Μέσα από μια αλληλουχία εικόνων και σκηνών, οι Μπουνιουέλ και Νταλί εκφράζονται, μεταξύ άλλων, σχετικά με την αστική τάξη, τον φετιχισμό ή τους θεσμούς της οικογένειας και της Εκκλησίας, συχνά με διάθεση παρωδίας και πρόκλησης. Ο ίδιος ο Μπουνιουέλ έγραψε για τη Χρυσή Εποχή: «Αποτελεί μια ταινία για έναν τρελό έρωτα, για μια ακατανίκητη έλξη, που όποιες κι αν είναι οι συνθήκες, σπρώχνει τον έναν στον άλλο, έναν άντρα και μια γυναίκα, που δεν καταφέρνουν ποτέ να ενωθούν».

Όλος ο προβληματισμός του Μπουνιουέλ για τους θεσμούς και η οπτική του Νταλί για τον κόσμο σε μια πρωτοποριακή δημιουργία που αψηφά τον κλασικισμό. Μια από τις πρώιμες απόπειρες αναβάθμισης του σινεμά από ένα λαϊκό όχημα διασκέδασης των μαζών σε καμβά εικόνων υψηλής τέχνης.