Σοφία Κόκκαλη: «Μου αρέσει η ισορροπία μεταξύ σινεμά και θεάτρου»

ΣΑΒΒΑΤΟ Σοφία Κόκκαλη: «Μου αρέσει η ισορροπία μεταξύ σινεμά και θεάτρου, δεν θα ήθελα να αλλάξει ποτέ» Facebook Twitter
Δεκέμβριος 2021. Η Σοφία Κόκκαλη φωτογραφίζεται για τη LifO στο Bar Au revoir, Πατησίων, Κυψέλη. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
0

Κάθε φορά που βλέπω τη Σοφία Κόκκαλη στην οθόνη ή στη σκηνή παθαίνω κάτι περίεργο: περιμένω οπωσδήποτε μια έκπληξη. Σαν να μην έχει το περιθώριο να δώσει ούτε μια απλή συμβατική ερμηνεία, νιώθω πάντα πως οφείλει να ξεπεράσει, με τρόπο που θα έχει επιλέξει η ίδια, σε συνεργασία με τους σκηνοθέτες της, τον εαυτό της. Και το κάνει. Μου το δίνει.

Φέτος μου το έδωσε όχι μία, όχι δύο, άλλα τρεις φορές. Το καλοκαίρι στο Digger, το αναπάντεχα εντυπωσιακό ντεμπούτο του Τζώρτζη Γρηγοράκη, μια ταινία εντελώς «ανδρική», όπου βρέθηκε να ισορροπεί ερμηνευτικά μεταξύ των εκρηκτικών εντροπιών του Βαγγέλη Μουρίκη και του Αργύρη Πανταζάρα – δυστυχώς δεν την πρόλαβα στο Σχολείο Γυναικών, την καλοκαιρινή παράσταση του Έκτορα Λυγίζου, για την οποία απέσπασε επίσης διθυραμβικά σχόλια. Και πρόσφατα στην ταινία Σελήνη, 66 Ερωτήσεις της Ζακλίν Λέντζου και στους Ναυαγούς, το (επίσης) ντεμπούτο της Ηρώς Μπέζου στο θεατρικό έργο. Μα πόσο πολύ εμπιστεύεται η Σοφία τους νέους δημιουργούς – και πόσο δικαιωμένη βγαίνει κάθε φορά! Και, κυρίως, πόσο απόλυτα ισορροπημένη πορεία έχει καταφέρει να διανύσει μεταξύ του κινηματογράφου και του θεάτρου κατά τη διάρκεια των περίπου δέκα ετών από τότε που οι πάντες έμαθαν –με το «καλημέρα σας», από τις πρώτες σκηνές της Μικράς Αγγλίας του Παντελή Βούλγαρη– το όνομά της.

Ενώ οι περισσότερες ηθοποιοί τόσο της δικής της γενιάς όσο και των παλαιότερων κάπως κατατάσσονται εύκολα σε «κινηματογραφικές» ή «θεατρικές» –με βάση και την πορεία τους–, η δική της περίπτωση είναι απλώς ακατάτακτη.

Την παρατηρώ καθώς κοιτάζει τον φακό του Πάρι Ταβιτιάν και προσπαθώ να μαντέψω τι σκέφτεται. Το τζίντζερ χρώμα των μαλλιών της είναι σχεδόν ίδιο με το χρώμα των τοίχων του Au Revoir. Φορά ένα μαύρο ζιβάγκο, ένα μαύρο παντελόνι και ένα γκρι παλτό, και δεν θα μπορούσε να βρεθεί πιο ταιριαστός χώρος για τη φωτογράφισή της. Το πρόσωπό της δείχνει να είναι πάντα, ακόμα κι όταν δεν βρίσκεται εντός ρόλου, ένας καμβάς έτοιμος να γεμίσει με κάθε πιθανή έκφραση συναισθημάτων. Καθώς μιλάμε περνά από την απορία στην έκπληξη, στον ενθουσιασμό και στη γλυκιά χειμωνιάτικη μελαγχολία με τρομερή ευκολία.

Σοφία Κόκκαλη Facebook Twitter
Η Σοφία Κόκκαλη στην ταινία «Σελήνη, 66 Ερωτήσεις» της Ζακλίν Λέντζου.

