Πιο αντίθετο στις απαιτήσεις της αστραπιαίας εναλλαγής θεμάτων σε ψυχαγωγική κλίμακα για μια γενιά θεατών με οξεία απόσπαση προσοχής δεν θα μπορούσε να είναι το θέαμα δύο γηραιών αντρών που κοντράρουν την πίστη τους, διαφωνούν για θεολογικά ζητήματα και παραπονιούνται για το αν ο Ύψιστος τους ξέχασε, ή τον ξέχασαν εκείνοι. Μια τέτοια ιστορία, όπως οι Δύο Πάπες, επιρρεπή στην αντικινηματογραφική στατικότητα, χρειαζόταν έναν κινητικό σκηνοθέτη, όπως ο Βραζιλιάνος Φερνάντο Μεϊρέγιες, για να φέρει βόλτα τον πολύ ενδιαφέροντα διάλογο ανάμεσα στον απερχόμενο και στον νυν Πάπα, σε μια σειρά από συναντήσεις πέριξ της παράδοξης παράδοσης του θώκου ‒ είχε να αποσυρθεί Πάπας από τον 13ο αιώνα, πριν ο δογματικός Γερμανός Ράτσινγκερ, αποκαλούμενος και «Ροτβάιλερ», πάρει τη γενναία και συμφέρουσα για την υστεροφημία του απόφαση να κληροδοτήσει τα σκάνδαλα του ανάλγητου επί της «βασιλείας» του Βατικανού στον φιλάνθρωπο και ανθρωπιστή Μπρεγκόλιο από την Αργεντινή.

 

Σαν τα αγέρωχα φυσικά υλικά που κρατούν την υγρασία και αγκαλιάζουν τον χρόνο ως αξιοσέβαστο φίλο, ο Τζόναθαν Πράις και ο Άντονι Χόπκινς συναρπάζουν, απλώς συνομιλώντας. Παραλαμβάνουν τους χαρακτήρες τους με μια καταπιεσμένη εχθρότητα, καλυμμένη από την ευγένεια της υψηλής θέσης τους, και τους εξελίσσουν, συγκλίνοντας με τις σοβαρές κουβέντες και τους πιο ελαφρείς, αν και τόσο σημαντικούς αστεϊσμούς, με φόντο το πιάνο, τους Beatles, το ποδόσφαιρο και το χιούμορ, με τον Ράτσινγκερ να λέει ένα ανέκδοτο, γερμανικό, γι’ αυτό και καθόλου αστείο.

 

Ο Μεϊρέγιες επιλέγει να αποδώσει εν συντομία τη συγκάλυψη του Ράτσινγκερ/Βενέδικτου όσον αφορά το φριχτό ζήτημα των παιδεραστών ιερέων, ίσως ερμηνεύοντας κυριολεκτικά χωρίς λόγια το «ανείπωτο», και αφιερώνει αρκετό χρόνο στη δράση του Μπρεγκόλιο ως νέου Ιησουίτη στη χουντική Αργεντινή, επιχειρώντας να αναλύσει το κίνητρο της εξιλέωσης που επιδιώκει και την απαρχή της αποστολής του, τη σκιά από το παρελθόν και την πηγή της προσευχής. Τα φλασμπάκ δίνουν προβάδισμα πρωταγωνιστή στον Τζόναθαν Πράις και απομακρύνονται ηθελημένα και ευεργετικά από την πνευματική αντισφαίριση των δυο ανδρών, ακριβώς για να ολοκληρωθεί το πορτρέτο. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά δεν νομίζω να άκουσα κανέναν από τους δύο Πάπες να προφέρουν τη λέξη αμαρτία στην ταινία. Αυτό είναι ενδεικτικό ενός έξυπνου σεναρίου που μιλά για όλα, κυρίως για τις αδυναμίες και τη συγχώρεση, χωρίς να χρειάζεται να καταφύγει στην αναμενόμενη ευκολία.