Βασισμένη σε μπεστ σέλερ των Έμα Μακλάφλιν και Νίκολα Κράους, το φιλμ αυτό προκαλεί σοκ, όχι γιατί είναι τόσο κακό, αλλά γιατί προέρχεται από τους δημιουργούς του διεισδυτικού και «αντι-συναρπαστικά» ενδιαφέροντος American Splendor. Μπαίνει σε μεγάλο και άχρηστο κόπο να εικονογραφήσει το πώς κακοπερνάει μια φοιτήτρια που δεν ξέρει τι να κάνει με τη ζωή της, όταν αποφασίζει από αντίδραση και τύχη να αποδεχθεί την πρόταση μιας μεγαλοκυρίας της Park Avenue να αναλάβει το μόνιμο μπέιμπι σίτινγκ του 4χρονου γιου της. Εκτός από το γεγονός πως η ταινία δεν σκάβει το χρυσωρυχείο της φαυλότητας που κρύβεται κάτω από το απέραντο ξόδεμα της αριστοκρατικής κοινωνίας της Νέας Υόρκης, αναλώνεται θανάσιμα σε έναν πάρα πολύ αντιπαθή κεντρικό χαρακτήρα, μια όμορφη κοπέλα που είναι ένα ψυχολογικό κουβάρι, αλλά δεν διαθέτει τον τρόπο να επικοινωνήσει το χάλι της. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Λόρα Λίνεϊ και του Πολ Τζιαμάτι (το κουβάρι που λέγαμε στην προηγούμενη ταινία των σκηνοθετών, αλλά τι μεγαλείο στη μιζέρια του!), παρακολουθούμε τη Σκάρλετ Γιόχανσον στη χειρότερη γυναικεία ερμηνεία της χρονιάς.