Βλέποντας τις δύο κόρες –οι οποίες φέρουν αμφότερες «daddy issues»–, την ιδιοσυγκρασιακή Άρτεμη, κόρη του Λάζαρου Γεωργακόπουλου, online, στην ψηφιακή πλατφόρμα του 61ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου έκανε την ελληνική της πρεμιέρα η Σελήνη (είχε προηγηθεί η Μπερλινάλε τον Ιούνιο), καθότι δεν κατάφερα να ανέβω πάνω φέτος, και τη νευρωτική Ευγενία, κόρη του Γιάννου Περλέγκα, σε απόσταση αναπνοής, στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι τόσο η Ζακλίν Λέντζου όσο και η Ηρώ Μπέζου έγραψαν αυτούς τους δύο υπέροχους ρόλους αποκλειστικά για εκείνη, εντελώς πάνω της. Κάπως, και οι δύο ερμηνείες της, τόσο διαφορετικές, η πρώτη γεμάτη σιωπές, συναισθήματα και σκέψεις, και η δεύτερη στα κόκκινα, θορυβώδης, εκρηκτική, με πρόζα απολαυστικά τραγουδιστή, δεν αφήνουν περιθώρια να σκεφτείς άλλη στη θέση της. Τη ρωτώ αν είναι αλήθεια αυτή η διαπίστωση. «Η Ηρώ δεν έγραψε τον ρόλο για μένα, αλλά έχοντας στο μυαλό της ότι θα τον έπαιζα εγώ. Με τη Ζακλίν συνέβη το ίδιο, απλώς είχε λίγο περισσότερο στον νου της ότι θα ήταν σαν συνέχεια του Έκτορα Μαλό (σ.σ. τη βραβευμένη μικρού μήκους ταινία όπου ξανασυνεργάστηκαν). Οι ρόλοι εμπλουτίστηκαν μέσα από τη δική μου παρουσία. Αλλά όχι, καμία δεν έκατσε να γράψει κάτι για μένα!».

Εγώ όμως επιμένω ότι με αυτούς τους δύο ρόλους είναι σαν να συγκροτήθηκε φέτος μια πολύ δυνατή γυναικεία καλλιτεχνική τριάδα, με την ίδια στον πυρήνα της. «Μάλλον το νιώθεις επειδή βλέπεις εμένα πλάι στη Ζακλίν ή στην Ηρώ, δύο γυναίκες δημιουργούς. Σίγουρα πάντως είμαστε ομάδα, αφού με την Ηρώ είμαστε κολλητές και συνεργαζόμαστε χρόνια και με τη Ζακλίν είμαστε αγαπημένες, οι καλύτερες φίλες από τη στιγμή που γνωριστήκαμε. Σίγουρα βλέπεις ότι υπάρχει μια σχέση ανάμεσα στη δημιουργό και σ’ εμένα, δεν είναι απλώς μια συμμετοχή, είναι πράγματα που έχουν βιωθεί και έχουμε ανταλλάξει μεταξύ μας. Έτσι μου αρέσει να δουλεύω».

Σοφία Κόκκαλη Facebook Twitter
Κάθε φορά που βλέπω τη Σοφία Κόκκαλη στην οθόνη ή στη σκηνή παθαίνω κάτι περίεργο: περιμένω οπωσδήποτε μια έκπληξη. Σαν να μην έχει το περιθώριο να δώσει ούτε μια απλή συμβατική ερμηνεία, νιώθω πάντα πως οφείλει να ξεπεράσει, με τρόπο που θα έχει επιλέξει η ίδια, σε συνεργασία με τους σκηνοθέτες της, τον εαυτό της. Και το κάνει. Μου το δίνει. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Όση ώρα μιλάμε, σκέφτομαι πως η Σοφία συγγενεύει με την Αγγελική Παπούλια, ως ηθοποιός της αμέσως επόμενης γενιάς φυσικά. Αυτή η αίσθηση ίσως έχει να κάνει με τη μεγάλη αγάπη που ξέρω ότι τρέφουν και οι δύο για το σινεμά του Κασαβέτη και αυτό που χαρακτηρίζεται κινηματογραφικά ως «κασαβετική ηρωίδα». Είναι τρομερή η αντίληψη που έχει η Σοφία όσον αφορά τα ερμηνευτικά μέσα και τις τεχνικές που διαθέτει κάθε φορά και μαγικός ο τρόπος που τα εκμεταλλεύεται. Στην ταινία της Λέντζου, για παράδειγμα, η νεαρή σκηνοθέτις εξελίσσει για πρώτη φορά σε επίπεδο μεγάλου μήκους το ονειρικό, υποκειμενικό σινεμά της, όπου πολλά πράγματα εννοούνται, δεν λέγονται, τα συναισθήματα αποτελούν ουσιαστικά την πλοκή, και η Σοφία μοιάζει να γεννήθηκε μέσα σε αυτό τον κόσμο, εσωστρεφής και εξωστρεφής ταυτόχρονα. «Πάρα πολλές συζητήσεις, αλληλογραφία μεταξύ μας, σημειώσεις, αυτό ήταν το υλικό από το οποίο πήρε μορφή ο ρόλος», είχε πει νωρίτερα φέτος η ίδια στο podcast του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου.

