Μετά την πρεμιέρα τους στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, οι παραστάσεις τις οποίες παρακολούθησαν χιλιάδες θεατές κλείνουν τον κύκλο τους στα ανοιχτά θέατρα της Αττικής δίνοντας την ευκαιρία σε όσους δεν έφτασαν στην Αργολίδα να παρακολουθήσουν έργα αιώνια με προβληματική που φτάνει στο σήμερα, σε έναν διαρκή διάλογο με τις σκέψεις, τις πράξεις και τα ανθρώπινα πάθη, καθώς και προσεγγίσεις που προκαλούν το ενδιαφέρον μας αδιαλείπτως και πυροδοτούν συζητήσεις για την ανάγνωσή τους από τον σκηνοθέτη που υπογράφει την κάθε παράσταση.
Ορέστεια
Η εμβληματική τριλογία του Αισχύλου «Ορέστεια» σε σκηνοθεσία Θ. Τερζόπουλου έγραψε ιστορία, με την πρώτη συνεργασία του σκηνοθέτη με το Εθνικό Θέατρο να έχει μια θριαμβευτική πορεία για δύο συνεχόμενες χρονιές στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Ο κύκλος των παραστάσεων ενός έργου διανοητικού και φιλοσοφικού βάθους, που κατορθώνει με τη συνταρακτική του ενέργεια να διευρύνει τα όρια της τέχνης και να αφηγηθεί, εντέλει, την ιστορία της ίδιας της ανθρωπότητας, ολοκληρώνεται με μια τελευταία παράσταση στις 17 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Πέτρας.
«Γιατί η Ορέστεια συνεχίζει να ασκεί τρομακτική έλξη; Μια πιθανή απάντηση θα μπορούσε να είναι επειδή στον άνθρωπο υπάρχει η ανάγκη για μια βαθύτερη σχέση με τον Μύθο. Ο μύθος της Ορέστειας είναι επικίνδυνος, ανήκει στον κόσμο του ανοίκειου και του παράξενου, προκαλεί τον τρόμο, επειδή αποκαλύπτει το ατίθασο, το βίαιο και τους νόμους του βάθους που δεν μπορούν να δαμαστούν. Η Κλυταιμνήστρα μας καλεί να σπάσουμε μαζί τον καθρέφτη, για να γεννηθεί από τα θραύσματά του μια νέα εφιαλτική εικόνα, που ωστόσο θα διατηρεί τις σκοτεινές ρίζες του μύθου. Πρόθεσή μας είναι η μελέτη του βάθους του μύθου της Ορέστειας και η αναζήτηση του απρόβλεπτου, του ασυνήθιστου, του παράδοξου. Τα πρόσωπα προσφέρουν τα σώματά τους στο θυσιαστήριο του ανοίκειου, θέτουν διαρκή ερωτήματα και διλήμματα.
Η αισθητική της παράστασης προκύπτει από τη δυναμική σχέση του Σώματος με τον Μύθο, τον Χρόνο και τη Μνήμη. Θέτουμε ξανά το θεμελιώδες οντολογικό ερώτημα «περί τίνος πρόκειται», ένα ερώτημα που δεν επιδέχεται οριστικές απαντήσεις, αλλά διαρκώς μας ενεργοποιεί προς την κατεύθυνση της ολοένα βαθύτερης έρευνας της ρίζας του ήχου, της λέξης, των πολλαπλών διαστάσεων του ανθρώπινου αινίγματος και της ανακατασκευής ενός νέου Μύθου», σημειώνει ο Θ. Τερζόπουλος.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Ορέστεια» εδώ
«ζ-η-θ, ο Ξένος»
Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός σκηνοθέτησε στην Επίδαυρο την παράσταση «ζ-η-θ, ο Ξένος», Μια επιστροφή στις πηγές: επίσκεψη σε τρεις ραψωδίες της Οδύσσειας, σε μετάφραση Δημήτρη Μαρωνίτη, μια συμπαραγωγή του ΚΘΒΕ και του ΘΟΚ. Η αναπάντεχη δραματουργική πρόταση του σκηνοθέτη μάς καθοδηγεί σε μια επιστροφή στις πηγές, που αποκαλύπτει πώς αυτό το ατελεύτητο μυστήριο της προφορικής Αφήγησης (το βαθύ μυστήριο του θεάτρου) έχει τη δυνατότητα να μας εξακοντίζει συναρπαστικά «εκεί που η ιστορία ακόμα συμβαίνει».
