Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο

Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο Facebook Twitter
Την αλλαγή του χρόνου την κάναμε στο όμορφο Cordobar.
0

Φαρδιοί δρόμοι, απλωσιά και πυκνό, αλλά πράσινο που ανέπνεε. Άφθονος ουρανός, αραιός, γαλαζωπός. Ο λόγος του ανθρώπου προς τον ουρανό και το πράσινο υπερτερούν δραματικά υπέρ των δεύτερων, όπερ οδηγεί σε παροξυσμό τον εθισμένο στον πρησμένο, βίαια συναρμολογημένο αστικό ιστό πόλεων όπως η Αθήνα. Τις πρώτες ημέρες στο Βερολίνο κατέρρεα.

Έξω από τα νερά μου, ασημαντότατος και συγχρόνως σημαντικότατος. Από το στάσιμο, ασφυκτικό ζούπατο που είναι η Αθήνα, ανέμελος κυριακάτικος πελάτης σε ένα ευάερο παζάρι του κόσμου. Χαστούκι. Κάθε φορά που επισκέπτομαι τον αδερφό μου στο Βερολίνο, με επισκέπτεται για λίγο αυτό το συναίσθημα. Ένα ίζημα ζόφου και άγχους που ανακινείται μπρος στην ποιοτική δυνατότητα μιας ζωής σε ένα habitus με μητροπολιτικό και ανθρώπινο βάθος.

Μα, τι πόλη. Δεν κλαίει τα κλέη τα αλλοτινά, μνημονεύει τα κακά της μοίρας της, επιδεικνύει τις πληγές της. Πολυστρωματικό μνημείο η ίδια της άφρονος πολιτικής που την ισοπέδωσε πριν από δύο ιστορικές ανάσες. Μα, δεν βούλιαξε στην Ιστορία, το πένθος της το γύρισε σε ανοικοδόμηση, κυριολεκτική και ψυχογενή, από ερειπιώνας έγινε τόπος έμπνευσης.

Στο Βερολίνο χορταίνεις γιορτές. Την αλλαγή του χρόνου την κάναμε στο όμορφο Cordobar. Καταχαρήκαμε πράσινα αυστριακά και γερμανικά κρασιά. Μεθύσαμε, εννοείται. Θυμάμαι ακόμα τη γεύση του πυκνού ψωμιού και του φρεσκοχτυπημένου βουτύρου, με αλάτι και μια πίκα σάλτσας σμέουρου. Θυμάμαι να μη θέλω να φύγω. Θυμάμαι τον Σπύρο να μας κατηχεί στον Schiller και στον Goethe.


Είναι η λιγότερο τουριστική μεγαλούπολη της Ευρώπης. Είναι η πόλη του αδερφού μου, του Σπύρου. Η τελευταία φορά που το επισκεφτήκαμε, Xριστούγεννα του 2015. Τότε, δεν είχε γεννηθεί η Μαριγώ. Τότε, φτιάξαμε αναμνήσεις πολύτιμες.

Στο Βερολίνο χορταίνεις γιορτές. Την αλλαγή του χρόνου την κάναμε στο όμορφο Cordobar. Καταχαρήκαμε πράσινα αυστριακά και γερμανικά κρασιά. Μεθύσαμε, εννοείται. Θυμάμαι ακόμα τη γεύση του πυκνού ψωμιού και του φρεσκοχτυπημένου βουτύρου, με αλάτι και μια πίκα σάλτσας σμέουρου. Θυμάμαι να μη θέλω να φύγω. Θυμάμαι τον Σπύρο να μας κατηχεί στον Schiller και στον Goethe.

Μόλις είχαμε γυρίσει από ένα διήμερο στη Λειψία. Στο σπίτι του Σίλερ μπροστά, ο Σπύρος βγήκε φωτογραφία. Ποτέ δεν βγαίνει φωτογραφίες. Παραδίπλα, μια κομμουνιστική κολόνα της ΔΕΗ της DDR.

Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο Facebook Twitter
Το σπίτι του Σίλερ.

Επισκεπτόμαστε επίσης την εκκλησία του Νικολάι, όπου οι Δευτέρες της Διαμαρτυρίας που έριξαν το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Το τουριστικό κελάρι του Auerbachs, όπου μπεκρόπινε ο Goethe και έβαλε τον Μεφιστοφελή και τον Φάουστ και τους φοιτητές να μπεκροπίνουν κι αυτοί. Μυρωδιά κρεμμυδόσουπας. Το πανεπιστήμιο της πόλης, το παλαιότερο της Ευρώπης. Την Thomaskirche, όπου ακόμα ακούγονται οι καντάτες που πρωτοέπαιξε ο Bach. Εδώ το όργανο, οι σημαντικές παρτιτούρες του και ο τάφος του. Το σπίτι-φουτουριστικό μουσείο μουσικής του Mendelssohn. Ρομαντική μουσική σε προσομοιωτή της Nasa. Ο Thorsten σε όλο το ταξίδι σφυρίζει κλασικούς σκοπούς. Και ενίοτε μας δωρίζει τραγούδια. Έχει αγγελική φωνή. Βόλτες δυναμό.

