Πριν από λίγες εβδομάδες είχαμε δει στις αίθουσες το Boiling Point, ένα απρόσμενα συναρπαστικό θρίλερ, όπου η αγωνία προέκυπτε από τις δυσκολίες και τις προκλήσεις της εργασίας σε μια κουζίνα εστιατορίου.

Το μίνι trend της κινηματογραφικής ανάγνωσης της εργασιακής πραγματικότητας ως υλικού για θρίλερ συνεχίζεται με το Full Time του Ερίκ Γκραβέλ. Στην ταινία η Ζιλί, μια εργαζόμενη στην υπηρεσία καθαριότητας ενός πεντάστερου παριζιάνικου ξενοδοχείου, καλείται να ισορροπήσει μεταξύ των εργασιακών και των οικογενειακών της υποχρεώσεων. Διαμένοντας σε μια κωμόπολη αρκετά έξω από το Παρίσι, πρέπει καθημερινά να κάνει ολόκληρο ταξίδι ως τη γαλλική πρωτεύουσα, αναθέτοντας σε μια ηλικιωμένη γειτόνισσα να προσέχει τα δύο ανήλικα παιδιά της. Αναζητά μια καλύτερη (για την ίδια) δουλειά. Όταν προκύπτει συνέντευξη για μια θέση που της αρέσει, τυχαίνει να συμπέσει με μια απεργία στα μέσα μαζικής μεταφοράς, η οποία, αντί να ασκεί πίεση προς τα πάνω, φαίνεται να τη διοχετεύει δεξιά και αριστερά, σε εργαζομένους άλλων κλάδων, όπως η Ζιλί.

Με μια σειρά από σεναριακούς ελιγμούς που στενεύουν τον κλοιό γύρω από την κεντρική ηρωίδα και ένα αγχωτικό, ηλεκτρονικό μουσικό score, ο Ερίκ Γκραβέλ θα εντοπίσει το σασπένς που πάντα έκρυβε ο κοινωνικός ρεαλισμός των αδελφών Νταρντέν και θα αναδείξει τον τρόμο της καθημερινότητας αλλά και την επακόλουθη αναισθητοποίηση του ατόμου. Είναι τόσο πιεστικές οι απαιτήσεις και τόσο αδυσώπητο το κυνήγι μιας θέσης στον ήλιο(;), που, για να πετύχει τον στόχο της η Ζιλί και να παραστεί στη συνέντευξη, θα προβεί σε κινήσεις που θέτουν σε κίνδυνο τη θέση των συναδέλφων της.

Tη Ζιλί υποδύεται η Λορ Καλαμί του «Call my agent» σε μια βραβευμένη στο Φεστιβάλ Βενετίας ερμηνεία που εντοπίζει το ανθρώπινο στοιχείο στην ηρωίδα και καθιστά κατανοητές τις ενέργειές της, χωρίς όμως να την ωραιοποιεί και να εκβιάζει τη συμπάθεια του θεατή.

Αυτή η σύγχρονη καθημερινή οδύσσεια θα ολοκληρωθεί με ένα πανούργο φινάλε, όπου η εξέλιξη των πραγμάτων αλλιώς δείχνει στα μάτια της Ζιλί και αλλιώς φαίνεται μέσα από τον φακό του σκηνοθέτη και μέσα από τα δικά μας μάτια, που όλη αυτή την ώρα παρακολουθούσαμε (και) τη γενικότερη εικόνα.