Λέα Βλάμος: «Νιώθω σεβασμό και ευγνωμοσύνη που με δέχτηκαν στην ballroom κοινότητα»

38’ με τη Λέα Βλάμος Facebook Twitter
H Λέα Βλάμος, μοντέλο, voguer και μέλος του περιώνυμου House of Ninja. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LiFO
0

Το σινεμά του Γκασπάρ Νοέ ή το αγαπάς ή το μισείς, ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει ‒ σε κάθε περίπτωση δεν γίνεται να μην παραδεχτείς ότι ο προβοκάτορας Αργεντινός σκηνοθέτης ξέρει να φτιάχνει εικόνες τρομερής έντασης και να προσεγγίζει τις δύσκολες θεματικές του με πρωτότυπη, ζαλιστική διεύθυνση φωτογραφίας.

Το 2018, η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του, το Climax, ξεκινούσε με ένα αξέχαστο, ήδη κλασικό μονοπλάνο διάρκειας δέκα λεπτών που περιλάμβανε μια απίστευτη ομαδική χορογραφία με voguers και χορευτές freestyle.

Εκεί γνώρισε το ευρύ κοινό τη Γαλλίδα Λέα Βλάμος, μοντέλο και μέλος του περιώνυμου House of Ninja. Η εντυπωσιακή της παρουσία και το διακριτό χορευτικό της στυλ μάς ήρθε κατευθείαν στο μυαλό όταν ανακοινώθηκε πριν από λίγο καιρό ότι η ίδια θα διοργάνωνε ένα ball στην Αθήνα, εμπνευσμένο από την ταινία, στον πλέον κατάλληλο χώρο, το Onassis Ready, το πρώην εργοστάσιο πλαστικών της εταιρείας KOCH στου Ρέντη, που πλέον επανασυστήνεται υπό τη διαχείριση του Ιδρύματος Ωνάση ως ένα μέρος για καλλιτεχνικό πειραματισμό.

Αυτό το Σάββατο, λοιπόν, το ισόγειο του κτιρίου (στο υπόγειο του οποίου παρουσιάζονται τα τελευταία χρόνια οι παραστάσεις της ομάδας Cartel) θα υποδεχθεί μέλη και θαυμαστές της τοπικής, ταχέως αναπτυσσόμενης ballroom κοινότητας αλλά και διάσημους καλλιτέχνες της διεθνούς σκηνής σε μια μεγάλη queer γιορτή μιας κουλτούρας που έχει τις ρίζες της στα υπόγεια του Χάρλεμ της δεκαετίας του ’60, όπου δημιουργήθηκαν ασφαλείς χώροι και μορφές οικογένειας από και για τις μαύρες και λατίνο τρανς γυναίκες και την γκέι κοινότητα, ώστε να εκφραστούν καλλιτεχνικά, μακριά από τον ρατσισμό και τις λευκοκρατούμενες πασαρέλες.

Είναι μεγάλη έμπνευση να βλέπεις πόσο παλεύουν με όλα τα θέματα που αντιμετωπίζουν μειονότητες όπως τα trans άτομα. Οι εμπειρίες τους, που τις ζεις από κοντά, σου ανοίγουν το μυαλό. Η ballroom κουλτούρα αντλεί έμπνευση από τον χορό και από τη μόδα, οπότε μπορείς να εκφραστείς με πολλούς τρόπους.

Η Λέα συμμετείχε σε ένα διαφημιστικό του έτερου μέγιστου Ευρωπαίου προβοκάτορα, σκηνοθέτη των ταινιών Drive και The Neon Demon Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν, όταν την ανακάλυψε ο Νοέ. «Είχαμε νυχτερινό γύρισμα και μας είχε επισκεφθεί στο σετ, επειδή είναι φίλοι», ξεκινά να μου λέει σε ένα διάλειμμα από το στήσιμο του ball.

