Πραγματικό περιστατικό της δεκαετίας του ‘60: μια θρησκόληπτη γυναίκα που ανέλαβε την προσωρινή κηδεμονία της έφηβης Σύλβια, μετά από παράκληση των γονιών της, τη βασάνισε γιατί θεωρούσε πως επηρέαζε αρνητικά τα 6 παιδιά της και ειδικά την κόρη της. Βασάνιζε επανειλημμένα την κοπέλα σβήνοντας τσιγάρα στο σώμα της, κόβοντας κομμάτια του δέρματός της με γυαλιά και μαστιγώνοντάς την, ώσπου την οδήγησε σε έναν βασανιστικό και πρόωρο θάνατο! Οι Αρχές έμαθαν το συμβάν από μια τηλεφωνική κλήση και στη δίκη, που δημοσιοποιήθηκε, ενάντια στις πεποιθήσεις της εποχής, αποδόθηκαν οι ευθύνες. Η ταινία του Τόμι Ο' Χάβερ είναι ελάχιστα πειστική στη συναισθηματική ερμηνεία των γεγονότων, άσφαιρη και μουδιασμένη. Η μοναδική σκηνοθετική του παρένθεση είναι η χρήση του θύματος ως αφηγήτριας της ιστορίας. Η Σύλβια οραματίζεται την απόδρασή της σε μια φανταστική σκηνή και κυκλοφορεί ως ζωντανό πνεύμα, ένας άγγελος που τέλειωσε άδοξα το μικρό επίγειο ταξίδι του και επέστρεψε στο καρουσέλ - βοηθάει το διάφανο πρόσωπο της Έλεν Πέιτζ, αλλά η Κάθριν Κίνερ στο ρόλο της ψυχοπαθούς μάνας είναι επίπεδη και «μουγγή».