Στα τόσα χρόνια που συνοδεύω ομάδες ταξιδιωτών του Κανόνα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, έχω κάνει Πρωτοχρονιές σε απίστευτα μέρη, από τις σαβάνες της Αιθιοπίας μέχρι τις ζούγκλες της Νέας Γουινέας και από τις ερήμους της Λιβύης μέχρι τους παγετώνες της Χιλής. Και όλες ήταν ξεχωριστές.


Η πιο σουρεαλιστική Πρωτοχρονιά που έχω κάνει, όμως, ήταν η περσινή, στη Λαχόρη του Πακιστάν, στη μέση ενός περιπετειώδους πολιτιστικού ταξιδιού σε μια ακραία ισλαμική χώρα, που ακόμη δεν έχει επηρεαστεί από τον δυτικό τρόπο ζωής. Στο Πακιστάν πήγαμε για να γνωρίσουμε από κοντά τους πολιτισμούς της Κοιλάδας του Ινδού, που πρωτοεμφανίστηκαν στην περιοχή περίπου το 6000 π.Χ., και η Λαχόρη ήταν ένας σπουδαίος σταθμός στην αποστολή μας αυτή, αφού έχει να παρουσιάσει εξαιρετικά μνημειακά σύνολα ισλαμικής αρχιτεκτονικής, καθώς και ένα πλούσιο σε εκθέματα μουσείο. Αυτό βέβαια που μας έκανε εντύπωση ήταν, παρ' όλα αυτά που ακούμε στην Ελλάδα για το Πακιστάν, το ότι ακόμη και στα πιο απομονωμένα χωριά συναντήσαμε πολύ φιλικούς και φιλόξενους ανθρώπους.

 

Κι εκεί που περιμέναμε ότι θα κάναμε Πρωτοχρονιά στα δωμάτιά μας, ξαφνικά, μπαίνοντας στο ξενοδοχείο, μας υποδέχτηκε χριστουγεννιάτικο δέντρο, μπάλες, αστέρια και ψεύτικο χιόνι. Και δεκάδες άνθρωποι στα γιορτινά τους να περιφέρονται στους μπουφέδες, ενώ παντού τριγύρω υπήρχαν ένοπλοι αστυνομικοί που φρόντιζαν για την προστασία μας. Μέχρι και Αϊ-Βασίλη είχε!

 

Αποφασισμένοι ότι δεν θα γιορτάζαμε Πρωτοχρονιά, μια και τα δυτικά έθιμα δεν είναι ακόμη αποδεκτά για μεγάλο μέρος του πληθυσμού, δεν κάναμε κανένα σχέδιο για το βράδυ της αλλαγής του χρόνου. Κι εκεί που περιμέναμε ότι θα κάναμε Πρωτοχρονιά στα δωμάτιά μας, ξαφνικά, μπαίνοντας στο ξενοδοχείο, μας υποδέχτηκε χριστουγεννιάτικο δέντρο, μπάλες, αστέρια και ψεύτικο χιόνι. Και δεκάδες άνθρωποι στα γιορτινά τους να περιφέρονται στους μπουφέδες, ενώ παντού τριγύρω υπήρχαν ένοπλοι αστυνομικοί που φρόντιζαν για την προστασία μας. Μέχρι και Αϊ-Βασίλη είχε!

 

Η άλλη έκπληξη ήταν όταν εμφανίστηκε Πακιστανή χορεύτρια ντυμένη από την κορφή ως τα νύχια –και με πέπλο παρακαλώ– που χόρεψε λικνίζοντας το κορμί της μπροστά στους «μιαρούς» ξένους. Ένα απίστευτο θέαμα για μια τέτοια συντηρητική χώρα και κυρίως για μας, που με τίποτα δεν περιμέναμε κάτι τέτοιο. Το θέαμα, ενώ σε καμία περίπτωση δεν ήταν άσεμνο, για τα πακιστανικά δεδομένα ήταν κάτι παραπάνω από προκλητικό, με αποτέλεσμα πολλοί Πακιστανοί να έρχονται στο εστιατόριο για να χαζέψουν την τολμηρή δεσποινίδα που χόρευε μπροστά μας. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η βασιλόπιτα-έκπληξη που έβγαλα στο τραπέζι, που έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής από τους υπόλοιπους.

 


Την ώρα που οι συνταξιδιώτες μου απολάμβαναν τη γνήσια ελληνική βασιλόπιτα, ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος:

— Τι νόστιμη βασιλόπιτα! Μα, πού τη βρήκες;

— Την κουβαλάω από την Ελλάδα.

— Και πώς την έφερες τη βασιλόπιτα από την Ελλάδα;

— Την είχα μέσα στη βαλίτσα.

— Καλά, και πώς δεν διαλύθηκε τόσες μέρες;

—Α, την είχα για προστασία μέσα στη σακούλα με τα άπλυτα!

Ακόμα γελάμε.

 

— Πάνος Τεζαψίδης, διοργανωτής ταξιδίων του Κανόνα