Αναψυκτήριο
Μία από τις 8 παραστάσεις που συμπεριλαμβάνονται στο grape-Greek Agora of Performance, την πρωτοβουλία του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου που σκοπό έχει την προβολή των Ελλήνων καλλιτεχνών στη διεθνή σκηνή θεάτρου και χορού, δίνοντάς τους την ευκαιρία να παρουσιάσουν τα έργα τους σε εκπροσώπους διεθνών φεστιβάλ και καλλιτεχνικούς διευθυντές πολιτιστικών φορέων.
Το Αναψυκτήριο, που υπογράφουν η Αργυρώ Χιώτη, ο Ευθύμης Θέου και μια ομάδα ηθοποιών (Νίκος Ζιάζιαρης, Αμαλία Κοσμά, Γιώργος Κριθάρας, Ρίτα Λυτού, Εύη Σαουλίδου, Δρόσος Σκώτης, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη), διερευνά τη σημασία του μύθου μέσα από θρύλους και μεταφυσικές ιστορίες.
Μπορούμε να αντιστρέψουμε για λίγο την οπτική του κόσμου; Να δούμε πέρα από τον κόσμο της ύλης;
Η σκηνή (σε σκηνογραφία Εύας Μανιδάκη) είναι ένας υπαρξιακός τόπος στα όρια μύθου και πραγματικότητας, μεταξύ οπτασιών και πνευμάτων της φύσης, όπου οι ψυχές ξεδιψούν, κατοικημένος από ονειροφαντασίες και φαντάσματα.
Εκεί θέτουν ερωτήματα για τη σχέση ατομικού και συλλογικού. Μπορούμε να αντιστρέψουμε για λίγο την οπτική του κόσμου; Να δούμε πέρα από τον κόσμο της ύλης; Μια πολυφωνική σύνθεση από μια μεικτή ομάδα ερμηνευτών, αποτελούμενη από ηθοποιούς, χορευτές και τραγουδιστές.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ
50 χρόνια, μια νύχτα
Μισό αιώνα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβριο του 1973, όταν μια διαμαρτυρία των φοιτητών της εποχής αλλά και μέρους της ελληνικής κοινωνίας που στάθηκε δίπλα τους ξέσπασε ως φυσική και αυθόρμητη ανάγκη αντίδρασης στον αυταρχισμό, προκύπτει το ερώτημα τι σημαίνει για εμάς αυτό το συλλογικό βίωμα αλληλεγγύης και αυταπάρνησης. Με αφορμή την επέτειο, η παράσταση αποπειράται να κάνει μια σύγχρονη ερμηνεία με θεατρικούς όρους.
Η δραματουργική έρευνα βασίζεται σε αυθεντικές μαρτυρίες φοιτητών, μαθητών αλλά και απλών πολιτών που συμμετείχαν στα γεγονότα εκείνων των κρίσιμων ημερών, αποτελώντας, συνειδητά ή όχι, μέρος της νεότερης ιστορίας της πόλης και της χώρας όλης. Ένα ενδιαφέρον παζλ μιας συλλογικής αφήγησης στην οποία ενώνονται παλαιότερες αλλά και νεότερες γενιές ηθοποιών, ανάμεσα στους οποίους και τριτοετείς σπουδαστές της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης. Όλοι μαζί αναζητούν το ουσιαστικό νόημα της δημοκρατίας.
Η σκηνοθεσία είναι του Μάνου Καρατζογιάννη, ο οποίος έχει συνεργαστεί με τη Δήμητρα Κονδυλάκη στη δραματουργική επεξεργασία. Ακούγονται αποσπάσματα από μαρτυρίες του Γιώργου Αλεξάτου, του Κώστα Βοσταντζόγλου, της Αγγελικής Ξύδη (Ιάσονας Χανδρινός, Όλη νύχτα εδώ, Καστανιώτη, 2020), της Θεοδώρας Φάμελλου, χήρας του Βασίλη Φάμελλου (Ιερώνυμος Λύκαρης (επιμ.), Πολυτεχνείο 1973 - Το αίμα το αδικαίωτο ποτέ δεν ησυχάζει, Καστανιώτη, 2023), της Ανθής Μυρογιάννη («Μηχανή του Χρόνου»), του Α. Σκευοφύλακα (συνέντευξη στον Κώστα Χατζίδη, «Το Βήμα», 2008), καθώς και των Παναγιώτη Μαυρομάτη και Υβόννης Μαλτέζου από συνεντεύξεις τους στο πλαίσιο της έρευνας για την παράσταση.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ
Ενενήντα
Ένας ενενηντάχρονος άντρας και ο σαραντάρης γιος του σε μια άγρια πόλη που τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Ο γέρος, παρά την ηλικία του, νιώθει σαν να γεννήθηκε χθες, ενώ ο νέος νιώθει λες κι η ζωή του πλησιάζει στην ολοκλήρωσή της. Αδύναμος, τρωτός και ευάλωτος, όπως είναι, αποφασίζει να στείλει τον πατέρα του σε οίκο ευγηρίας. Ο τελευταίος ωστόσο έχει μια νεαρή φίλη, ένα ανάπηρο κορίτσι, με το οποίο βρίσκονται καθημερινά στη λίμνη του κεντρικού πάρκου της πόλης.
