνη σε μικρή ηλικία. Ο αδερφός του, που έπαιζε βιολί, αυτοκτόνησε. Έτσι, εκείνος έμεινε προστάτης της οικογένειάς του και επέλεξε την επιβίωση. Ακόμα κι όταν αποστρατεύτηκε, είχε γίνει τόσος ο ψυχαναγκασμός του επαγγέλματος, που δεν κατάφερε να ξαναπιάσει την παλιά του αγάπη.

Αγαπούσε, επίσης, την οπερέτα. Ενώ η μητέρα μου, που της άρεσε η ποίηση, άκουγε ρεμπέτικα. Ο θάνατός της, τα πρώτα χρόνια που βγήκα στο θέατρο, με τσάκισε, αλλά με θωράκισε με τα πρώτα αντισώματα στις απώλειες...».

Φιλτράρεται η ζωή μου μέσα από τους ρόλους. Βλέπω τα πάντα μέσα από το πρίσμα της τέχνης. Δεν έχω μάθει αλλιώς. Αν είχα τη δυνατότητα να ήμουν τυχοδιώκτρια, λίγο πιο απατεώνισσα ή αδίστακτη, αν είχα κάνει δέκα γάμους, ληστείες και φόνους, δεν θα είχα ανάγκη το θέατρο.

Η πρώτη της μεγάλη ερμηνεία ήρθε το 1967, στον Γυρισμό του Χάρολντ Πίντερ. Ο Κάρολος Κουν, γοητευμένος από τις τολμηρές και σύγχρονες ευαισθησίες του Βρετανού θεατρικού συγγραφέα, ουσιαστικά τον σύστηνε στο ελληνικό κοινό και η Ρένη Πιττακή κατηφόριζε στο Υπόγειο, παλεύοντας με την ανασφάλεια της άγουρης νιότης της.

«Εκείνη η πρώτη φορά έμοιαζε με κλοτσιά που μου έδωσε ο Κουν και με προσγείωσε στη σκηνή. Κάποια στιγμή, στην παράσταση, κρατούσα ένα ποτήρι νερό. Έτρεμα τόσο που κανένα βράδυ δεν το μετέφερα χωρίς να ρίξω λίγο έξω».

Έκτοτε, κοίταζε στα μάτια τους απαιτητικότερους ρόλους του ελληνικού και παγκόσμιου ρεπερτορίου και πιο πολύ απ' όλους λάτρεψε αυτόν της Βάσως στη Νίκη της Λούλας Αναγνωστάκη.

Εδώ και μερικές μέρες τριγυρίζει ξανά σε γειτονιές που σημάδεψαν τη ζωή της: στο Θέατρο Τέχνης της Φρυνίχου. Το σκηνικό που επέλεξε για τους Βρικόλακές του ο Δημήτρης Καραντζάς παραπέμπει σε μουσείο.

Στις προθήκες του εκτίθενται λειψές ζωές, συναισθηματικές αναπηρίες, κάτι ψίθυροι επιθυμιών, ένας γάμος από συμφέρον, ένας μεγάλος νεανικός έρωτας που δεν ευτύχησε, το αμείλικτο δίλημμα της ευθανασίας, η προτεσταντική ηθική και, κυρίως, σκόρπια απωθημένα. Και στο κέντρο μία μόνο πολυθρόνα, σαν θρόνος, για εκείνη.

Γύρω από μια παγιδευμένη γυναίκα που δεν άνθησε ποτέ ούτε ως ερωμένη, ούτε ως σύζυγος, ούτε καν ως μητέρα, ο Ίψεν έστησε ένα ψυχογράφημακέντημα για να διερευνήσει το δικαίωμα του ανθρώπου στην ευτυχία σε μια κοινωνία υποταγμένη σε απαρχαιωμένες ηθικές.

Και η Ρένη Πιττακή, στη δεύτερη συνεργασία της με τον νεαρό σκηνοθέτη, προσθέτει σε αυτό το «ιλιγγιώδες» βιογραφικό την αναμέτρηση με μια ακόμα μεγάλη θεατρική ηρωίδα, την κυρία Άλβινγκ.

