Αν και η σύνοψη της ταινίας παραπέμπει σε γαργαλιστικές ερωτικές περιπτύξεις –που (μπορούν να) είναι κι αυτές μια πολύ σοβαρή υπόθεση, δεν λέμε– το Πέρα από τη θάλασσα διαθέτει στοχοθεσία ευρύτερη, σχετιζόμενη με τη μεταναστευτική εμπειρία, την έννοια της ταυτότητας και της πατρίδας. Η πρώτη αναδεικνύεται δίχως προσφυγή στο σύνηθες πορνό δυστυχίας που μαστίζει το σχετικό σινεμά, η αρμοδιότητα του προσδιορισμού της δεύτερης εκχωρείται ξεκάθαρα στο ενδιάθετο φρόνημα και όσο για την τρίτη, αυτή, σύμφωνα με το φιλμ, υπερβαίνει σύνορα και γεωγραφικά όρια και μπορεί, εντελώς αγαπητικά, να συνοψίζεται σε μια αγκαλιά.

 

Ντυμένο με (παραδοσιακούς και σύγχρονους) αλγερινούς ήχους, με την Ανά Μουλγκλαλίς σε ρόλο αξιώσεων έπειτα από καιρό, με κάποιες συναντήσεις σε μπαρ και σε δωμάτια που φέρουν κάτι από τη στυλιζαρισμένη «βρομιά» του Φασμπίντερ, το Πέρα από τη θάλασσα φανερώνει έναν (πολύ) κινηματογραφικό δημιουργό που καταδεικνύει την ταξικότητα (και) μέσω της διαφοροποίησης στη χρωματική παλέτα, αλλά ταυτόχρονα μοιάζει να θέλει να τα πει όλα, σαν να ήταν η πρώτη ταινία του – δεν είναι. Άνισο, αλλά αξιοπρόσεκτο.