Το Blinded by the light (κατά σύμπτωση, το μοναδικό νούμερο ένα σινγκλ του Μπρους Σπρίνγκστιν, αλλά σε διασκευή από τους Manfred Mann's Earth Band) θα μπορούσε να είναι ένα από τα rock 'n' roll πνευματικά παιδιά του Νικ Χόρνμπι, αλλά εδώ υπάρχει μια διαφορά: η ταινία της Ινδής Γκουρίντα Τσάντα εμπνέεται από τη ζωή και το memoir του δημοσιογράφου Σαφράζ Μανσούρ, ενός πακιστανικής καταγωγής Βρετανού που είδε τη βαρετή ζωή του στο βιομηχανικό Λούτον ν' αλλάζει δραματικά, όταν άκουσε για πρώτη φορά τα τραγούδια του Μπρους Σπρίνγκστιν!

 

Το alter ego του, ο Τζάβεντ Χαν, υπακούει τον συντηρητικό πατέρα του και προσπαθεί να γράψει στίχους για το γκρουπάκι του κολλημένου με τη synth pop φίλου του. Είμαστε στα 1987 των walkmans και των baggy pants, όταν οι Pet Shop Boys ήταν «θεοί» και το «Pump up the volume» δονούσε τα πάρτι. Όπως του υπενθυμίζει ο αρχισυντάκτης της σχολικής εφημερίδας, κανείς δεν ακούει πλέον Σπρίνγκστιν (το «Born in the USA» έχει κουράσει, άσε που είναι πολύ Αμερικανός...).

 

Κι όμως, το «Dancing in the dark» είναι μια αποκάλυψη, οι στίχοι τού μιλάνε απευθείας και όλα τα κλασικά τραγούδια που ανακαλύπτει, από το «River» μέχρι το «Darkness on the edge of town», του φανερώνουν την ανήσυχη ματιά του ροκά που επιφανειακά ταυτίστηκε με τις ασπροκόκκινες ρίγες και τα αστέρια της σημαίας του και την εργατιά.

 

Οι ταξικοί παραλληλισμοί λειτουργούν μια χαρά στην έξυπνα συγκαλυμμένη μελό φαντασία της Τσάντα, που εδώ συνέρχεται από τον στείρο ακαδημαϊσμό της προηγούμενης ταινίας της, το Viceroy's House, και υπηρετεί την τζουκ μποξ έκρηξη μιας coming of age story με χαρακτήρες και καλές ερμηνείες. Σε αντίθεση με τις πιο πρωτότυπες συλλήψεις του Yesterday (στο σενάριο) και του Rocketman (στη σκηνοθεσία), το Blinded by the light φαντάζει πιο στρογγυλεμένο και στρωτό, αλλά αποζημιώνει με την αλήθεια που βγάζει.

 

Δεν γίνεται κι αλλιώς: η μουσική του σπουδαίου Σπρίνγκστιν είναι ένα πονεμένο ημερολόγιο από μόνη της και το σαξόφωνο του Κλάρενς Κλέμονς δεν χορταίνεται! Η συνθετική μουσική μπορεί να επικράτησε στις επόμενες δεκαετίες, αλλά το point της ταινίας, πως η ροκ μουσική δεν αλλάζει τον κόσμο αλλά καθέναν ξεχωριστά, έστω και αναδρομικά, δεν είναι ουτοπία.