Ρένη Πιττακή: «Υπήρξα η κόρη του Κουν – αυτό κανείς δεν μπορεί να μου το πάρει» Facebook Twitter
Μια μεγάλη πληγή αυτής της μακρόχρονης κρίσης είναι που οι άνθρωποι δεν μπορούν να ησυχάσουν και να μεγαλώσουν όπως είχαν ονειρευτεί στην ακμή τους. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

— Έχετε περάσει περιόδους σαν της κυρίας Άλβινγκ, που τη ζωή σας όρισαν οι κοινωνικές προσταγές;

Κοιτάξτε, έχω ζήσει σε εποχές όπου τα πρέπει ήταν πολύ διαφορετικά από τα σημερινά. Υπήρχαν στεγανά και ένας καθωσπρεπισμός τον οποίο δεν μπορούσες να αγνοήσεις. Ήρθα σε ρήξη με το περιβάλλον μου για το θέατρο. Όταν μπήκα στη Σχολή του Καρόλου Κουν, εγώ κι άλλη μια κοπέλα φοιτούσαμε εν γνώσει των γονιών μας. Οι υπόλοιποι είτε ήταν τσακωμένοι είτε έρχονταν κρυφά.

Στις παραστάσεις, φανταστείτε, δεν κρατούσαμε θέσεις για τους δικούς μας, γιατί οι συγγενείς που παρακολουθούσαν ήταν ελάχιστοι. Δεν είναι όπως τώρα, που οι γονείς σπρώχνουν τα παιδιά τους στη δημοσιότητα, σχεδόν βγάζοντάς τα στο κλαρί. Δεν μπορώ να πω ότι οι δικοί μου αντέδρασαν βίαια, γιατί ήταν ήπιοι άνθρωποι. Μια-δυο φορές να άκουσα τη φράση «έπρεπε να σε είχα παντρέψει».

Ξέρετε, δεν θεωρούσαν το θέατρο «βρόμικη» δουλειά, αλλά ένιωθαν ότι έφυγα από τον έλεγχό τους και μπήκα σε έναν χώρο που δεν τους ήταν οικείος.

— Η κ. Άλβιγκ έχει μεγάλη αίσθηση του καθήκοντος.

Την κατανοώ, αλλά δεν ταυτίζομαι μαζί της. Είναι μια γυναίκα πιστή, υποταγμένη, αφοσιωμένη σε καθήκοντα που της επιβλήθηκαν. Εγώ επέλεξα μόνη μου τα καθήκοντά μου.

— Μετανιώσατε για την αφοσίωση που δείξατε;

Πώς να μετανιώσω για όσα μου δίνουν επί χρόνια οξυγόνο; Η σκηνή με ταξιδεύει, οι ψευδαισθήσεις ενίοτε είναι ευεργετικές. Φιλτράρεται η ζωή μου μέσα από τους ρόλους. Βλέπω τα πάντα μέσα από το πρίσμα της τέχνης. Δεν έχω μάθει αλλιώς.

Αν είχα τη δυνατότητα να ήμουν τυχοδιώκτρια, λίγο πιο απατεώνισσα ή αδίστακτη, αν είχα κάνει δέκα γάμους, ληστείες και φόνους, δεν θα είχα ανάγκη το θέατρο. Το σανίδι ήταν ο τρόπος μου να γνωρίσω τον κόσμο και να ζήσω στα άκρα. Επειδή στην πραγματικότητα δεν μπορούσα να γίνω μια άλλη, έγινα με τους ρόλους χίλιες άλλες γυναίκες.

— Με τους προσωπικούς του βρικόλακες ο καθένας τι πρέπει να κάνει; Να συμφιλιωθεί ή να τους εξοντώσει;

Να κάνει αυτό που αντέχει. Μπορείς να τους παλέψεις, να τους αποκοιμίσεις, να τους ελέγξεις, να μην τους αφήσεις να θεριέψουν.

