Τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν οι ταινίες από τον λεγόμενο «ευρωπαϊκό Βορρά» που βάλλουν κατά του αδυσώπητου κυνηγιού της επιτυχίας και της τελειότητας μέσω της δουλειάς και της σκληρής πειθαρχίας.

 

Η Ακρόαση αποτελεί έναν από τους πιο ενδιαφέροντες εκπροσώπους αυτού του άτυπου φιλμικού κανόνα. Στο φιλμ μια δασκάλα βιολιού αποφασίζει να πάρει υπό την καθοδήγησή της νεαρό μαθητή, τον οποίο όλοι οι άλλοι απορρίπτουν, και να τον μετατρέψει μέσω της δικής της εκπαίδευσης σε τέλειο μουσικό. Στην προσπάθειά της θα ακολουθήσει πιεστικές μεθόδους εκπαίδευσης και θα διαταράξει τη σχέση με την οικογένειά της.

 

Καθώς παρακολουθούμε την ηρωίδα να οδηγείται σταδιακά στα άκρα, μαθαίνουμε όλο και περισσότερα για εκείνη. Μέσα από δύο σκηνές με τους γονείς της διαπιστώνουμε (με λεπτότητα, προς τιμήν της σκηνοθέτιδας Ίνα Βάισε) πως κι εκείνη ως παιδί είχε υποστεί πίεση για να είναι η καλύτερη. Κι έτσι μεταφέρει τις διδαχές της στα παιδιά, διαιωνίζοντας το γονίδιο της «τελειότητας» και του καταστροφικού, ανθρωποφαγικού ανταγωνισμού που αυτή συνεπάγεται, το οποίο μεταλλάσσεται σε μια ολοένα και πιο εκφυλισμένη μορφή από γενιά σε γενιά, όπως θα διαπιστώσουμε στο σοκαριστικό τελευταίο δεκάλεπτο του έργου.

 

Ειδική μνεία στη Νίνα Χος, μια Γερμανίδα σολίστα της υποκριτικής σε μια ερμηνεία μετρημένη, καίρια στις εξάρσεις της και υπολογισμένη μέχρι την πλέον ανεπαίσθητη χειρονομία.