Σοφία Κόκκαλη: «Μου αρέσει η ισορροπία μεταξύ σινεμά και θεάτρου»

ΣΑΒΒΑΤΟ Σοφία Κόκκαλη: «Μου αρέσει η ισορροπία μεταξύ σινεμά και θεάτρου, δεν θα ήθελα να αλλάξει ποτέ» Facebook Twitter
Δεκέμβριος 2021. Η Σοφία Κόκκαλη φωτογραφίζεται για τη LifO στο Bar Au revoir, Πατησίων, Κυψέλη. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
0

Κάθε φορά που βλέπω τη Σοφία Κόκκαλη στην οθόνη ή στη σκηνή παθαίνω κάτι περίεργο: περιμένω οπωσδήποτε μια έκπληξη. Σαν να μην έχει το περιθώριο να δώσει ούτε μια απλή συμβατική ερμηνεία, νιώθω πάντα πως οφείλει να ξεπεράσει, με τρόπο που θα έχει επιλέξει η ίδια, σε συνεργασία με τους σκηνοθέτες της, τον εαυτό της. Και το κάνει. Μου το δίνει.

Φέτος μου το έδωσε όχι μία, όχι δύο, άλλα τρεις φορές. Το καλοκαίρι στο Digger, το αναπάντεχα εντυπωσιακό ντεμπούτο του Τζώρτζη Γρηγοράκη, μια ταινία εντελώς «ανδρική», όπου βρέθηκε να ισορροπεί ερμηνευτικά μεταξύ των εκρηκτικών εντροπιών του Βαγγέλη Μουρίκη και του Αργύρη Πανταζάρα – δυστυχώς δεν την πρόλαβα στο Σχολείο Γυναικών, την καλοκαιρινή παράσταση του Έκτορα Λυγίζου, για την οποία απέσπασε επίσης διθυραμβικά σχόλια. Και πρόσφατα στην ταινία Σελήνη, 66 Ερωτήσεις της Ζακλίν Λέντζου και στους Ναυαγούς, το (επίσης) ντεμπούτο της Ηρώς Μπέζου στο θεατρικό έργο. Μα πόσο πολύ εμπιστεύεται η Σοφία τους νέους δημιουργούς – και πόσο δικαιωμένη βγαίνει κάθε φορά! Και, κυρίως, πόσο απόλυτα ισορροπημένη πορεία έχει καταφέρει να διανύσει μεταξύ του κινηματογράφου και του θεάτρου κατά τη διάρκεια των περίπου δέκα ετών από τότε που οι πάντες έμαθαν –με το «καλημέρα σας», από τις πρώτες σκηνές της Μικράς Αγγλίας του Παντελή Βούλγαρη– το όνομά της.

Ενώ οι περισσότερες ηθοποιοί τόσο της δικής της γενιάς όσο και των παλαιότερων κάπως κατατάσσονται εύκολα σε «κινηματογραφικές» ή «θεατρικές» –με βάση και την πορεία τους–, η δική της περίπτωση είναι απλώς ακατάτακτη.

Την παρατηρώ καθώς κοιτάζει τον φακό του Πάρι Ταβιτιάν και προσπαθώ να μαντέψω τι σκέφτεται. Το τζίντζερ χρώμα των μαλλιών της είναι σχεδόν ίδιο με το χρώμα των τοίχων του Au Revoir. Φορά ένα μαύρο ζιβάγκο, ένα μαύρο παντελόνι και ένα γκρι παλτό, και δεν θα μπορούσε να βρεθεί πιο ταιριαστός χώρος για τη φωτογράφισή της. Το πρόσωπό της δείχνει να είναι πάντα, ακόμα κι όταν δεν βρίσκεται εντός ρόλου, ένας καμβάς έτοιμος να γεμίσει με κάθε πιθανή έκφραση συναισθημάτων. Καθώς μιλάμε περνά από την απορία στην έκπληξη, στον ενθουσιασμό και στη γλυκιά χειμωνιάτικη μελαγχολία με τρομερή ευκολία.

Σοφία Κόκκαλη Facebook Twitter
Η Σοφία Κόκκαλη στην ταινία «Σελήνη, 66 Ερωτήσεις» της Ζακλίν Λέντζου.