38’ με τη Λέα Βλάμος Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LiFO

«Αρχικά δεν τον πρόσεξα, γιατί χόρευα. Ήθελε να μάθει περισσότερα για το στυλ μου. Πήγαμε για καφέ δύο βδομάδες μετά, του μίλησα για το voguing και τον προσκάλεσα να δει ένα ball. Καθ’ όλη τη διάρκειά του κράταγε σημειώσεις, ιδέες, ονόματα. Εκεί γνώρισε και τον Kiddy Smile (σ.σ. τον DJ του Climax, που θα παίξει μουσική και στο «Climax Ball»), τον οποίο έφερε σε επαφή με άλλους χορευτές κι έτσι έφτιαξε το καστ του.

Για το εναρκτήριο μονοπλάνο της ταινίας κάναμε πρόβα τρεις μέρες. Περιλάμβανε πολύ freestyle, αλλά οι σκηνοθετικές οδηγίες για τη χορογραφία ήταν συγκεκριμένες και λεπτομερείς. Γυρίσαμε τη σκηνή δεκαεπτά φορές σε μία μέρα και είναι μία από τις ωραιότερες αναμνήσεις μου από την ταινία.

Η πρώτη ταινία του Νοέ που είχα δει ήταν, βέβαια, το Μη Αναστρέψιμος. Η σκηνή του βιασμού ήταν προφανώς σοκαριστική. Μου άρεσε όμως αμέσως το σινεμά του, γιατί παρόλο που είναι σκληρό, περιλαμβάνει αλήθειες και κατά κάποιον τρόπο είναι “τίμιο”. Δεν είμαι από εκείνους που τον απορρίπτουν επειδή πιάνει δύσκολες θεματικές, οι ταινίες του είναι ωμές και αληθινές. Ακόμα κι αν τις μισείς, σου προκαλούν συναισθήματα».

Η Λέα γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Παρίσι. Ο μπαμπάς της είναι Έλληνας φωτογράφος που μετακόμισε στη γαλλική πρωτεύουσα όταν ήταν είκοσι πέντε χρονών γιατί γνώρισε τη μαμά της. H Λέα ξεκίνησε να σπουδάζει χορό σε ηλικία έξι ετών, πρώτα μπαλέτο και στη συνέχεια σύγχρονο χορό και street dance. Έζησε στο Μιλάνο για δύο χρόνια, όπου ασχολήθηκε με το μόντελινγκ, και με τα χρήματα που έβγαλε βρέθηκε στη Νέα Υόρκη για να συνεχίσει τις σπουδές της στον χορό. Εκεί ανακάλυψε και ερωτεύτηκε το voguing.

«Είχα διαβάσει γι’ αυτή την κουλτούρα, είχα δει το Paris is burning (σ.σ. το πρώτο ντοκιμαντέρ, παραγωγής 1990, που παρουσίασε στο ευρύ κοινό αυτή την ως τότε αθέατη καλλιτεχνική έκφραση), αλλά δεν είχα προσωπική εμπειρία. Αργότερα ξεκίνησα στη Νέα Υόρκη μαθήματα voguing. Συνάντησα μερικά άτομα από τον πυρήνα του House of Ninja, τον “νονό” του οίκου Archie Burnett, τον Benny Ninja και τον Javier Ninja.

38’ με τη Λέα Βλάμος Facebook Twitter
Σκηνή από την ταινία «Climax» του Γκασπάρ Νοέ. © 2018 RECTANGLE PRODUCTIONS – WILD BUNCH – LES CINEMAS DE LA ZONE – ESKWAD – KNM – ARTE FRANCE CINEMA – ARTEMIS PRODUCTIONS

Όταν επέστρεψα στο Παρίσι άρχισα να ψάχνω ποιοι ασχολούνταν εκεί με το voguing και βρήκα τη “μαμά” μου, τη Lasseindra Ninja, μία από τις pioneers της γαλλικής και ευρωπαϊκής ballroom σκηνής. Κάπως έτσι μπήκα στη φάση, γνώρισα τις αδελφές μου, και έγινα κι εγώ μια Ninja.