Επιστρέφοντας στο Βερολίνο, περπατήσαμε στα χνάρια του τείχους. Κάθε φορά το κάνουμε αυτό. Διαβάζουμε αρειμανίως για τη διχοτομημένη ζωή της πόλης. Συλλέγουμε ιστορίες και γεγονότα. Βιβλία και φωτογραφίες. Κάθε φορά βάζουμε τους γηραιούς Κάρμεν και Γιόνι να μας αφηγηθούν περιστατικά της καθημερινότητάς τους.

Η Κάρμεν βουρκώνει. Θυμάται τη στιγμή που άνοιξε μετά από πολλά χρόνια τον φάκελό της οικογένειάς της (ναι, είχαν φάκελο οι περισσότεροι) και είδε τις κατασκοπευτικές μαρτυρίες των κολλητών τους φίλων για εκείνη, τον άντρα της και το παιδί τους. Αυτών που περνούσαν τις γιορτές, τις καθημερινές, τη ζωή τους μαζί.

Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο Facebook Twitter
Το «πρόχειρο» προχριστουγεννιάτικο γεύμα με δέκα λογιών λουκάνικα και σάλτσες και το ξινό μοσχάρι ανήμερα (τι ρόστο!).

Άλλα έθιμα: Σίγουρα εκείνες τις μέρες στο σπίτι θα είχαμε δει τη «Σιωπή των αμνών», το «Φάνι και Αλέξανδρος» και κάποιον «Χάρι Πότερ». Στανταράκι. Σίγουρα θα πήγαμε στο Gerdarmenmarkt, θα περπατήσαμε τον Δρόμο υπό τας Φιλύρας, θα χωθήκαμε σε μικρογκαλερί του Mitte. Θα είδαμε τον «Μαγεμένο Αυλό» στην Deutsche Oper Berlin μαζί με τρίχρονα Βερολινεζάκια.

Θυμάμαι ακόμα μια συναυλία γκόσπελ, νομίζω στο Potsdam. Άπφελ-στρούντελ με σος ανγκλέζ στο Café Einstein, στο παλιό, του 1878. Το «πρόχειρο» προχριστουγεννιάτικο γεύμα με δέκα λογιών λουκάνικα και σάλτσες και το ξινό μοσχάρι ανήμερα (τι ρόστο!). Μετά από κάποιο άλλο μεθύσι ο Thorsten μας έσερνε στην άλλη άκρη της πόλης για το καλύτερο curry wurst της πόλης.


Πίσω στο Cordobar. Μετά την αλλαγή του χρόνου, το θυμάμαι έντονα, καθηλώθηκα από μια θλίψη. Μια θλίψη χωρίς περιεχόμενο. Που γι' αυτό δεν μπορούσε να παρηγορηθεί. Δεν μπορούσα καν να την πλησιάσω. Αυτή από τη μια, εγώ από την άλλη, στη μέση κενό. Ένα αστείο επεισόδιο με το ταξί της επιστροφής με έφερε στα σύγκαλά μου. Tότε ζούσε ο μπαμπάς.

Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο Facebook Twitter
Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο Facebook Twitter
Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο Facebook Twitter
Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο Facebook Twitter
Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο Facebook Twitter
Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο Facebook Twitter
Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο Facebook Twitter
Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο Facebook Twitter
Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο Facebook Twitter

_____________

Ο Άγγελος Ρέντουλας είναι αρχισυντάκτης του «Γαστρονόμου»

Ταξίδια
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Σε ένα μικρό χωριό στο Ζαγόρι έχουν γυριστεί 60 ταινίες μικρού μήκους

Γειτονιές της Ελλάδας / Σε ένα μικρό χωριό στο Ζαγόρι έχουν γυριστεί 60 ταινίες μικρού μήκους

Η Βαγγελιώ Ρετάλη μιλά για το Zagoriwood, ένα φεστιβάλ που για λίγες μέρες κάθε καλοκαίρι μετατρέπει τα ήσυχα Κάτω Πεδινά σε επίκεντρο κινηματογραφικής συνάντησης και δημιουργίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Ο Δημήτρης και ο Κερέμ κάνουν πράξη την ελληνοτουρκική φιλία

Ταξίδια / Ο Δημήτρης και ο Κερέμ κάνουν πράξη την ελληνοτουρκική φιλία

Ο ένας Έλληνας, ο άλλος Τούρκος. Δύο άνθρωποι που γνωρίστηκαν, έγιναν φίλοι και αποφάσισαν να δημιουργήσουν έναν χώρο που να αποτυπώνει όλα όσα τους συνδέουν − και όχι όσα τους χωρίζουν. Το «Meraki Café» στην Κωνσταντινούπολη. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Μπορεί να μην είναι ρόδινα τα πράγματα στην επαρχία, αλλά και πού είναι;»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Μπορεί να μην είναι ρόδινα τα πράγματα στην επαρχία, αλλά και πού είναι;»