Η σκηνοθέτις Βαλέρια Δημητριάδου, σε μια εποχή εξιδανίκευσης της νεότητας και της ευεξίας, επέλεξε να θίξει το θέμα-ταμπού του γήρατος. Γιατί ένας ηλικιωμένος άνθρωπος να πρέπει να αποδεχτεί το τέλος; Γιατί να μην μπορεί να βγει έξω, να ερωτευτεί, να κάνει έρωτα; Επειδή όντως δεν μπορεί ή επειδή δεν του το επιτρέπουμε οι υπόλοιποι; Αν βρισκόμασταν στη θέση του, πόσο εύκολα θα αποδεχόμασταν το τέλος;
Η παράσταση κινείται σε έναν φανταστικό μικρόκοσμο που αντιστέκεται σθεναρά στο δυστοπικό μας παρόν, προτάσσοντας την ενσυναίσθηση και την αλληλεγγύη. Επί σκηνής, μαζί με τους ηθοποιούς, ομάδα μουσικών θα παίζει ζωντανά μουσική.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ
Σφάλμα σύνδεσης
Η ομάδα Station Athens, που σχηματίστηκε το 2009 στη γειτονιά του Μεταξουργείου και αποτελείται από πρόσφυγες και μετανάστες από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές, πραγματεύεται αληθινές ιστορίες, παντρεύοντας το ντοκιμαντέρ με τη μυθοπλασία. Η παράσταση, η οποία θα παιχτεί επίσης στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας του grape-Greek Agora of Performance, εστιάζει στον γάμο, στην οικογένεια και στη συντροφικότητα.
Με βασικό εργαλείο το χιούμορ, αναδεικνύει τον καταλυτικό ρόλο που παίζει η τεχνολογία στον μετασχηματισμό των οικογενειακών δεσμών.
Η ανάγκη των μελών της ομάδας να βρουν λύσεις που θα διευκολύνουν την καθημερινότητά τους τα κάνει να χρησιμοποιούν διάφορα σύγχρονα μέσα που τους φέρνουν πιο κοντά στην οικογενειακή εστία.
Έχοντας δοκιμάσει τα πάντα, απευθύνονται σε μια εφαρμογή τεχνητής νοημοσύνης, ακολουθούν τις συμβουλές της και τα αποτελέσματα είναι άλλοτε αστεία και άλλοτε παράδοξα. Μπορεί η τεχνολογία να μεταμορφώσει προς το καλύτερο τις ζωές μας; Η παράσταση αξιοποιεί την τεχνητή νοημοσύνη (ΑΙ), τις βιντεοπροβολές και ένα ιδιαίτερο sound design σε ένα υβριδικό παραστασιακό ιδίωμα. Η σύλληψη και η σκηνοθεσία είναι της Γιολάντας Μαρκοπούλου.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ
Κρυπτόγαμα
Ένας θεατρικός μονόλογος του Μιχάλη Αλμπάτη (Και οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους, Νήσος, 2022), γραμμένος ειδικά για το Φεστιβάλ, και μια αφήγηση που διαδραματίζεται σε μια μικρή πόλη της Κρήτης, αρχές της δεκαετίας του 1980. Ο τίτλος, από τις λέξεις «κρυπτόν» και «γαμείν», είναι εμπνευσμένος τον όρο με τον οποίο ο Σουηδός βοτανολόγος Κάρολος Λινναίος περιέγραψε τον τρόπο που αναπαράγονται τα φύκη, οι μύκητες, τα βρυόφυτα και τα πτεριδόφυτα, «καθώς η απουσία ανθέων, καρπών και σπερμάτων, καθιστούσε τον τρόπο αναπαραγωγής τους γριφώδη».
Ο Αλμπάτης πιστεύει ότι «υπάρχουν και ανθρώπινα πλάσματα που αναδίδουνε τον ίδιο γρίφο, με κατάταξη ασαφή ανάμεσα στα γένη, με ρόλο ομιχλώδη στη ροή της εξέλιξης (…). Οργανισμοί που για να επιβιώσουν μιμούνται τους όμορούς τους, στους τρόπους, στην αμφίεση, στη γλώσσα, αναγκασμένοι να ανθίζουνε μονάχα στο σκοτάδι, γεμίζοντας τα πνευμόνια τους με νύχτα. Έτσι ζούνε, κρατώντας την ανάσα τους για χρόνια, μα, αν ο αέρας τους σωθεί κι αναγκαστούν να αναδυθούνε βίαια στο φως, η ανάφλεξη είναι αναπόφευκτη…».
Στο επίκεντρο της αφήγησης ένας χασάπης που δεν ήθελε να γίνει χασάπης, καθώς σιχαίνεται τη μυρωδιά απ’ τα σπλάχνα και το αίμα, ένα μαγικό δαχτυλίδι που μεταμορφώνει όποιον το φορέσει σε ό,τι επιθυμεί και φοβάται να είναι, ένα γλέντι αρραβώνων και μια δολοφονημένη τρανς που είχε για ίνδαλμά της την Αλίκη Βουγιουκλάκη, της οποίας τραγούδια ερμήνευε στους δρόμους και τις ταβέρνες υπομένοντας κοροϊδίες και γιουχαΐσματα. Ένα κείμενο που εστιάζει στην αγριότητα της ελληνικής επαρχίας του 1980, μια παράσταση για όσους έχουν υποστεί τον τρόμο του περιθωρίου, του λάθους, της δημόσιας κατακραυγής. Σκηνοθετεί η Νικαίτη Κοντούρη και ερμηνεύει ο Μάκης Παπαδημητρίου.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