Δεν κάναμε απλώς μαθήματα, αρχίσαμε να κάνουμε παρέα, να αναπτύσσουμε μια φιλική σχέση, ένα είδος οικογένειας. Με προσέγγισαν κι άλλοι οίκοι, αλλά η ιστορία των Ninjas και τα ίδια τα μέλη με έλκυαν, όπως και η αισθητική τους. Σήμερα θα το λέγαμε old-school, αλλά αυτές οι έντονες γραμμές, η κομψότητα, οι σιλουέτες, είναι το στυλ του voguing που με εκφράζει».

Τη ρωτώ πώς είναι για μια cis γυναίκα να ανήκει σε μια καλλιτεχνική οικογένεια που εκείνη έχει επιλέξει και να περιτριγυρίζεται διαρκώς από queer άτομα. «Καταρχάς, νιώθω σεβασμό και ευγνωμοσύνη που με δέχτηκαν, γιατί ξέρω ότι αυτή η κουλτούρα δεν φτιάχτηκε για μένα. Είναι μεγάλη έμπνευση να βλέπεις πόσο παλεύουν με όλα τα θέματα που αντιμετωπίζουν μειονότητες όπως τα trans άτομα. Οι εμπειρίες τους, που τις ζεις από κοντά, σου ανοίγουν το μυαλό.

Η ballroom κουλτούρα αντλεί έμπνευση από τον χορό και από τη μόδα, οπότε μπορείς να εκφραστείς με πολλούς τρόπους. Αλλά πρώτα απ’ όλα είναι μια εκτόνωση από την καταπίεση που υφίστανται αυτά τα άτομα, τα οποία καταφέρνουν τελικά να γιορτάζουν την ταυτότητα και τη μοναδικότητά τους».

38’ με τη Λέα Βλάμος Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LiFO

Η Λέα διακρίνεται κυρίως στις κατηγορίες Runway και Vogue Fem. Η πρώτη απαιτεί κίνηση που παραπέμπει στις πασαρέλες των σούπερ μόντελ, αλλά πιο extravagant και θεατρική – είναι ένας τρόπος να συνδυάσει τη δημιουργικότητα που προέρχεται από την άλλη μεγάλη της αγάπη, τη μόδα, φτιάχνοντας, για παράδειγμα, τα υπέροχα outfits που χρειάζονται σε συνεργασία με καλλιτέχνες από διαφορετικούς χώρους. Η δεύτερη είναι η «θηλυκή» κατηγορία voguing.

723
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Εκτός από αυτές τις κατηγορίες, το Σάββατο θα δούμε πάνω από σαράντα voguers –η ανταπόκριση των εκπροσώπων της εγχώριας σκηνής ήταν πολύ ενθαρρυντική για το εγχείρημα– να διαγωνίζονται σε κατηγορίες όπως οι Face, Hands, Lipsync, Body, Old way/New way, Baby vogue και πολλές ακόμα.

Η Λέα, βέβαια, είναι πλήρως ενημερωμένη για τη δυναμική της ελληνικής κοινότητας. «Η τοπική ballroom σκηνή ξεκίνησε όταν η Tila δημιούργησε τον πρώτο ελληνικό οίκο, το House of Kareola. Η σκηνή είναι νέα, αλλά αναπτύσσεται και αποκτά ορατότητα».

Τι απαιτεί όμως η διοργάνωση ενός ball; «Όλα ξεκινούν από το θέμα. Στο Climax συμμετείχαν πολλοί voguers, οπότε σκέφτηκα ότι θα ήταν τέλειο να τους έχω στο πάνελ. Είναι σαν να μεταφέραμε ένα ball στην ταινία και τώρα φέρνουμε την ταινία σε ένα ball. Θα έχουμε επίσης τον Kiddy Smile και τον MC Matyouz Ladurée.