711
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Κι ενώ οι περισσότερες ηθοποιοί τόσο της δικής της γενιάς όσο και των παλαιότερων κάπως κατατάσσονται εύκολα σε «κινηματογραφικές» ή «θεατρικές» –με βάση και την πορεία τους–, η δική της περίπτωση είναι απλώς ακατάτακτη. «Κοίτα, ξεκινώντας, εγώ πάντα το σινεμά είχα στον νου μου, ξέροντας κιόλας ότι είναι δύσκολο να χτιστεί μια καριέρα εκεί, ειδικά πριν από δέκα χρόνια, που το ελληνικό σινεμά ήταν ακόμα στη σκιά. Επειδή άρχισα να χτίζω σχέσεις με ανθρώπους του χώρου, επένδυσα πολύ σε αυτό. Το θέατρο, από την άλλη, ενώ δεν το συμπαθούσα ιδιαίτερα στην αρχή, άρχισα να το αγαπάω πολύ μέσα από σωστές συναντήσεις. Είναι σαν να έκανα προσπάθεια να ανοίξει ο δρόμος του σινεμά και το θέατρο να ήρθε σαν δώρο. Στο θέατρο γίνομαι καλύτερη ηθοποιός γιατί συνεχώς εξασκούμαι και μαθαίνω και στο σινεμά προτείνω κάτι, σε συνεργασία με τον δημιουργό. Το ένα συνεχώς ισορροπεί το άλλο, μου αρέσει αυτή η ισορροπία και δεν θέλω να αλλάξει ποτέ».

Συζητάμε για ταινίες που είδαμε φέτος και μας άρεσαν και συνειδητοποιούμε ότι η και για τους δύο μας η πιο αγαπημένη για το 2021 είναι το The worst person in the world, η νέα ταινία του Νορβηγού Γιόακιμ Τρίερ που είδαμε στις Νύχτες Πρεμιέρας και πρόκειται να κυκλοφορήσει σε κανονική διανομή μέσα στο 2022. Την ενθουσιάζει αυτή η διαπίστωση, που βρίσκει κάποιον που αγάπησε τόσο, όσο η ίδια, αυτή την ταινία, την απλή ιστορία μιας νεαρής γυναίκας μέσα από κεφάλαια της καθημερινότητας και των ερωτικών της σχέσεων της στο διάστημα κάποιων ετών. Έχει κι εκείνη μια μαγνητική πρωταγωνίστρια, όπως είναι η ίδια.

Η Σοφία Κόκκαλη θα πρωταγωνιστήσει στη νέα ταινία του Αλέξανδρου Βούλγαρη που ξεκινά γυρίσματα τον Απρίλιο. Παίζει στους «Ναυαγούς» της Ηρώς Μπέζου, που ανεβαίνει στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Η ταινία «Σελήνη, 66 Ερωτήσεις» της Ζακλίν Λέντζου θα βγει στις αίθουσες τον Φεβρουάριο.

Η φωτογράφιση έγινε στο μπαρ Au Revoir (Πατησίων 136, 210 8230474)

To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Χαρούλα Αλεξίου

«Δεν θέλω τίποτε άλλο από το να υπάρχω απλώς»

Ελένη Καραΐνδρου

«Σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο φρόντιζα να επιβάλλομαι με τη δουλειά μου»

Νίκος Σταμπολίδης

«Χωρίς την επιστημονική λεπτομέρεια δεν μπορείς να πας πουθενά»

Ευριπίδης Λασκαρίδης

«Η ρευστότητα του φύλου των χαρακτήρων μου συμβαίνει χωρίς να τη σκέφτομαι»

Γιάννης Νιάρρος

«Αναγνωρίζω τον ανταγωνισμό του ανδρικού φύλου, του άντρα κόκορα»

Σοφία Κόκκαλη

«Μου αρέσει η ισορροπία μεταξύ σινεμά και θεάτρου, δεν θα ήθελα να αλλάξει ποτέ»

Μιχαήλ Μαρμαρινός

«Δεν με ενδιαφέρει το θέατρο ακριβώς, με συναρπάζει η θεατρικότητα των πραγμάτων»

Μαρίνα Σάττι

«Με αυτή την εποχή, που η πληροφορία ταξιδεύει τόσο γρήγορα, δεν πολυταυτίζομαι»

Λουκία Αλαβάνου

«Προτιμώ να κάνω λιγότερα έργα, θέλω να με αγγίζει βαθιά το κάθε θέμα»

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