Μια καλή κινηματογραφική εβδομάδα ξεκινά από αύριο με τρεις έκτακτες επιλογές.
Στο Α Complete Unknown ο Τζέιμς Μάνγκολντ καλύπτει περίπου ίδιο έδαφος με τον Σκορσέζε στο σπουδαίο «No Direction Home» του, ακολουθώντας τον Ντίλαν μέχρι την επεισοδιακή συναυλία στο Νιούπορτ, που παρουσιάζεται πιο επιθετική προς τον τραγουδοποιό στην ταινία – στην πραγματικότητα το κοινό ήταν μοιρασμένο, οι μισοί χειροκροτούσαν. Την παράσταση κλέβουν η μουσική και μια εξαιρετική ερμηνεία συνόλου, συνθέτοντας μια καλή ψυχαγωγική πρόταση.
Στο All We Imagine as Light τρεις γυναίκες, εγκλωβισμένες στη μεγαλούπολη και (κυρίως) στον τρόπο που τις αντιλαμβάνεται ο περίγυρός τους, κάνουν ένα διάλειμμα στην επαρχία, το οποίο εξελίσσεται σε ταξίδι προς την αυτογνωσία και την ελευθερία, καθώς πραγματικότητα και φαντασίωση διαπλέκονται, με μια ελπιδοφόρα κατακλείδα στη θέση της Ιθάκης. Χωρίς φωνασκίες, διδαχές και κηρύγματα και με γοητευτική κινηματογραφική γλώσσα, η Ινδή Παϊάλ Καπάντια εισέρχεται δυναμικά στη διεθνή κινηματογραφική σκηνή. Για πολλούς, της έκλεψαν τον Χρυσό Φοίνικα στο περασμένο Φεστιβάλ Καννών – και μάλλον συμφωνούμε μαζί τους.
Με το Arcadia ο Γιώργος Ζωής επιστρατεύει τους δυο πιο κινηματογραφικούς ηθοποιούς που έχουμε, την Αγγελική Παπούλια και τον Βαγγέλη Μουρίκη, και αποχαιρετά την κλινική διάθεση του weird ιδιώματος, ενστερνιζόμενος το συναίσθημα. Από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες που είδαμε τα τελευταία χρόνια – προμηθευτείτε οπωσδήποτε χαρτομάντιλα.
Την ως άνω τριάδα συμπληρώνουν το Wolf Μan, η χλιαρή απόπειρα του Λι Γουάνελ να κάνει για τον μύθο του Λυκάνθρωπου ό,τι κατάφερε για εκείνον του Αόρατου Ανθρώπου, και το Et la Fete Continue, η επιστροφή του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν στην αγαπημένη του Μασσαλία.