Μίλησα πολύ με τη Lasseindra για το πώς διοργανώνεις ένα μεγάλο ball. Εκείνη, στο Παρίσι, είναι σε επαφή με πολιτιστικά ιδρύματα, εμένα, εδώ, μου είπαν για τη Στέγη, ότι θα μπορούσα να τους προσεγγίσω. Κάθε κατηγορία αντλεί έμπνευση από την ταινία και λειτουργεί ως φόρος τιμής στους χαρακτήρες της».

Λέα Βλάμος: «Νιώθω σεβασμό και ευγνωμοσύνη που με δέχτηκαν στην ballroom κοινότητα» Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LiFO
Λέα Βλάμος: «Νιώθω σεβασμό και ευγνωμοσύνη που με δέχτηκαν στην ballroom κοινότητα» Facebook Twitter

Τι γίνεται όμως όταν μια underground κουλτούρα περνά στο mainstream, πράγμα που όσον αφορά το voguing θα μπορούσαμε να πούμε πως ξεκίνησε να συμβαίνει από την εποχή του «Vogue» της Μαντόνα; Πώς αντιμετωπίζεται ο κίνδυνος της πολιτισμικής οικειοποίησης;

«Το underground και το mainstream θεωρώ ότι πάντα συμπορεύονταν», εξηγεί η Λέα. «Στο Παρίσι υπάρχουν πλέον πολλά mainstream αλλά και underground balls, σε ωραία ισορροπία. Το mainstream έχει μεγαλύτερη απεύθυνση, φτάνει σε περισσότερους ανθρώπους, που μπορούν έτσι να νιώσουν ότι ανήκουν εδώ.

Προσέχουμε όταν κάνουμε κάτι μεγάλο, το μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε, γι’ αυτό, όταν στη διοργάνωση είναι εκπρόσωποι της κοινότητας, ξέρουμε ότι θα γίνει σωστά και δεν θα “ξεπουλήσουν” την κουλτούρα μας. Αντίθετα, θα γίνει πιο ορατή και θα τη διδάξουμε σε περισσότερα άτομα. Αν κάτι mainstream διοργανωθεί από ανθρώπους εκτός κοινότητας, τότε αυτό είναι προβληματικό.

Έτσι κι εγώ έχω από πίσω μου τη Lasseindra, δεν είμαι απλώς μια τυχαία που αποφάσισε να διοργανώσει ένα ball. Είμαι τόσο χαρούμενη που το καταφέραμε. Η είσοδος, βέβαια, θα είναι δωρεάν για τους συμμετέχοντες και τα μέλη της ballroom κοινότητας. Τα έσοδα από τα εισιτήρια θέλω να πάνε σε κάποια ελληνική ΛΟΑΤΚΙ+ οργάνωση».

38’ με τη Λέα Βλάμος Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LiFO

Η Λέα ζει αυτό το διάστημα ανάμεσα σε Παρίσι και Αθήνα. «Θα έλεγα ότι πλέον η βάση μου είναι η Αθήνα, αλλά ταξιδεύω πολύ και διατηρώ επαφές με το Παρίσι. Ο μπαμπάς μου μπορεί να καταφέρει να έρθει στο ball, είναι σημαντικό για εκείνον το ότι διοργανώνω κάτι τόσο μεγάλο στην Αθήνα. Νιώθω πως συνδέομαι με την ελληνική κληρονομιά μου και με τους ανθρώπους. Βέβαια, είμαι επιφυλακτική και με τις δύο κουλτούρες, τη γαλλική και την ελληνική, αλλά κρατάω τα καλά στοιχεία. Μάλλον είμαι ένας συνδυασμός των δύο νοοτροπιών και ταμπεραμέντων.

