Ο Σαρλ, ένας σαρανταεξάχρονος, μονίμως στραβωμένος Παριζιάνος ταξιτζής, θα παραλάβει την ηλικιωμένη Μαντλέν από την οικία της με προορισμό έναν οίκο ευγηρίας όπου θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής της. Στη διαδρομή θα πιάσουν την κουβέντα, θα γνωρίσουν ο ένας τον άλλο, θα κάνουν κάποιες στάσεις και θα μιλήσουν για τις προσωπικές «διαδρομές» τους, η διασταύρωση των οποίων θα είναι καθοριστική και για τους δύο, αλλά όχι με τον φωνακλάδικα διδακτικό τρόπο που θα περίμενες, διαβάζοντας τη σύνοψη ή βλέποντας το όνομα του (ελαφρώς παρεξηγημένου) Ντάνι Μπουν στους συντελεστές. 

 

Η νέα δουλειά του Κριστιάν Καριόν, σκηνοθέτη του πολύ αγαπητού (και) στη χώρα μας Καλά Χριστούγεννα, είναι πρωτίστως μια ταινία πόλης, με το Παρίσι να αποτελεί έναν τρίτο, ζωντανό χαρακτήρα. Τα μέρη από τα οποία περνά το ταξί και οι στάσεις αναδεικνύουν τόσο την ιστορία τα πόλης όσο και την προσωπική ιστορία των δύο αυτών κατοίκων του. Εκείνος βρίσκεται στη μέση της ζωής του, εκείνη στο λυκόφως, εκπροσωπώντας ένα άνθρωπο που έζησε το Παρίσι σε πιο δύσκολες εποχές, που έχει κι ένα back story ενδεικτικό αυτών των δυσκολιών.

 

Ο Καριόν θα μπορούσε να μην καταφύγει στην εύκολη λύση των φλασμπάκ για να μας το δείξει, θα αρκούσε η συζήτηση μεταξύ των δύο χαρακτήρων, η ιστορία της Μαντλέν είναι εντυπωμένη στο εκφραστικό, υγρό βλέμμα της Λιν Ρενό πιο παραστατικά από οποιαδήποτε αναδρομική σεκάνς, χώρια που είναι τέτοια η χημεία και η δυναμική μεταξύ εκείνης και του Μπουν, ώστε να μας λείπουν όταν τους αποχωριζόμαστε. Ο Γάλλος κωμικός επιδεικνύει αναξιοποίητη δραματική στόφα, ο Φιλίπ Ρομπί υφαίνει μελωδίες από εκείνες χωρίς τις οποίες τα μελοδράματα του Οζόν θα ήταν λειψά, η Έτα Τζέιμς και η Ντάινα Ουόσινγκτον πραγματοποιούν καίριες μουσικές παρεμβάσεις και ο Καριόν εκτελεί αποτελεσματικά τη συνταγή του δραματικού crowd pleaser με τρυφερότητα και κορυφώσεις που πετυχαίνουν τον δακρυγόνο στόχο τους, σε μεγάλο βαθμό λόγω της εγκράτειας στο ενδιάμεσο.

 

Ασφαλώς, ο Γάλλος σκηνοθέτης πατάει τα κουμπιά μας για να προκαλέσει το δάκρυ μας, αλλά, όπως έλεγε και ξαναέλεγε ο μακαρίτης ο Ρότζερ Ίμπερτ, «δεν με πειράζει μια ταινία να πατάει τα κουμπιά μου για να εκβιάσει το συναίσθημα μου, αρκεί να το κάνει σωστά». Ε, ο Καριόν ξέρει ακριβώς πότε να πατήσει τα εν λόγω κουμπιά και πολύ τον ευχαριστούμε γι’ αυτό.