Η κ. Άλβινγκ τους συντηρεί για χρόνια και όταν αλλάζει ιδέες, δεν μπορεί πια να τους νικήσει. Το κρυμμένο, σκοτεινό παρελθόν της αποδεικνύεται πολύ πιο πραγματικό από τις φωτισμένες ιδέες που κέρδισε με τα διαβάσματά της.

Εγώ, από την άλλη, μόχθησα όλη μου τη ζωή να μην κυριαρχήσουν πάνω μου, διότι, όπως λέει και ο Ίψεν, οι βρικόλακες απλώνονται σαν την άμμο της θάλασσας.

— Είναι το εύκολο χρήμα ένα από τα φαντάσματα με τα οποία παλέψατε;

Είναι άλλο πράγμα να κάνεις εκπτώσεις στην τέχνη σου με σκοπό να πλουτίσεις ‒κάτι που δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου‒ και άλλο να φτάνεις μετά από 50 χρόνια δουλειάς να μετράς το παραμικρό έξοδο.

Σκέφτεσαι ποια είναι, τέλος πάντων, η ανταμοιβή από όλη αυτήν τη προσπάθεια. Δεν μιλάμε για ακρότητες, διότι ποτέ δεν έκανα, ούτε καταναλωτική υπήρξα. Μιλάω για τα απλά πράγματα, όπως να δειλιάζεις να πραγματοποιήσεις ένα μεγάλο ταξίδι ή να μην είσαι σε θέση να τραπεζώσεις σε καλό εστιατόριο πέντε φίλους.

Αλλιώς είχα υπολογίσει αυτά τα χρόνια, πριν έρθει η λαίλαπα της κρίσης. Μια μεγάλη πληγή αυτής της μακρόχρονης κρίσης είναι που οι άνθρωποι δεν μπορούν να ησυχάσουν και να μεγαλώσουν όπως είχαν ονειρευτεί στην ακμή τους.

— Όντως δεν κάνατε ακρότητες;

Προσωπικά, δεν τολμώ να προβώ σε τέτοιες αποκαλύψεις! Επαγγελματικά, το πιο ακραίο ήταν η συνεργασία μου με τον Γιώργο Μαργαρίτη στον Αγαπητικό της βοσκοπούλας στο Παλλάς. Εκτίμησα το ήθος του αλλά και το διασκέδασα.

Ρένη Πιττακή: «Υπήρξα η κόρη του Κουν – αυτό κανείς δεν μπορεί να μου το πάρει» Facebook Twitter
Η Ρένη Πιττακή με τον Ακύλλα Καραζήση στους Βρικόλακες του Δημήτρη Καραντζά. Φωτο: Γκέλυ Καλαμπάκα
Ρένη Πιττακή: «Υπήρξα η κόρη του Κουν – αυτό κανείς δεν μπορεί να μου το πάρει» Facebook Twitter
Στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης με τον Μιχάλη Σαράντη. Φωτο: Γκέλυ Καλαμπάκα

— Υπηρετήσατε, λοιπόν, την εικόνα της «καλής μαθήτριας» που εξαρχής σάς χρέωσαν.

Ναι, αλλά το να είσαι καλός μαθητής δεν σημαίνει ότι στερείσαι κριτικής σκέψης ή ταλέντου. Είχα μια αυστηρότητα στις επιλογές μου κι έκανα λίγες αρπαχτές.

Δεν θέλω να υποδύομαι την οσιομάρτυρα: είχα την οικονομική άνεση να το κάνω. Για κάποια χρόνια μπορούσα να απορρίπτω ό,τι δεν μου ταίριαζε, να μην κάνω εκπτώσεις. Ποτέ δεν αγχώθηκα για το αν θα υπάρχει δουλειά τον Σεπτέμβρη.

— Να υποθέσω ότι δεν σηκώσατε ποτέ τηλέφωνο να διεκδικήσετε ρόλο.