Η Ευγενία Μαστοράκη άφησε την Αθήνα για την Οκτωνιά, ένα μικρό, γραφικό χωριό στην Εύβοια, όπου ζει με τον σύζυγό της και τα δυο τους παιδιά. Της λείπουν πολλά πράγματα, αλλά εκεί ανασαίνει καλύτερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Η επαρχία έχει ανάγκη όλους εκείνους που κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα ή καλοκαίρι επιστρέφουν στους τόπους τους και λένε: «Τι ωραία θα ήταν να γυρνούσα μόνιμα»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Η κατάσταση στο Μεσολόγγι σήμερα είναι δύσκολη αλλά και ελπιδοφόρα»

Ο Αλέξανδρος Παναγιωτόπουλος επέστρεψε στο Μεσολόγγι και δημιούργησε την ομάδα Messolonghi by Locals με στόχο να επαναφέρει στο προσκήνιο την αξία τού να μένεις, να ζεις και να δημιουργείς στον τόπο σου.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
«Η παλιά Ελλάδα που νομίζαμε πως χάθηκε ζει ακόμα σε τόπους σαν τη Νίσυρο»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στη Νίσυρο οι άνθρωποι δουλεύουν - αλλά υπάρχει χρόνος και για την ψυχή»

Τη στιγμή που η Καλαμάτα άρχισε να του θυμίζει την Αθήνα, ο Σταύρος Παναγιωτόπουλος μετακόμισε σε έναν τόπο όπου δεν χρειάζεται να περιμένει τις διακοπές, μια και έχει το καλοκαίρι έξω από την πόρτα του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Οδοιπορικό στη «Στέγη του Κόσμου», το Θιβέτ

Ταξίδια / Οδοιπορικό στη «Στέγη του Κόσμου», το Θιβέτ

Σ’ αυτόν τον τόπο, ανάμεσα σε πανύψηλες χιονοσκέπαστες κορφές και απύθμενες χαράδρες, ο χρόνος και ο χώρος διαστέλλονται, ενώ στους απέραντους αγριότοπους όπου κατοικεί ο Θεός επιζεί ακόμα η γαλήνη ενός χαμένου παραδείσου.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΑΡΒΑΡΕΣΟΣ
Η Ελένη Νέρουππου άφησε την Αθήνα και βλέπει πια τους κόπους μιας χρονιάς στο Βασιλικό Ευβοίας να ανταμείβονται σε ένα μπουκάλι κρασί

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στη φύση, καθετί που παράγεις νιώθεις ότι είναι παιδί σου»

Η Ελένη Νέρουππου άφησε το Παγκράτι για να καλλιεργεί αμπέλια στο Βασιλικό Ευβοίας, για να ζήσει σε έναν τόπο όπου «οι ρυθμοί είναι πιο αργοί και σου επιτρέπουν να απολαύσεις ό,τι κάνεις».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ανακαλύπτοντας την ξεχασμένη ελληνική κοινότητα της Αντίς Αμπέμπα 

Ταξίδια / Ανακαλύπτοντας την ξεχασμένη ελληνική κοινότητα της Αντίς Αμπέμπα 

Οι σκηνοθέτες Χρόνης Πεχλιβανίδης και Μαρία Γιαννούλη, κάνοντας έρευνα για το νέο τους ντοκιμαντέρ στην Αιθιοπία, ήρθαν σε επαφή με τα απομεινάρια της άλλοτε ένδοξης ελληνικής παροικίας. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Τρέλα θέλει το βουνό και ενέργεια»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Τρέλα θέλει το βουνό και ενέργεια»

Από τα Σεπόλια έως την Τρίπολη και το καταφύγιο του Μαινάλου, ο Άρης Γιαννούκος αφηγείται την 20χρονη πορεία του μακριά από την πρωτεύουσα και πώς βρήκε στο βουνό πνευματική ηρεμία, λιγότερο άγχος και καθαρό μυαλό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Γιατί τα ταξίδια δεν έφεραν πιο κοντά τους ανθρώπους

Ταξίδια / Γιατί τα ταξίδια δεν έφεραν πιο κοντά τους ανθρώπους;

Τα ταξίδια στο εξωτερικό αυξάνονται εδώ και δεκαετίες σε όλο τον κόσμο. Το ίδιο όμως και ο εθνικισμός. Όπως φαίνεται, μόνο ο Μαρκ Τουέιν πίστεψε ότι «τα ταξίδια σκοτώνουν την προκατάληψη, τη μισαλλοδοξία και τη στενομυαλιά».
THE LIFO TEAM
«Η εργασία έχει πάψει να είναι μόνο τρόπος επιβίωσης και έχει γίνει κομμάτι του τρόπου που επιλέγω να ζω»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Ο κόκοράς μας τραγουδάει, λες και κάνει soundcheck σε φεστιβάλ»

Η Κατερίνα Ζέρβα δημιούργησε, μαζί με φίλους της, το Evergreen Project, μια ιδιαίτερη κοινότητα στη Φθιώτιδα, όπου «οι ανατολές είναι ζωγραφιά» και όλα συνυπάρχουν «σαν μια μεγάλη, αγαπημένη οικογένεια».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