Η Μήδεια του Trajal Harrell θρηνεί με αναφορές στο voguing, καθώς απελευθερώνεται από την πατριαρχία

Η Μήδεια του Trajal Harrell θρηνεί με αναφορές στο voguing, καθώς απελευθερώνεται από την πατριαρχία Facebook Twitter
Το voguing έγινε γνωστό παγκοσμίως με τη Madonna. Μετά βρέθηκε ξανά στο underground, τώρα επέστρεψε μπροστά. Αυτές οι μετατοπίσεις θα συμβαίνουν. Αν οι άνθρωποι της κοινότητας μπορούν να βοηθηθούν οικονομικά ώστε να βελτιώσουν τη ζωή τους, αυτό είναι υπέροχο. Φωτο: Nick Knight for Onassis Stegi
0

Στον Τράγιαλ Χάρελ δεν αρέσουν οι πρεμιέρες. Ο διάσημος Αμερικανός χορογράφος έχει επιλέξει να ζει στην Αθήνα τα τελευταία οκτώ χρόνια, όμως είναι η πρώτη φορά που έργο του θα ξεκινήσει την πορεία του από την πόλη μας και μου εξομολογείται ότι «αισθάνεται την πίεση», λίγες μέρες προτού το «O Medea», η δική του ανάγνωση στον αρχαιοελληνικό μύθο της Μήδειας, βρεθεί στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση.


Έχουμε συναντηθεί σε ένα διάλειμμα από τις πρόβες της παράστασης που ενορχηστρώνει και στην οποία υποδύεται, μαζί με τέσσερις ακόμα χορεύτριες, την τραγική ηρωίδα του Ευριπίδη, και ο 46χρονος καλλιτέχνης που, τρία χρόνια μετά τη συμμετοχή του στο φεστιβάλ «Made in USA» της Στέγης, επιστρέφει σε αυτή, μου εξηγεί πως δεν γνωρίζει το αθηναϊκό κοινό όπως ξέρει το κοινό του Βερολίνου, του Παρισιού ή του Λονδίνου, οπότε δεν νιώθει εξοικειωμένος με τις προσδοκίες του.


«Η δουλειά μου είναι στην Ευρώπη κι έψαχνα ένα μέρος να ζήσω στην Ευρώπη γιατί δεν μπορούσα να αντεπεξέλθω οικονομικά ώστε να επιστρέψω στην Αμερική. Ήρθα στην Αθήνα, όπου βρήκα ένα τέλειο και οικονομικό διαμέρισμα» θα μου πει όταν τον ρωτώ πώς επέλεξε τη χώρα μας για βάση του. «Κατάγομαι από την Τζόρτζια, από τον Νότο των ΗΠΑ, και νομίζω ότι ο καιρός εδώ είναι παρόμοιος. Και οι άνθρωποι μοιάζουν. Λίγο συντηρητικοί, αλλά πολύ φιλόξενοι και ζεστοί. Παρόλο που πρόκειται για μεγαλούπολη, έχεις κι εδώ το αίσθημα της μικρής πόλης μεταξύ των κατοίκων. Μου αρέσει αυτό. Και πιστεύω ότι η Ελλάδα είναι η πιο όμορφη χώρα του κόσμου».

Το γεγονός ότι σκοτώνει τα παιδιά της, που είναι ό,τι πιο φριχτό μπορεί μια μάνα να κάνει, υπαρκαλύπτει τα πάντα, αλλά για μένα είναι μια μεταφορά. Σκοτώνει την ιδέα του εαυτού της ως μητέρας και ως συζύγου. Για να γίνει η γυναίκα που θέλει να είναι, πρέπει να απελευθερωθεί από αυτούς τους ρόλους.

Ο Τράγιαλ έχει πάθος με την ελληνική γραμματεία και αυτό φαίνεται από τη βαθιά του γνώση για τις ιστορίες της και τα νοήματά τους. Στο «O Medea» δεν ασχολείται για πρώτη φορά με την αρχαιοελληνική τραγωδία. Το έργο που, όπως λέει και ο ίδιος, τον έκανε ενδεχομένως ευρύτατα γνωστό ήταν το «Antigone Sr.», που βρίσκεται ακόμα σε περιοδεία και αυτό το διάστημα επιχειρούν να κλείσουν το ανέβασμά του στο Λονδίνο.