Ελάχιστες φορές διεκδίκησα οτιδήποτε στο θέατρο και ποτέ δεν παράτησα δουλειά στη μέση. Μόνο ο Λευτέρης Βογιατζής αποτέλεσε εξαίρεση. Είναι ο μόνος άνθρωπος που του ζήτησα να ετοιμάσουμε κάτι μαζί (εν προκειμένω το Τέφρα και Σκιά του Πίντερ) και ο μόνος που κόντεψα να εγκαταλείψω όταν κάναμε πρόβες στις Δούλες, διότι η πίεσή του πήγε να με τρελάνει.

— Παλιότερα είχατε παραδεχτεί πως ως μοναχοπαίδι μεγαλώσατε «σαν βασίλισσα». Μπαίνοντας στο θέατρο, προσγειωθήκατε απότομα;

Όχι, καθόλου, διότι και στο θέατρο μου φέρονταν σαν βασίλισσα. Κατάλαβα από το πρώτο λεπτό ότι ο Κουν με ξεχώρισε. Ευτυχώς, δηλαδή, διότι ήμουν τόσο συνεσταλμένη κι εσωστρεφής, που, αν δεν έπαιρνα μια στάλα επιβεβαίωσης, δεν θα κατάφερνα να αρθρώσω λέξη ποτέ.

Θυμάμαι ακόμα τη στιγμή που κάναμε πρόβα μια σκηνή από τον Ματωμένο Γάμο και άκουσα τη φωνή του, πίσω από ένα τοιχαλάκι απ' όπου παρακολουθούσε κρυφά, να λέει «μπράβο».

— Άρα ταίριαξε η εσωστρέφειά σας με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Σίγουρα, διότι τότε η κοινωνική συνθήκη μπορεί να απείχε μίλια από τη βικτοριανή ηθική της Άλβινγκ, ωστόσο επέβαλλε μια γενικότερη οριοθέτηση.

Ακόμα και η στάση του σώματος έπρεπε να είναι σχετικά κόσμια. Δεν μπορούσα να κάθομαι χυμένη σε καρέκλες, να σέρνομαι πάνω σε καναπέδες. Ήταν ζητούμενο η ευπρέπεια.

Σήμερα, από τη μια είναι κατάκτηση για την αυτοδιάθεσή μας η ισοπέδωση των τύπων, από την άλλη η επικρατούσα αντίληψη ότι καταργώ κάθε όριο, διασχίζω και πατάω πάνω σε ανθρώπους αν χρειαστεί, δεν είναι ελευθερία. Δεν λέω να ζεις με τη δαμόκλειο σπάθη της ιεραρχίας. Αλλά κι αυτή η έπαρση, πια, και η ευκολία των νέων καλλιτεχνών λίγο με ξενίζει.

— Στο Θέατρο Τέχνης δεν είχατε τέτοια ελευθερία;

Μα, τι λέτε; Όχι, βέβαια. Και δεν εννοώ να ξεστομίσεις ότι θα κάνεις δική σου ομάδα αλλά να πεις απλώς στον Κουν ότι δεν σου άρεσε κάτι στη σκηνοθεσία. Στο θεατρό του δεν υπήρχαν δημοκρατικές διαδικασίες. Υπήρχε η δικτατορία του οράματός του.

Γενικά, το θέατρο δεν πολυταιριάζει με τη δημοκρατία. Ήταν, επίσης, πολύ εκρηκτικός: πετούσε ό,τι έβρισκε μπροστά του, ακόμα κι αν αυτό ήταν το τραπέζι.

Όμως, είχε πάντα τον τρόπο να σε πείθει ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Αυτό δεν σημαίνει πως όταν έφυγα από την αγκαλιά του Θεάτρου Τέχνης όλα έγιναν ευκολότερα. Κάθε θεατρική πιάτσα έχει τους δικούς της «Βρικόλακες».

— Τι δεν έχασε ο Κουν ως το τέλος;

Την εμμονή του. Και το πάθος. Δεν ζούσε λεπτό χωρίς αυτά. Στην τελευταία του παράσταση, τον Ήχο του όπλου της Αναγνωστάκη, τον μισό καιρό ήταν στο νοσοκομείο. Αλλά δεν μπορούσε να τα παρατήσει, τον στοίχειωνε το τάξιμό του.

