Προτιμώ να θυμάμαι άλλες παραμονές Πρωτοχρονιά όπως εκείνη με τις νεαρές Μεξικάνες με μαγιό, με τα μαλλιά τυλιγμένα σε ρολά για τη βραδινή τους κόμμωση να λιάζονται στις πισίνες του Ακαπούλκο. Θυμάμαι όμως πολύ καλά το γύρισμα από τον 19ο αιώνα στον 20ό, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς στον Πύργο των W.
Η κλοπή του μαργαριταρένιου κολιέ νωρίς το απόγευμα είχε στείλει κύματα ψίθυρων μέσα από τους χοντρούς τοίχους. Στην αίθουσα με τα τρία μαρμάρινα τζάκια οι πιο ηλικιωμένοι από τους καλεσμένους, παρόλο που το σάλιο κυλούσε ακόμα ευδιάκριτο από τις γωνίες των χειλιών τους, έλεγαν χαμηλόφωνα ότι είχαν περάσει κι άλλες παρόμοιες παραμονές Πρωτοχρονιάς με πανομοιότυπες ψυχικές χορογραφίες και κάθε μα κάθε φορά την κλοπή ενός μαργαριταρένιου κολιέ.
Βεγγαλικά κατακόκκινα άνοιγαν σαν πολύτιμα κοσμήματα ψηλά στον ουρανό. «Τι είναι πιο πολύτιμο, ένα μαργαριταρένιο κολιέ ή μήπως η ομορφιά αυτών των λάμψεων των εφήμερων;» με ξάφνιασε στο αυτί μου μια φωνή πολύ γνώριμη...
Μερικοί επέμεναν πως το κίνητρο δεν είναι ποτέ οικονομικό αλλά μοναδικό σκοπό έχει να εκθέσει τη νεαρή οικοδέσποινα στα μάτια του υπέργηρου συζύγου της. Εντωμεταξύ νάνοι υπηρέτες σκαρφάλωναν αθόρυβα σε λεπτές-λεπτές σκάλες για να φορέσουν τα ασημένια σκουφάκια στα κεριά των πολυέλαιων. Μέσα στο σκοτάδι ξαφνικά βασίλεψε σιωπή.
Ακούστηκαν αμέτρητα αθέατα κουδουνάκια να αναγγέλλουν τον καινούργιο αιώνα, κάποιοι τράβηξαν απότομα τις βαριές κουρτίνες και πέρα από τα τοξωτά παράθυρα έλαμψε το χιονισμένο πάρκο. Βεγγαλικά κατακόκκινα άνοιγαν σαν πολύτιμα κοσμήματα ψηλά στον ουρανό. «Τι είναι πιο πολύτιμο, ένα μαργαριταρένιο κολιέ ή μήπως η ομορφιά αυτών των λάμψεων των εφήμερων;» με ξάφνιασε στο αυτί μου μια φωνή πολύ γνώριμη, η φωνή κάποιου που δεν είχε καμιά δουλειά στον πύργο.
Το μυστήριο της κλοπής λύθηκε τη Δεύτερη μέρα του καινούργιου χρόνου με έναν τρόπο που δεν θέλω να τον θυμάμαι. Θυμάμαι τους κόκκινους λεκέδες πάνω στο χιόνι της αλέας, ήταν λεκέδες από φρέσκο αίμα. Η φαντασία μου προφητική όπως συμβαίνει συχνά είχε προφτάσει να τους διαβάσει και ίσως μόνο εγώ να ήξερα πόσο σύντομα ο Πύργος των W θα ήταν ένας σωρός από ερείπια και το πάρκο και όλη η κοιλάδα κάτω θα βάφονταν στο αίμα από την επανάσταση που έτρεχε με ταχύτητα θυμωμένης αναπνοής για να καταστρέψει όχι μόνο το μικρό δουκάτο αλλά και να μεταμορφώσει το μισό πρόσωπο της Ευρώπης.
________________
Η Μαρία Μήτσορα είναι συγγραφέας