Η Μήδεια του Trajal Harrell θρηνεί με αναφορές στο voguing, καθώς απελευθερώνεται από την πατριαρχία Facebook Twitter
Θεωρώ πως υπάρχουν θετικά και αρνητικά σε οτιδήποτε κανονικοποιείται μέσω του μέινστριμ. Όμως δεν πιστεύω ότι το voguing μπορεί να «εποικιστεί» εύκολα. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


«Κάθε φορά προσπαθώ να φτιάξω ένα έργο με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν στην αρχαία Ελλάδα. Greek theatre realness» αναφέρει χρησιμοποιώντας τον όρο «realness» που προέρχεται από την παράδοση του voguing, της queer χορευτικής κουλτούρας που γεννήθηκε στα '80s και τον επηρέασε καθοριστικά. «Ήθελα λοιπόν πολύ να ξανακάνω κάτι με αρχαία τραγωδία. Ο κόσμος λέει –και το πιστεύω κι εγώ– ότι έχω ροπή περισσότερο προς την τραγωδία παρά προς την κωμωδία. Με το "O Medea" επανέρχομαι στην ιδέα τού να το κάνουμε όσο πιο κοντά στον τρόπο που γινόταν τότε, στον τρόπο που φανταζόμαστε ότι γινόταν».

Στο «O Medea» ο Τράγιαλ εξετάζει την ηρωίδα που έχει εμπνεύσει όλες τις διαφορετικές εκφάνσεις της τέχνης, αμέσως μετά τον φόνο των παιδιών της, θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι πρόκειται για ένα άτυπο χορογραφικό σίκουελ. «Θέλω να τη φαντάζομαι ως μια ερωτευμένη γυναίκα, μια νέα γυναίκα. Θέλω να ξεπεράσω την ιδέα της εκδίκησης. Τι άλλο υπάρχει πέρα από αυτό; Το γεγονός ότι σκοτώνει τα παιδιά της, που είναι ό,τι πιο φριχτό μπορεί μια μάνα να κάνει, υπαρκαλύπτει τα πάντα, αλλά για μένα είναι μια μεταφορά. Σκοτώνει την ιδέα του εαυτού της ως μητέρας και ως συζύγου. Για να γίνει η γυναίκα που θέλει να είναι, πρέπει να απελευθερωθεί από αυτούς τους ρόλους. Η δική μου Μήδεια ασχολείται με τον θρήνο που λαμβάνει χώρα μετά το φονικό. Πώς θρηνεί τα παιδιά της και με τι έχει να κάνει αυτός ο θρήνος;».


«Αν η Μήδεια μετενσαρκωνόταν σε γυναίκα, ή πιο σωστά σε θηλυκότητα του σήμερα, τι θα ήταν;» τον ρωτώ. «Δεν νομίζω ότι θα ήταν μόνο μία γυναίκα. Αυτό είναι που προσπαθώ να δείξω χρησιμοποιώντας 5 χορευτές. Είναι φεμινιστικό είδωλο, queer είδωλο. Επιλέξαμε αυτό τον τίτλο, "O Medea", επειδή ακούγεται θρηνητικός στον Νότο, αλλά και σαν αναφορά στα γένη. Προσπαθώ να ξανασκεφτώ τι μπορούμε να πάρουμε από αυτή τη γυναικεία φιγούρα ή θηλυκότητα. Τη δύναμη, την τρωτότητα, τον πόθο της για έρωτα, αλλά και τη γνώση ότι ο έρωτας μπορεί να σε πνίξει. Μας προσφέρει πολλά περισσότερα σήμερα να τη βλέπουμε διαφορετικά και όχι απλά σαν εκείνη την εκδικητικά μαινόμενη γυναίκα που θέλει να πονέσει ο άντρας της επειδή είχε σχέση με κάποια άλλη».

