Η live-action πλανοθεσία στις ταινίες κινουμένων σχεδίων έχει σταματήσει να αποτελεί (από μόνη της) λόγο για έπαινο από τότε που ο Μπραντ Μπερντ μάς έδειξε τα παριζιάνικα σοκάκια από το ύψος του βλέμματος ενός αρουραίου στο Ratatouille.To αυτό ισχύει και για το φωτορεαλιστικό περιβάλλον, καθώς πολλά σύγχρονα animations μοιάζουν να συναγωνίζονται ποιo θα απεικονίσει ένα λιβάδι ή τους πόρους του ανθρώπινου δέρματος πιο ρεαλιστικά. Αν θέλαμε να θαυμάσουμε ένα αληθινό λιβάδι, θα προσφεύγαμε στο σινεμά του Τέρενς Μάλικ. Από τα animations θέλουμε την κατάλυση των φυσικών νόμων, χρειαζόμαστε τη μαγεία. Ευτυχώς, η Ράια και ο Τελευταίος Δράκος, ένα ελκυστικό χωνευτήρι ασιατικής μυθολογίας και ντισνεϊκών συμβάσεων, πέρα από τον φωτορεαλισμό και τα tracking shots, έχει να επιδείξει και στιγμές ατόφιου παραμυθιού, όπως μια βόλτα των δράκων στα σύννεφα ή μια πολύχρωμη βροχή. Κι αν στηρίζεται σε χαριτωμενιές και παιδικά αστειάκια λίγο παραπάνω απ’ όσο θα ήθελε ο ενήλικος θεατής, ο τελευταίος θα αποζημιωθεί με χορταστική δράση και ένα ευγενές μήνυμα που μπορεί να συζητήσει με τους ανήλικους συνοδούς του: πίστεψε στην καλοσύνη των άλλων και ίσως πιστέψουν κι εκείνοι στη δική σου.