Η νουβέλα της Άγκαθα Κρίστι, που ποτέ μου δεν κατάλαβα για ποιον λόγο μεταφράστηκε 10 μικροί Νέγροι (και σε μια εκδοχή ονομάστηκε 10 Little Niggers!), αντί για το σωστό 10 μικροί Ινδιάνοι, αποτέλεσε, εκτός από έμπνευση για τον τίτλο της σειράς του Λαζόπουλου, το υλικό για 3 κινηματογραφικές μεταφορές και φυσικά για το κλασικό θεατρικό ανέβασμα, για το οποίο η Κρίστι άλλαξε το φινάλε, και από τους 10 έγκλειστους σε μια γοτθική έπαυλη στα βουνά, πεθαίνουν μόνο οι 8, αντί για όλους που ξεπαστρεύονται στο πρωτότυπο κείμενο.

 

Αλλαγή, επίσης, υπάρχει σε μια από τις πρωταγωνίστριες: η γεροντοκόρη έχει αντικατασταθεί από μια σταρ του σινεμά, όπως πρόσταζαν τα '60s - την υποδύεται μια μοδάτη σωσίας της Λόρεν, η απύθμενης αταλαντοσύνης Ντάλια Λάβι. Το σκεπτικό είναι πως οι διαφορετικής προέλευσης και κοινωνικής τάξης άνθρωποι έχουν προσκληθεί από έναν μυστηριώδη κύριο που τους υπενθυμίζει παλιές αμαρτίες και τους προειδοποιεί πως θα πεθάνουν με συγκεκριμένο θάνατο.

 

Κάθε φορά που κάποιος θα φεύγει από τη μέση, σύμφωνα με το παλιό τραγουδάκι «10 little Indians», ένας μικρός Ινδιάνος θα ξεριζώνεται από τη διακοσμητική βάση του στο σαλόνι. Η Κρίστι ενδιαφέρεται κυρίως για τον μηχανισμό της πλοκής και τον ρυθμό των φόνων, καθώς επίσης και για την πρωτοτυπία της εκτέλεσής τους. Στην ταινία βλέπουμε τον τρόπο, ενώ σε άλλες μεταφορές ο θεατές αντίκριζε μόνο τα πτώματα. Η οξυδέρκεια της συγγραφέως στον αγγλισμό της νοοτροπίας, του δικαστή, του ντετέκτιβ και του γιατρού κυρίως, η αίσθηση της λεπτομέρειας και η αδιάλειπτη τάση της να κυνηγάει την καχυποψία, δεν κρύβουν μια παλιομοδίτικη γενικότερη εντύπωση, καθώς και τις ραφές μιας φτιαχτής ίντριγκας. Τα έργα της αφορούν μια συγκεκριμένη μερίδα θεατρόφιλων και τους θεατές που αναζητούσαν το μυστήριο στα παλιά θερινά σινεμαδάκια.

 

Μετά την εποχή της Έκτης Αίσθησης και της κινηματογραφικότερης ματιάς στο είδος, αναρωτιέμαι ποιοι θα τσιμπήσουν σε αυτή την προφανή κατασκευή, πέρα από την ψυχαγωγία του «ποιος είναι ο δολοφόνος». Οι συνολικά κακές ερμηνείες βάζουν το χεράκι τους για να χαλάσει η αληθοφάνεια της ατμόσφαιρας, γεγονός που είχε ήδη οδηγήσει στην παρωδία της συγκεκριμένης ταινίας πριν τα '80s, στο αξέχαστο Murder by death, με τον Άλεκ Γκίνες, τον Μάρτι Φέλντμαν, τη Μάγκι Σμιθ και τον Τρούμαν Καπότε - εκεί, οι ηθοποιοί το γλέντησαν σε υψηλό επίπεδο.