Η Μήδεια του Trajal Harrell θρηνεί με αναφορές στο voguing, καθώς απελευθερώνεται από την πατριαρχία Facebook Twitter
Φωτο: Nick Knight for Onassis Stegi


Σε αυτήν τη δουλειά, ο Τράγιαλ καταδύεται παράλληλα βαθιά και στις επιρροές του από το είδος του ιαπωνικού χορού butoh. «Το butoh ενέχει στοιχεία τραγωδίας, γκροτέσκ και πάλης στην απόδοση ενός ανθρώπινου χαρακτήρα» σημειώνει. Γιατί όμως επέλεξε να υποδυθεί ο ίδιος τη Μήδεια και όχι μόνο να χορογραφήσει το έργο; «Μα, πάντα χορεύω» θα μου πει. «Ακόμα προσπαθώ να χορεύω όσο το δυνατόν περισσότερο πριν αποσυρθώ. Είναι απίστευτος ρόλος. Υποδύθηκα και την Αντιγόνη. Είναι φοβερό που άντρες υποδύονταν αυτούς τους ρόλους».


Οι ηθοποιοί στην αρχαιότητα θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε πως ήταν οι πρώτοι drag περφόρμερ της ιστορίας και ο Τράγιαλ συμφωνεί. «Φυσικά και ήξεραν τι έκαναν τότε και ότι αυτή η παραστατικότητα ήταν πολιτική πράξη. Σήμερα οι περισσότεροι πιστεύουν ότι οι γυναίκες δεν πήγαιναν καν στο θέατρο στην αρχαιότητα, ενώ άλλοι ότι ήταν παρούσες ως θεατές, αλλά ποτέ στη σκηνή. Όταν ένας άντρας υποδύεται τη Μήδεια, αλλάζει πολύ η προοπτική στο γεγονός ότι σκοτώνει τα παιδιά του/της. Νιώθω λοιπόν ότι με την αμφισβήτηση υπό την οποία τίθενται συνεχώς οι ρόλοι των φύλων, ειδικά μετά το κίνημα #metoo, δεν μπορούσα αυτήν τη στιγμή να βρίσκομαι στη σκηνή με 4 γυναίκες και να είμαι εγώ η μόνη Μήδεια. Το θεώρησα πολύ αλαζονικό. Φυσικά εγώ είμαι ο χορογράφος και αυτή είναι η φωνή μου και η καλλιτεχνική μου οντότητα».

Η Μήδεια του Trajal Harrell θρηνεί με αναφορές στο voguing, καθώς απελευθερώνεται από την πατριαρχία Facebook Twitter
Φωτο: Nick Knight for Onassis Stegi


Καθώς η συζήτησή μας επιστρέφει στο voguing, αναρωτιέμαι πώς νιώθει σήμερα ένας καλλιτέχνης που έχει ζήσει και γαλουχηθεί μέσα στην ballroom κοινότητα, ενσωματώνοντας στοιχεία της στην καλλιτεχνική του ταυτότητα, όταν μέσω τηλεοπτικών σόου όπως το «RuPaul's Drag Race» ή το «Pose» το underground και αβανγκάρντ κίνημα έχει εισέλθει πλέον στο μέινστριμ. Η προσέγγισή του είναι πολύ πιο ψύχραιμη απ' όσο θα περίμενα. «Ξέρεις, δεν είμαι voguer. Έχω κάνει πολλή έρευνα, το κίνημα έχει επηρεάσει τη δουλειά μου και φυσικά έχω τα αδέρφια μου στην κοινότητα. Δεν θέλω να μιλήσω εξ ονόματος άλλων. Θεωρώ πως υπάρχουν θετικά και αρνητικά σε οτιδήποτε κανονικοποιείται μέσω του μέινστριμ. Όμως δεν πιστεύω ότι το voguing μπορεί να "εποικιστεί" εύκολα. Οι άνθρωποι που βρίσκονται πραγματικά μέσα στην ballroom σκηνή ενδιαφέρονται μόνο για να κερδίζουν τρόπαια σε χορούς. Η αναγνώριση έρχεται μόνο μέσα από αυτά. Φυσικά πρέπει να βγάλουν λεφτά για να επιβιώσουν. Η δική μου δουλειά, ας πούμε, περνά μέσα από τα καλλιτεχνικά ιδρύματα, εκείνοι δεν καταφεύγουν σε αυτά τα ιδρύματα για να επιβεβαιωθούν. Άρα δεν δημιουργείται πρόβλημα».