Βλέποντας τις δύο κόρες –οι οποίες φέρουν αμφότερες «daddy issues»–, την ιδιοσυγκρασιακή Άρτεμη, κόρη του Λάζαρου Γεωργακόπουλου, online, στην ψηφιακή πλατφόρμα του 61ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου έκανε την ελληνική της πρεμιέρα η Σελήνη (είχε προηγηθεί η Μπερλινάλε τον Ιούνιο), καθότι δεν κατάφερα να ανέβω πάνω φέτος, και τη νευρωτική Ευγενία, κόρη του Γιάννου Περλέγκα, σε απόσταση αναπνοής, στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι τόσο η Ζακλίν Λέντζου όσο και η Ηρώ Μπέζου έγραψαν αυτούς τους δύο υπέροχους ρόλους αποκλειστικά για εκείνη, εντελώς πάνω της. Κάπως, και οι δύο ερμηνείες της, τόσο διαφορετικές, η πρώτη γεμάτη σιωπές, συναισθήματα και σκέψεις, και η δεύτερη στα κόκκινα, θορυβώδης, εκρηκτική, με πρόζα απολαυστικά τραγουδιστή, δεν αφήνουν περιθώρια να σκεφτείς άλλη στη θέση της. Τη ρωτώ αν είναι αλήθεια αυτή η διαπίστωση. «Η Ηρώ δεν έγραψε τον ρόλο για μένα, αλλά έχοντας στο μυαλό της ότι θα τον έπαιζα εγώ. Με τη Ζακλίν συνέβη το ίδιο, απλώς είχε λίγο περισσότερο στον νου της ότι θα ήταν σαν συνέχεια του Έκτορα Μαλό (σ.σ. τη βραβευμένη μικρού μήκους ταινία όπου ξανασυνεργάστηκαν). Οι ρόλοι εμπλουτίστηκαν μέσα από τη δική μου παρουσία. Αλλά όχι, καμία δεν έκατσε να γράψει κάτι για μένα!».

Εγώ όμως επιμένω ότι με αυτούς τους δύο ρόλους είναι σαν να συγκροτήθηκε φέτος μια πολύ δυνατή γυναικεία καλλιτεχνική τριάδα, με την ίδια στον πυρήνα της. «Μάλλον το νιώθεις επειδή βλέπεις εμένα πλάι στη Ζακλίν ή στην Ηρώ, δύο γυναίκες δημιουργούς. Σίγουρα πάντως είμαστε ομάδα, αφού με την Ηρώ είμαστε κολλητές και συνεργαζόμαστε χρόνια και με τη Ζακλίν είμαστε αγαπημένες, οι καλύτερες φίλες από τη στιγμή που γνωριστήκαμε. Σίγουρα βλέπεις ότι υπάρχει μια σχέση ανάμεσα στη δημιουργό και σ’ εμένα, δεν είναι απλώς μια συμμετοχή, είναι πράγματα που έχουν βιωθεί και έχουμε ανταλλάξει μεταξύ μας. Έτσι μου αρέσει να δουλεύω».

Σοφία Κόκκαλη Facebook Twitter
Κάθε φορά που βλέπω τη Σοφία Κόκκαλη στην οθόνη ή στη σκηνή παθαίνω κάτι περίεργο: περιμένω οπωσδήποτε μια έκπληξη. Σαν να μην έχει το περιθώριο να δώσει ούτε μια απλή συμβατική ερμηνεία, νιώθω πάντα πως οφείλει να ξεπεράσει, με τρόπο που θα έχει επιλέξει η ίδια, σε συνεργασία με τους σκηνοθέτες της, τον εαυτό της. Και το κάνει. Μου το δίνει. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Όση ώρα μιλάμε, σκέφτομαι πως η Σοφία συγγενεύει με την Αγγελική Παπούλια, ως ηθοποιός της αμέσως επόμενης γενιάς φυσικά. Αυτή η αίσθηση ίσως έχει να κάνει με τη μεγάλη αγάπη που ξέρω ότι τρέφουν και οι δύο για το σινεμά του Κασαβέτη και αυτό που χαρακτηρίζεται κινηματογραφικά ως «κασαβετική ηρωίδα». Είναι τρομερή η αντίληψη που έχει η Σοφία όσον αφορά τα ερμηνευτικά μέσα και τις τεχνικές που διαθέτει κάθε φορά και μαγικός ο τρόπος που τα εκμεταλλεύεται. Στην ταινία της Λέντζου, για παράδειγμα, η νεαρή σκηνοθέτις εξελίσσει για πρώτη φορά σε επίπεδο μεγάλου μήκους το ονειρικό, υποκειμενικό σινεμά της, όπου πολλά πράγματα εννοούνται, δεν λέγονται, τα συναισθήματα αποτελούν ουσιαστικά την πλοκή, και η Σοφία μοιάζει να γεννήθηκε μέσα σε αυτό τον κόσμο, εσωστρεφής και εξωστρεφής ταυτόχρονα. «Πάρα πολλές συζητήσεις, αλληλογραφία μεταξύ μας, σημειώσεις, αυτό ήταν το υλικό από το οποίο πήρε μορφή ο ρόλος», είχε πει νωρίτερα φέτος η ίδια στο podcast του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου.

