ΕIXA ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕΙ το πρώτο επεισόδιο του «Lupin», το οποίο σπάει ρεκόρ θέασης παγκοσμίως για λογαριασμό του Netflix, και κάνοντας ένα διάλειμμα πριν επιστρέψω στο Παρίσι και την ιστορία ενός σύγχρονου Αρσέν Λουπέν με παλιούς λογαριασμούς, θυμήθηκα ότι κάπου είχα διαβάσει την ίδια μέρα (προχθές) μια θετική αναφορά για μια νέα τουρκική σειρά που μόλις είχε προσγειωθεί στην πλατφόρμα και λεγόταν «50m2». Λογικά θα έπρεπε να εμφανίζεται στην αρχική μου σελίδα αφού προσφάτως είχα δει και το επίσης τουρκικό και άξιο «Ethos», αλλά με τον «αλγόριθμο» του Netflix είναι σχεδόν απίθανο να εμφανιστεί μπροστά σου κάτι που θα ήθελες πραγματικά να δεις.
Κανένα service το μαγαζί. Πρέπει να εξυπηρετηθείς μόνος σου, πρέπει να σκάψεις βαθιά, πρέπει να ενημερώνεσαι διαρκώς για να ανακαλύψεις τους κρυμμένους «θησαυρούς» (λες και δεν πληρώνουμε συνδρομή, λες και δεν έχουμε άλλη δουλειά) που κρύβονται σε κοινή θέα. Εναλλακτικά, μπορεί κανείς να βάζει στο σύστημα αναζήτησης της πλατφόρμας λέξεις στην τύχη, και μετά να δει τι ταινίες, σειρές κ.λπ., βγαίνουν από κάτω. Θα εκπλαγείτε με τα αποτελέσματα.
Η σειρά παρακολουθείται άνετα, ειδικά αν απολαμβάνει κανείς το σκηνικό της Κωνσταντινούπολης, όπως εγώ, θα πρέπει όμως να σημειωθεί ότι στην πραγματικότητα δεν έχει σχέση ούτε με το ύφος, ούτε με τους χαρακτήρες, ούτε με τον τόνο, ούτε με την ουσία του «Ethos». Δεν πάει τόσο βαθιά.
Κάπως έτσι, με περίτεχνους συνδυασμούς όλων των παραπάνω μεθόδων, έχω ανακαλύψει, μεταξύ άλλων, τον τελευταίο καιρό, παλιές, σημαντικές ταινίες από τον αιγυπτιακό και τον λιβανέζικο κινηματογράφο. Κάπως έτσι βρήκα και το «50m2», μια νέα τουρκική σειρά που συνδυάζει καλοστημένη δράση με λίγο κοινωνικό δράμα και σκόρπιες δόσεις κωμωδίας ηθών. Όλα αυτά με φόντο την σύγχρονη Πόλη με τους πολλούς διαφορετικούς κόσμους της.
Μπορεί να έχει να κάνει με το γεγονός ότι η Κωνσταντινούπολη μού είναι ποικιλοτρόπως πιο οικεία από την Πόλη του Φωτός, μόλις όμως τελείωσε το πρώτο επεισόδιο της τουρκικής σειράς, αποφάσισα να παραμείνω εκεί και να μην επιστρέψω (προσωρινά τουλάχιστον) στο Παρίσι του «Lupin». Κατά κάποιο τρόπο μάλιστα, ο ήρωας του «50m2» δεν είναι και τόσο διαφορετικός από αυτόν της γαλλικής σειράς. Κι αυτός είναι κάτι σαν high end κακοποιός - σούπερ ήρωας, κι αυτός αλλάζει διαρκώς ταυτότητα, κι αυτός κουβαλά ένα μυστηριώδες και τραυματικό παρελθόν.
Το όνομά του είναι «Shadow» («Ίσκιος» έχει αποδοθεί στα ελληνικά) και είναι το δεξί χέρι ενός Τούρκου ολιγάρχη που τον είχε περιμαζέψει όταν ήταν παιδάκι. Ο «Ίσκιος» είναι cool, πετάει νόστιμες (αυτό)σαρκαστικές ατάκες, πίνει μόνο πανάκριβο malt ουίσκι, είναι ένας όμορφος κοινωνιοπαθής που διαθέτει τη σβελτάδα και την ψυχρότητα hitman υψηλού βεληνεκούς χωρίς όμως να έχει ακριβώς το προφίλ επαγγελματία δολοφόνου.
Κάποια στιγμή όμως, ως αποτέλεσμα των ενεργειών που κάνει για να βρει ποιοι ήταν οι πραγματικοί γονείς του, έρχεται σε σύγκρουση με το πανίσχυρο αφεντικό του και αναγκάζεται να εγκαταλείψει την πολυτελή βίλα πάνω στον Βόσπορο όπου μένει και να βρει απρόσμενο καταφύγιο σε μια ταπεινή συνοικία της Πόλης με απλούς ανθρώπους και εντελώς άλλα προβλήματα από αυτά που είχε συνηθίσει να αντιμετωπίζει. Αναγκάζεται να μείνει σ' έναν χώρο «πενήντα τετραγωνικών», όπως δηλώνει ο τίτλος.
Πρωταγωνιστής της σειράς είναι ο Ενγίν Οζτούρκ, που έπαιζε και σε μια άλλη τουρκική σειρά του Netflix, τον «Προστάτη» («The Protector» ή «Hakan: Muhafız» όπως είναι ο τουρκικός τίτλος) και είναι ο «Τομ Χάρντι της Τουρκίας», όπως διάβασα αργότερα σ' ένα άρθρο για τη σειρά στον Guardian (πλάκα θα 'χει να αρχίσουν να βλέπουν και οι Βρετανοί τουρκικές σειρές). Από την Wikipedia μαθαίνουμε επίσης ότι το σόι της μητέρας του προέρχεται από Τούρκους της Θεσσαλονίκης. Συμπαθής πάντως και με κάτι ελκυστικά φλώρικο που σπάει την άκαμπτη ματσίλα του ρόλου.
Η σειρά παρακολουθείται άνετα, ειδικά αν απολαμβάνει κανείς το σκηνικό της Κωνσταντινούπολης, όπως εγώ, θα πρέπει όμως να σημειωθεί ότι στην πραγματικότητα δεν έχει σχέση ούτε με το ύφος, ούτε με τους χαρακτήρες, ούτε με τον τόνο, ούτε με την ουσία του «Ethos». Δεν πάει τόσο βαθιά. Το «50m2» είναι βασικά μια λαμπερή περιπετειώδης σειρά mainstream αντίληψης.
Υπάρχουν όμως κάποια κοινά στοιχεία, πέρα από το φόντο, με πιο σημαντικό την έκθεση του μεγέθους του gentrification που συντελείται με άγριο τρόπο εδώ και χρόνια στην Πόλη, της ισοπέδωσης ολόκληρων συνοικιών, της ανέγερσης ουρανοξυστών τύπου Ντουμπάι, της μεγάλης φούσκας του real estate. Επίσης, όπως και στο «Ethos», είναι πιθανό ο θεατής να πατά πού και πού την εφαρμογή Shazam στο κινητό του, στρέφοντάς το προς την οθόνη, για να τσεκάρει ποιο είναι αυτό το ωραίο vintage τουρκικό τραγούδι που ακούγεται εκείνη τη στιγμή.
σχόλια