Λίγο πριν κλείσουμε, της ζητώ να μου κάνει ένα σχόλιο για τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία που είναι εν εξελίξει αυτές τις μέρες. «Είναι τρομακτικό. Η Λεπέν σχεδόν έφτασε τον Μακρόν. Όμως έτσι έχουν τα πράγματα. Υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός Γάλλων που την ψηφίζει. Αυτό δείχνει κάτι. Δεν έχει γίνει κατά λάθος. Ωστόσο, είμαι γενικά αισιόδοξη ως άνθρωπος, τα πράγματα μπορούν να βελτιωθούν αν παλέψουμε».

Φέτος το καλοκαίρι η Λέα θα επιστρέψει, έπειτα από δύο χρόνια πανδημίας, στον θίασο του «Fashion Freak Show», της θεατρικής παράστασης του Ζαν-Πολ Γκοτιέ που ξεκίνησε από τα Φολί Μπερζέρ και θα ανέβει στο Λονδίνο. «Έψαχναν χορευτές με δυνατό στυλ και εικόνα, πέρασα από οντισιόν στο Παρίσι και φτιάξαμε αυτό το σόου που ανέβηκε για έναν χρόνο. Ο Γκοτιέ, όπως και ο Νοέ, επενδύουν σε προσωπικότητες και δίνουν μεγάλη ελευθερία έκφρασης. Εύχομαι να το φέρουμε και στην Ελλάδα».

The Climax Ball
Ιδέα & Επιμέλεια: Léa Vlamos
DJ: Kiddy Smile
MC: Matyouz Ladurée
Κριτές: Alaia Miyake Mugler, Thea Ninja, Mounia Gorgeous Gucci, Gigi Revlon, Claude Emanuelle Gorgeous Gucci, Kendall Miyake Mugler, Glastra Kareola
Special Guest: Gaspar Noé
Guest DJ: DJ Nonika
Σκηνογράφος: Δήμος Κλημενώφ
Σχεδιασμός φωτισμών: Περικλής Μαθιέλλης
Ηχητικός σχεδιασμός: Κωστής Παυλόπουλος
Οργάνωση παραγωγής: Cultόpια
Trailer: Yopoosh
Παραγωγή: Onassis Stegi

Onassis Ready
Λεγάκη 7Α, Αγ. Ιωάννης Ρέντη
Σάββατο 16/4, 16:00-23:00

Εισιτήρια διαθέσιμα στην είσοδο του ball
Είσοδος με σειρά προτεραιότητας

The Ballroom Code
Εάν είστε θεατές, αλλά όχι μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, είστε καλοδεχούμενοι, αλλά σας θυμίζουμε το ballroom code που πρέπει να ακολουθήσετε: δεν θα γίνει ανεκτή συμπεριφορά ρατσισμού, ομοφοβίας, τρανσφοβίας, σεξισμού, αρτιμελισμού, χοντροφοβίας ή οποιασδήποτε άλλης μορφής διάκρισης.

Το styling της Λέα για τη φωτογράφιση επιμελήθηκε ο Philippe G. Missas.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

EΠΕΞ Το ελληνικό drag έχει περάσει σε άλλο level

Lgbtqi+ / Το ελληνικό drag έχει περάσει σε άλλο level

Ζήσαμε δύο μέρες με τέσσερις drag queens και καταγράψαμε την προετοιμασία, το μακιγιάζ και την όλη διαδικασία της μεταμόρφωσής τους, μέσα από την οποία κερδίζουν, εκτός των άλλων, προσωπική ενδυνάμωση και σημαντική ορατότητα για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Once to be realized: Έξι συναντήσεις με τα αταξινόμητα αρχεία έργων του Γιάννη Χρήστου σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού

Πολιτισμός / Once to be realized: Έξι συναντήσεις με τα αταξινόμητα αρχεία έργων του Γιάννη Χρήστου σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού

Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός και έξι συνθέτες του σύγχρονου μουσικού θεάτρου σε μια δράση που έχει ως σημείο αφετηρίας το Πάντειο Πανεπιστήμιο, περνά από την υπόγεια διάβαση της Λεωφ. Συγγρού και καταλήγει στο κτίριο της Στέγης.
THE LIFO TEAM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