Στο εξαίρετο Βoiling Point ο Φίλιπ Μπαραντίνι έστησε θρίλερ μέσα από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει μια κουζίνα ακριβού εστιατορίου χάρη σε μια δαιμόνια σεναριακή ανάπτυξη που άφηνε διαφορετικές υποσχέσεις για επικείμενη καταστροφή, με τον θεατή να μην ξέρει ποια και πότε θα εκπληρωθεί και να αγωνιά. Στο Accused αφήνει στην άκρη το εύρημα του μονοπλάνου, μα τοποθετεί και πάλι τη δράση σε περιορισμένο χώρο. Ο ήρωάς μας, ο Χάρι, πέφτει θύμα μιας τυπικής χιτσκοκικής παρεξήγησης, πηγή της οποίας είναι ο θαυμαστός κόσμος των social media, εκεί όπου βρήκαν καταφύγιο τα κατώτερα ένστικτά μας και αναστήθηκε ο πατροπαράδοτος θεσμός του λαϊκού δικαστηρίου. Αρκεί ένα post χρήστη που επισημαίνει την υποτιθέμενη ομοιότητα του Χάρι με τον δράστη μιας βομβιστικής επίθεσης στο Λονδίνο για να πυροδοτήσει μια χιονοστιβάδα αντιδράσεων, με αυτόκλητους υπερασπιστές της δικαιοσύνης να απειλούν πως θα απαντήσουν στο αίμα με το αίμα του Χάρι.

 

Κλεισμένος στο πατρικό του, μια απομονωμένη κατοικία στα προάστια, ο ήρωας καλείται να βγάλει τη νύχτα σε ένα θρίλερ δωματίου, τρομάζει περισσότερο όσο πατά τα πόδια του γερά στη γη και αντλεί τρόμο και αγωνία από το υπερόπλο που βρήκε ο όχλος, το τρομακτικότερο «τέρας» της κινηματογραφικής αλλά και της πραγματικής ζωής, για να εκτονώσει την οργή του: το newsfeed. Η σχεδόν σιωπηρή, μακροσκελής σεκάνς εισβολής επιβεβαιώνει την επιδεξιότητα του Μπαραντίνι στο σινεμά είδους, έστω κι αν η συνέχεια μαρτυρά μια αχρείαστη ανυπομονησία του να περάσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, πλήττοντας πρωτίστως την αληθοφάνεια και, δευτερευόντως, την αγωνία, χωρίς, όμως, να ακυρώνει την ποιότητα όσων προηγήθηκαν.