Ο Ιντιάνα είναι κουρασμένος, συναντιέται με έναν έφηβο ο οποίος με την ορμή του τον συνοδεύει στο βασίλειο ενός κρυστάλλινου κρανίου που κυνηγούν οι κακοί Ρώσοι, με αιχμή του δόρατος μια αδίστακτη πράκτορα, την Ιρίνα Σπάλκο, την οποία υποδύεται η Κέιτ Μπλάνσετ. Η δράση μεταφέρεται στο 1957, βρισκόμαστε στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου, ο Ίντι συναντάει την αγαπημένη του από τους Κυνηγούς της Χαμένης Κιβωτού (επανεμφανίζεται η Κάρεν Άλεν).

Πριν προχωρήσει η κριτική παραπέρα, και από σεβασμό προς τους φαν της σειράς, και είμαι ως ένα βαθμό ένας απ' αυτούς, καλό είναι να μη χαλάσει το σασπένς με τι γίνεται ακριβώς στο Περού, ποια είναι η σχέση του Χάρισον Φορντ με τον Σία Λαμπάφ, και πόσο αυτού ή κάποιου άλλου κόσμου είναι το περίφημο Κρυστάλλινο Κρανίο, και τα υπόλοιπα κρανία αν υπάρχουν. Μερικές σκηνές καταδίωξης είναι εξαιρετικά καλογυρισμένες (αυτό τους έλειπε), τα ειδικά εφέ, προς τιμήν τους, δεν παραπέμπουν σε τεχνολογικές πρωτοτυπίες που θα ανατίναζαν το κλίμα της παλιάς εποχής και το πακέτο που ονομάζεται Ιντιάνα Τζόουνς αναγνωρίζει ευκρινώς τα χαρακτηριστικά που το έκαναν ρομαντικό και περιπετειώδες και φυσικά διάσημο, χωρίς να θέλει με τίποτε να τα αναταράξει. Ο Σπίλμπεργκ μαζί με τον οπερατέρ του τα τελευταία χρόνια Γιάνους Καμίνσκι αποτείνουν φόρο τιμής στο εικαστικό concept του διευθυντή φωτογραφίας Ντάγκλας Σλοκόμπ και διατηρούν τα διαλείμματα ζεστής νοσταλγίας ανάμεσα στις σκηνές δράσης. Ο διάλογος είναι αρκετός, το χιούμορ πολύ λιγότερο και το αποτέλεσμα αναμενόμενο.