Ρένη Πιττακή: «Υπήρξα η κόρη του Κουν – αυτό κανείς δεν μπορεί να μου το πάρει» Facebook Twitter
Το σανίδι ήταν ο τρόπος μου να γνωρίσω τον κόσμο και να ζήσω στα άκρα. Επειδή στην πραγματικότητα δεν μπορούσα να γίνω μια άλλη, έγινα με τους ρόλους χίλιες άλλες γυναίκες. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

— Το γεγονός ότι δεν σας συμπεριέλαβε στους «κληρονόμους» του Θεάτρου Τέχνης σάς στενοχώρησε;

Αυτό που μου αναφέρθηκε τότε ως δικαιολογία ήταν ότι το έκανε διότι είχα τολμήσει να δοκιμαστώ στην τηλεόραση. Αν και η σειρά δεν προβλήθηκε τελικά ποτέ, δεν το ενέκρινε.

Στην πραγματικότητα, καθόλου δεν με ενδιέφερε, διότι το θέατρο δεν είναι διαμέρισμα ή κατάστημα για να το κληροδοτήσεις κάπου. Δεν νιώθω ότι στην τέχνη υπάρχουν διάδοχοι. Υπήρξα κόρη του και κανείς δεν μπορεί να μου το πάρει αυτό, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

— Το πέρασμα του χρόνου ποια πράγματα σκληραίνει μέσα σας και ποια μαλακώνει;

Από ιδιοσυγκρασία και ανυπακοή στις αστικές νόρμες της εποχής, αντίθετα με την Άλβινγκ, ανέπτυξα από μικρή μια σκληρότητα, ένα είδος πείσματος και αφοσίωσης που στα νιάτα μου με οδήγησε σε αντιφατικές επιλογές. Αυτό που σήμερα μπορεί να με διαλύσει είναι το πέρασμα του χρόνου. Αυτό κλονίζει την πίστη και ακυρώνει βεβαιότητες.

Όσο κι αν κατάλαβα από νωρίς τη ματαιότητα της ζωής, καμιά φορά με κυριεύει κάτι σαν θυμός και αναρωτιέμαι: «Θα υπάρχουν όλα αυτά;». Κοιτάζω αντικείμενα ή ρούχα μου και σκέφτομαι ότι αυτά θα συνεχίσουν να βρίσκονται κάπου. Δεν νοσταλγώ, βαριέμαι φρικτά το μελό, απεχθάνομαι συζητήσεις που επιστρέφουν σε όσα κάναμε όταν ήμασταν νέοι.

Αλλά, να, καμιά φορά σκέφτομαι αυτό που λέει ο Λουίς Μπουνιουέλ στην Τελευταία Πνοή: «Θα μου άρεσε να μπορούσα κάθε δέκα χρόνια να σηκώνομαι μέσα από τους νεκρούς, να πηγαίνω στο περίπτερο, να αγοράζω εφημερίδες. Έτσι, για να κοιτώ πώς είναι η ζωή».

Αποτυχία είναι να μη βρίσκω απάντηση σε αυτό που κάνω, να πέφτουν στο κενό οι προθέσεις μου. Προσπαθώ να κοιτάω πάντα στα μάτια την ήττα, ξέροντας ότι με περιμένει η επόμενη στη γωνία. Πάντα στο μυαλό στριφογυρίζει η φράση του Μπέκετ «να προσπαθείς, να αποτυγχάνεις, να αποτυγχάνεις καλύτερα».

— Στα αρχεία σας, λοιπόν, τι θα βρούμε;

Κάποιες φωτογραφίες, ελάχιστα αναμνηστικά... Δεν θέλω ούτε να κρατάω ούτε να κοιτάω άλμπουμ με επετηρίδες. Μισώ τα εικονοστάσια με τις κορνίζες της καριέρας μου. Είναι σαν να βλέπω άλλες ζωές.