Ένας ξένος και Οίος επιπλέον ονομάζεται από τον Όμηρο, δηλαδή μόνος – ένα ανθρώπινο ράκος μετά το ύστατο ναυάγιό του, συντετριμμένο μετά την άνιση πάλη του με το πέλαγος, πεταμένο σε μιαν ακτή … Για 1.263 στίχους παραμένει άγνωστος, απρόσωπος, ξένος, και μόνο μετά το πρώτο του δάκρυ –και το μετέπειτα γοερό κλάμα– αρχίζει μια διαδρομή «αναγνώρισης». «Υπάρχει μια απλή και θεμελιώδης, ζωτική επιθυμία που χαρακτηρίζει τη ζωή του ανθρώπου: Να ταξιδέψει από ένα σημείο Α σε ένα σημείο Β. Ως οδύσσεια –είτε εξωτερικής είτε εσωτερικής γεωγραφίας, (αναρίθμητες και οι περιπτώσεις εσωτερικής οδύσσειας για τους θνητούς)– θα μπορούσε ανεπιφύλακτα να ονομαστεί κάθε ανεπιδίωκτη περιπλοκή ή περιπέτεια αυτής της διαδρομής, προσδιοριζόμενη από ακούσιες, ανεπιθύμητες, απρόοπτες αποκλίσεις του δρόμου. Και είναι δύσκολο να υπάρξει θνητός που να μην έχει βρεθεί –έστω κατ’ αναλογίαν– σε μια τουλάχιστον τοποθεσία/συνθήκη στη ζωή του που να τον προσδιορίζει ως ξένο», σημειώνει για «το έπος που μας έμαθε να αναπνέουμε» ο Μιχαήλ Μαρμαρινός.
Οι δυο τελευταίες παραστάσεις στην Αττική θα δοθούν στις 12/9 στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» και στις 14/9 στο Δημοτικό Κηποθέατρο Παπάγου.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «ζ-η-θ, ο Ξένος» εδώ
Οιδίπους
Γιορτάζοντας 50 χρόνια αδιάλειπτης επαγγελματικής παρουσίας στο θέατρο, ο Γιάννης Χουβαρδάς μεταφράζει, διασκευάζει και σκηνοθετεί τον «Οιδίποδα Τύραννο» και τον «Οιδίποδα επί Κολωνώ» του Σοφοκλή σε μία παράσταση ως ενιαίο έργο. Ο τυφλός και σε προχωρημένη πλέον ηλικία Οιδίπους φτάνει μαζί με τους στενούς του συγγενείς σε έναν τόπο μυστηρίου διάσπαρτο με ταφικά μνημεία, τον αρχαίο Κολωνό, όπου θα γνωρίσουν μέσω θεϊκής αποκάλυψης τα ιερά απόκρυφα που θα τους δώσουν την απάντηση στο γιατί έζησαν μια τόσο βασανισμένη ζωή. Στη διάρκεια αυτής της μετάβασης, τα πρόσωπα αναβιώνουν μαζί με τον Οιδίποδα τα συνταρακτικά συμβάντα του «Τυράννου» και, περνώντας μέσα από τα στάδια προσέγγισης του θεϊκού πνεύματος όπως παρατίθενται στον «Επί Κολωνώ», παρακολουθούν την τελική ανύψωση και ανάληψη του ήρωα στους ουρανούς.