Σε αυτό το σημείο ο Τράγιαλ θυμάται να βλέπει πρόσφατα ειδήσεις στην Αμερική και ένας πολιτικός να αναφέρεται σε κάποιον που κάνει shade (σ.σ. αργκό που προέρχεται από την ballroom κουλτούρα και θα μπορούσε να μεταφραστεί ελεύθερα ως «κράξιμο» ή «θάψιμο»). «Συνειδητοποίησα ότι δεν είχε ιδέα από πού προέρχεται η λέξη που χρησιμοποιεί. Είναι κρίμα. Θεωρώ ότι αυτή η κοινότητα ήταν απίστευτα εφευρετική στο επίπεδο της πολιτιστικής καινοτομίας».

«Δεν είναι όμως παράλληλα και μια μεγάλη νίκη;» του αντιτείνω. «Φυσικά, αλλά συχνά δεν αναγνωρίζεται. Το έχουμε δει να συμβαίνει και με τα μπλουζ στην αμερικάνικη κουλτούρα. Τόσα πράγματα ξεκίνησαν από εκεί και 100 χρόνια μετά αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι δεν προέρχονται από το ροκ αλλά από τα μπλουζ. Είναι κρίμα που το λεξικό του voguing μπαίνει στο μέινστριμ με τέτοιο τρόπο που ένας πολιτικός στην Ουάσινγκτον να μπορεί να χρησιμοποιεί αυτές τις λέξεις, ενώ ο ίδιος πολιτικός ενδεχομένως ταυτόχρονα να υποστηρίζει και να ψηφίζει για πράγματα που είναι καταστροφικά για την κοινότητα. Εκεί έγκειται το πρόβλημα. Τα πράγματα με το μέινστριμ είναι πάντα ρευστά. Το voguing έγινε γνωστό παγκοσμίως με τη Madonna. Μετά βρέθηκε ξανά στο underground, τώρα επέστρεψε μπροστά. Αυτές οι μετατοπίσεις θα συμβαίνουν. Αν οι άνθρωποι της κοινότητας μπορούν να βοηθηθούν οικονομικά ώστε να βελτιώσουν τη ζωή τους, αυτό είναι υπέροχο».

Info

Trajal Harrell – O Medea

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση – Κεντρική Σκηνή

30/5-2/6, 20:30

www.onassis.org/whats-on/o-medea

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Όλες οι παραστάσεις ελληνικού θεάτρου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών

Θέατρο / Όλες οι παραστάσεις ελληνικού θεάτρου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών

Γι' ακόμα μια χρονιά, το Φεστιβάλ Αθηνών μας συστήνει τις δουλειές νέων, ως επί το πλείστον, Ελλήνων δημιουργών που καταπιάνονται με φιλόδοξα εγχειρήματα της σύγχρονης ελληνικής ή ευρωπαϊκής δραματουργίας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
House of Kareola: Η χορευτική «οικογένεια» της Αθήνας που αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα με στυλ

Αθήνα / House of Kareola: Η χορευτική «οικογένεια» της Αθήνας που αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα με στυλ

Τριάντα χρόνια μετά το πρώτο ξέσπασμα της vogue σκηνής και πολλά χιλιόμετρα μακριά από τη Νέα Υόρκη, το μέρος όπου πρωτοξεκίνησε, αγόρια και κορίτσια, γκέι και straight, έχουν επανεφεύρει το vogueing στην Αθήνα και εξακολουθούν να το κρατάνε ζωντανό.
ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