Δεν με ενδιαφέρουν τα αντικείμενα που γεμίζουν τον χώρο, αλλά οι άνθρωποι που τον αδειάζουν. Τις απώλειες κρατάω. Αυτές με βαραίνουν. Οι άνθρωποι που φεύγουν από δίπλα μου όλο και συχνότερα πια μου δημιουργούν ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Μικρότερη πήγαινα κόντρα στις απώλειες. Τώρα πια με καταβάλλουν τρομερά.

— Με τον χαρακτήρα που έχετε, αφήσατε χώρο σε απωθημένα;

Έχω ένα, την Έντα Γκάμπλερ. Δεν την ερμήνευσα ποτέ. Μια φορά μού την πρότεινε ο Κουν κι ένιωσα ότι ήμουν άγουρη. Μετά πέρασαν τα χρόνια και παραήμουν μεγάλη. Επίσης, δεν έχω οδηγήσει ποτέ και πάντοτε ονειρευόμουν ένα σπίτι στη θάλασσα.


— Η οικογένεια δεν είναι μέσα σε αυτά.

Ποτέ, ποτέ. Δεν είχα ταλέντο στη μητρότητα. Μόνο έναν σύντομο γάμο με τον Μίμη (σ.σ. Κουγιουμτζή), που περισσότερο έγινε για να ευχαριστηθεί ο πατέρας μου. Η σχέση ήταν μακρά, ο γάμος διήρκεσε λίγο. Με την ευκολία που παντρευτήκαμε, χωρίσαμε.

Οι γονείς μας και ο Κουν, που ήταν ο κουμπάρος, αντέδρασαν περισσότερο από μας. Δεν ήθελαν να διαταραχθούν οι ισορροπίες.

— Κοκέτα υπήρξατε;

Μόνο όταν υπήρχε λόγος... Μόνο ο έρωτας με ξεκλείδωνε, σχεδόν με έκανε παρανάλωμα του πυρός. Άλλωστε, δεν ένιωσα ποτέ ότι ήμουν κούκλα.

Γενικά, επειδή είμαι σιωπηλή και στα χαρακτηριστικά του προσώπου πρέπει να βαφτώ για να γίνω η Πιττακή. Όταν δεν βάφομαι είναι γιατί θέλω να περνάω απαρατήρητη...

Στη ζωή περισσότερο κρυβόμουν και περίμενα αυτόν που θα μου έδινε μια σπρωξιά για να βγω μπροστά. Να πάρει η ευχή, ποτέ δεν ένιωσα η μεγάλη ντίβα του θεάτρου. «Ήθος ανθρώπω δαίμων» που λέει κι ο Ηράκλειτος. Η μοίρα του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του.

— Τι θεωρείτε αποτυχία και πώς τη διαχειρίζεστε;

Αποτυχία είναι να μη βρίσκω απάντηση σε αυτό που κάνω, να πέφτουν στο κενό οι προθέσεις μου. Προσπαθώ να κοιτάω πάντα στα μάτια την ήττα, ξέροντας ότι με περιμένει η επόμενη στη γωνία. Πάντα στο μυαλό στριφογυρίζει η φράση του Μπέκετ «να προσπαθείς, να αποτυγχάνεις, να αποτυγχάνεις καλύτερα».

— Και η μεγαλύτερη πολυτέλεια μετά από 50 χρόνια θεατρικών θριάμβων και αποτυχιών;

Η πολυτέλεια του πρωινού ύπνου.

Ιnfo

«Βρικόλακες», Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, Φρυνίχου 14, Πλάκα, 22/2-21/4, Τετ.-Κυρ. 21:15

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Θέατρο
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Τα δάση στα γόνατα»: Το παλαιόν των ημερών μυστικό των ψευτοαγίων

Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα / «Τα δάση στα γόνατα»: Το παλαιόν των ημερών μυστικό των ψευτοαγίων

Η ποιητική ακολουθία του Άκη Δήμου, εμπνευσμένη από τον «Παλαιό των Ημερών» του Μάτεσι, σκηνοθετημένη από τον Γιάννη Σκουρλέτη, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νίκος Καραθάνος: Ο θάνατος είναι μια αποθέωση 

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
THE LIFO TEAM
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