«Υπάρχει μια φράση που αποδίδεται στον Καρλ Μαρξ: “Η ανάγκη είναι τυφλή μέχρι να γίνει συνειδητή”. Εγώ αντικαθιστώ τη λέξη ανάγκη με τη λέξη γνώση. Αυτή είναι η ιστορία του “Οιδίποδα Τυράννου” με τρία λόγια. Όσο βλέπει είναι τυφλός και όταν μαθαίνει βλέπει. Μιλάω για το σκοτάδι και το φως της γνώσης, ότι πια στο τέλος ο τυφλός φτάνει στο φως με την έννοια όχι μόνο της γνώσης αλλά και με τη μεταφυσική, ότι περνά σε μια άλλη τάξη πραγμάτων. Αυτή είναι η διαδρομή ενός πλάσματος που διαρκώς μεταμορφώνεται, από ένα παιδί, ένα μωρό που του δέσανε τα πόδια για να πεθάνει, σε έναν νέο άνθρωπο, πρίγκιπα της Κορίνθου, που μαθαίνει ότι μπορεί να μην είναι ο γιος αυτών που πιστεύει ότι είναι, φεύγει, φτάνει στη Θήβα και νικάει τη Σφίγγα, από αποπαίδι σε βασιλιά. Και μετά αρχίζει η πτώση μέχρι τη στιγμή που πάλι μεταμορφώνεται, γίνεται τυφλός, φτάνει στον Κολωνό, μετατρέπεται σε έναν γέρο ανήμπορο επαίτη. Στο τέλος πάλι μεταμορφώνεται σε κάτι που έχει ξεπεράσει το ανθρώπινο και το υλικό», λέει ο Γιάννης Χουβαρδάς στη LIFO, έχοντας ως στόχο τα δύο έργα ‒πολύ διαφορετικά μεταξύ τους ως προς τη σύλληψη και το ύφος, και γραμμένα με μεγάλη χρονική απόσταση το ένα από το άλλο‒ να είναι απολύτως αναγνωρίσιμα στη διάρκεια της παράστασης, με τρόπο που να αποδίδει αρμονικά την αίσθηση μιας ενιαίας ιστορίας, πιστής στο πνεύμα του Σοφοκλή, του κορυφαίου τραγικού.
1-2/9 στο Δημοτικό Κηποθέατρο Παπάγου, 8/9 στο Θέατρο Πέτρας, 9/9 και 13/9 στο Ηρώδειο, 15/9 Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού και 17/9 στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη».
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Οιδίπους» εδώ
Ανδρομάχη
Η Μαρία Πρωτόπαππα έκανε το σκηνοθετικό της ντεμπούτο στην Επίδαυρο με την «Ανδρομάχη» του Ευριπίδη, μια τραγωδία που παραμένει εκπληκτικά επίκαιρη, διερευνώντας τις εμπειρίες του τρόμου και της καταστροφής, τις ατομικές επιλογές και τη βαθιά επιρροή τους στην κοινωνία. Στη μετάφραση του Γ. Β. Τσοκόπουλου, η σκηνοθέτιδα και ηθοποιός, επεξεργάζεται δραματουργικά και σκηνοθετικά ένα έργο που εγείρει καίρια ερωτήματα και αναλαμβάνει τον ρόλο της Γυναίκας.
Στην τραγωδία του Ευριπίδη μεταφερόμαστε μακριά από τα μεγάλα κέντρα, στην ελληνική επαρχία. Θεσσαλία, Φθιώτιδα, Θετίδειον. Στον οίκο του γιου του Αχιλλέα, του Νεοπτόλεμου. Εκεί γινόμαστε μάρτυρες της δραματικής σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο γυναίκες: την Ανδρομάχη, χήρα του Έκτορα και σκλάβα του Νεοπτόλεμου, και την Ερμιόνη, τη γυναίκα του Νεοπτόλεμου. Η σύγκρουση φτάνει στα άκρα όταν ο Μενέλαος, βασιλιάς της Σπάρτης και πατέρας της Ερμιόνης, αποφασίζει να θανατώσει το παιδί της Ανδρομάχης, εκτελώντας έτσι μια από τις πιο ακραίες πράξεις εκδίκησης και αλαζονείας.
«Δεν υπάρχει μια πρωταγωνίστρια εδώ, την εξαφανίζει κάποια στιγμή ο συγγραφέας. Έσπαγα το κεφάλι μου μελετώντας, μέχρι που κατάλαβα ότι εδώ δεν είναι η Ανδρομάχη το θέμα αλλά οι γυναίκες, τα παιδιά, οι πιο αδύναμοι πολίτες. Αυτοί είναι οι μοχλοί που σε κάνουν να σκεφτείς πόση ευθύνη φέρει το σώμα της δημοκρατίας. Είναι ένα έργο περί δημοκρατίας και ηθικής μέσα στη δημοκρατία, πέρα από το κοινωνικό θέμα, τη θέση της γυναίκας ή τον πόλεμο. Η “Ανδρομάχη” δεν είναι σαν τις “Τρωάδες”. Ο Ευριπίδης έχει βάλει μια γυναίκα που δεν είναι Ελληνίδα –δεν είναι ελεύθερη, αλλά αιχμάλωτη πολέμου–, που έχει γεννήσει παιδί μετά τον βιασμό της από τον Νεοπτόλεμο, που σκότωσε το πρώτο της παιδί, τον Αστυάνακτα, και ο πατέρας του, ο Αχιλλέας, τον άντρα της. Μάλιστα, ο Νεοπτόλεμος διέπραξε και τη μεγαλύτερη ύβρι σφάζοντας στο ιερό του Δία τον αδελφό και τον πατέρα της, χωρίς να σεβαστεί άσυλο και άμαχο πληθυσμό», λέει στη LIFO η Μαρία Πρωτόπαππα.