711
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Κι ενώ οι περισσότερες ηθοποιοί τόσο της δικής της γενιάς όσο και των παλαιότερων κάπως κατατάσσονται εύκολα σε «κινηματογραφικές» ή «θεατρικές» –με βάση και την πορεία τους–, η δική της περίπτωση είναι απλώς ακατάτακτη. «Κοίτα, ξεκινώντας, εγώ πάντα το σινεμά είχα στον νου μου, ξέροντας κιόλας ότι είναι δύσκολο να χτιστεί μια καριέρα εκεί, ειδικά πριν από δέκα χρόνια, που το ελληνικό σινεμά ήταν ακόμα στη σκιά. Επειδή άρχισα να χτίζω σχέσεις με ανθρώπους του χώρου, επένδυσα πολύ σε αυτό. Το θέατρο, από την άλλη, ενώ δεν το συμπαθούσα ιδιαίτερα στην αρχή, άρχισα να το αγαπάω πολύ μέσα από σωστές συναντήσεις. Είναι σαν να έκανα προσπάθεια να ανοίξει ο δρόμος του σινεμά και το θέατρο να ήρθε σαν δώρο. Στο θέατρο γίνομαι καλύτερη ηθοποιός γιατί συνεχώς εξασκούμαι και μαθαίνω και στο σινεμά προτείνω κάτι, σε συνεργασία με τον δημιουργό. Το ένα συνεχώς ισορροπεί το άλλο, μου αρέσει αυτή η ισορροπία και δεν θέλω να αλλάξει ποτέ».

Συζητάμε για ταινίες που είδαμε φέτος και μας άρεσαν και συνειδητοποιούμε ότι η και για τους δύο μας η πιο αγαπημένη για το 2021 είναι το The worst person in the world, η νέα ταινία του Νορβηγού Γιόακιμ Τρίερ που είδαμε στις Νύχτες Πρεμιέρας και πρόκειται να κυκλοφορήσει σε κανονική διανομή μέσα στο 2022. Την ενθουσιάζει αυτή η διαπίστωση, που βρίσκει κάποιον που αγάπησε τόσο, όσο η ίδια, αυτή την ταινία, την απλή ιστορία μιας νεαρής γυναίκας μέσα από κεφάλαια της καθημερινότητας και των ερωτικών της σχέσεων της στο διάστημα κάποιων ετών. Έχει κι εκείνη μια μαγνητική πρωταγωνίστρια, όπως είναι η ίδια.

Η Σοφία Κόκκαλη θα πρωταγωνιστήσει στη νέα ταινία του Αλέξανδρου Βούλγαρη που ξεκινά γυρίσματα τον Απρίλιο. Παίζει στους «Ναυαγούς» της Ηρώς Μπέζου, που ανεβαίνει στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Η ταινία «Σελήνη, 66 Ερωτήσεις» της Ζακλίν Λέντζου θα βγει στις αίθουσες τον Φεβρουάριο.

Η φωτογράφιση έγινε στο μπαρ Au Revoir (Πατησίων 136, 210 8230474)

To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Χαρούλα Αλεξίου

«Δεν θέλω τίποτε άλλο από το να υπάρχω απλώς»

Ελένη Καραΐνδρου

«Σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο φρόντιζα να επιβάλλομαι με τη δουλειά μου»

Νίκος Σταμπολίδης

«Χωρίς την επιστημονική λεπτομέρεια δεν μπορείς να πας πουθενά»

Ευριπίδης Λασκαρίδης

«Η ρευστότητα του φύλου των χαρακτήρων μου συμβαίνει χωρίς να τη σκέφτομαι»

Γιάννης Νιάρρος

«Αναγνωρίζω τον ανταγωνισμό του ανδρικού φύλου, του άντρα κόκορα»

Σοφία Κόκκαλη

«Μου αρέσει η ισορροπία μεταξύ σινεμά και θεάτρου, δεν θα ήθελα να αλλάξει ποτέ»

Μιχαήλ Μαρμαρινός

«Δεν με ενδιαφέρει το θέατρο ακριβώς, με συναρπάζει η θεατρικότητα των πραγμάτων»

Μαρίνα Σάττι

«Με αυτή την εποχή, που η πληροφορία ταξιδεύει τόσο γρήγορα, δεν πολυταυτίζομαι»

Λουκία Αλαβάνου

«Προτιμώ να κάνω λιγότερα έργα, θέλω να με αγγίζει βαθιά το κάθε θέμα»

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