2/9 στο Βεάκειο Δημοτικό Θέατρο, 4-5/9 στο Δημοτικό Κηποθέατρο Παπάγου, 6/9 στο Δημοτικό Αμφιθέατρο Κορυδαλλού «Θαν. Βέγγος», 7/9 στο Θέατρο «Αλίκη Βουγιουκλάκη» – Νταμάρι Βριλησσίων, 9-10/9 στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη», 15-16/9 στο Δημοτικό Θέατρο Άλσους Ηλιούπολης «Δημήτρης Κιντής», 17/9 στο Δημοτικό Θέατρο Αιγάλεω «Αλέξης Μινωτής» και 22/9 στο Θέατρο Πέτρας.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Ανδρομάχη» εδώ
Ηλέκτρα
Η κατά Σοφοκλή «Ηλέκτρα» σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά και σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου μετά από μια περιοδεία σε Ελλάδα και Κύπρο, με περισσότερους από 50.000 θεατές, έρχεται τον Σεπτέμβριο σε επιλεγμένα θέατρα της Αττικής.
Η Ηλέκτρα, μέλος της καταραμένης οικογένειας των Ατρειδών, μια γυναίκα παγιδευμένη σε αυτόν τον κύκλο αίματος και φρίκης, είναι κάτι περισσότερο από ένας τραγικός χαρακτήρας, αφού προσωποποιεί το δίλημμα ανάμεσα στην ανάγκη για δικαιοσύνη και την ηθική επιταγή της αποφυγής της βίας. Δεν πρόκειται, επομένως, μόνο για ένα τραγικό πλάσμα της μοίρας, αλλά και για ένα δημιούργημα του χαρακτήρα της, ενός χαρακτήρα ολόψυχα δοσμένου στον αγώνα της για δικαιοσύνη. Είναι άραγε και η ίδια θύμα της εμμονής της για την εκδίκηση ή μια φωνή αντίστασης απέναντι στη βαρβαρότητα της εξουσίας; Και γιατί όταν το παλάτι απαλλάσσεται πλέον από τους τυράννους, εκείνη δεν περνάει το κατώφλι του; Μένει απλώς έξω από τον Οίκο που μισεί ή αρνείται να γίνει μέρος του συστήματος που πολέμησε με πάθος; Είναι ακόμα δέσμια των ακραίων συναισθημάτων που την καθόρισαν – του πόνου για τον θάνατο του πατέρα, του μίσους για τη μητέρα, της νοσταλγίας για τον χαμένο αδερφό; Το πάθος της –είναι βέβαιο– δεν σιγάζει ούτε μετά την κάθαρση.
Στην Ηλέκτρα, ο ποιητής δεν δίνει απαντήσεις, οι θεοί απουσιάζουν, οι χρησμοί απλώς συμπίπτουν με τις ανθρώπινες αποφάσεις, η συνείδηση περνά σε δεύτερη μοίρα, οι Ερινύες δεν εμφανίζονται. Παρ’ όλα αυτά, το τίμημα για τους επιζώντες είναι βαρύ.
2/9 στο Θέατρο Πέτρας, 3-4/9 στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη», 6-7/9 στο Δημοτικό Κηποθέατρο Παπάγου, 8/9 στο Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού, 10/9 στο Δημοτικό Θέατρο Άλσους Ηλιούπολης «Δημήτρης Κιντής», 11/9 στο Βεάκειο Δημοτικό Θέατρο, 13/9 στο Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας, 17/9 στο Θέατρο «Αλίκη Βουγιουκλάκη» – Νταμάρι Βριλησσίων, 22/9 στο Ηρώδειο, 24/9 στο Ανοιχτό Θέατρο Κολωνού και 29/9 στο Δημοτικό Θέατρο Αιγάλεω «Αλέξης Μινωτής».
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Ηλέκτρα» εδώ
