Η σύγχρονη Μήδεια του Σάιμον Στόουν βασίζεται σε πραγματικό γεγονός που συνέβη στο Κάνσας

ΕΠΕΞ Η σύγχρονη Μήδεια του Σάϊμον Στόουν στο Παλλάς Facebook Twitter
Η σύγχρονη αυτή εκδοχή προσπαθεί, μέσα από την τρέλα, τις εμμονές και τη διαβολικότητα, να εντρυφήσει στη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Φωτ.: Dim Balsem
0

Μια πολύ διαφορετική Μήδεια έρχεται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και στο θέατρο Παλλάς, μια σύγχρονη εκδοχή του έργου του Ευριπίδη, βασισμένη σε ένα πραγματικό γεγονός που συνέβη στο Κάνσας των ΗΠΑ. 

Ο γεννημένος το 1984 στη Βασιλεία, αλλά μεγαλωμένος στο Σίντνεϊ σκηνοθέτης, ηθοποιός και θεατρικός συγγραφέας Σάιμον Στόουν ξεκίνησε τη θριαμβευτική του πορεία το 2007 με το Ξύπνημα της άνοιξης του Φρανκ Βέντεκιντ και τη θεατρική ομάδα The Hayloft Project που ίδρυσε. Από τότε μέχρι σήμερα ο Αυστραλός καλλιτέχνης έχει αναδειχθεί σε έναν από τους σημαντικότερους διεθνώς σκηνοθέτες του θεάτρου, της όπερας αλλά και του κινηματογράφου, καθώς έχει υπογράψει δύο ταινίες, το Daughter (2015), εμπνευσμένο από την Αγριόπαπια του Ίψεν, με πρωταγωνιστές τον Πολ Σνάιντερ και τον Τζέφρι Ρας, και το Dig (2021), με την Κάρεϊ Μάλιγκαν και τον Ρέιφ Φάινς, που προβλήθηκε με μεγάλη επιτυχία από το Netflix. 

Η τακτική του να μεταφέρει κλασικά έργα στη σύγχρονη εποχή, αναδεικνύοντας τόσο τη διαχρονικότητά τους όσο και την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης μοίρας, έχει δώσει πολλές πετυχημένες παραστάσεις, από τις πρώτες του απόπειρες με τον Πλατόνοφ του Τσέχοφ, τον Μικρό Έγιολφ του Ίψεν και τον Θυέστη του Σενέκα μέχρι τις πιο πρόσφατες, όπως η Γέρμα του Λόρκα (που είδαμε και στην Αθήνα από το Θέατρο του Νέου Κόσμου) και η Φαίδρα στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας.

Η αριστουργηματική παράσταση του Στόουν είναι εμπνευσμένη από το δράμα του Ευριπίδη, αλλά βασίστηκε στην αληθινή ιστορία της γιατρού Ντέμπορα Γκριν που το 1995 σκότωσε τα δύο από τα τρία της παιδιά και τον άντρα της.

Η επεξεργασία αυτών των διασκευών-μεταγραφών του βασίζεται πάντα στους χαρακτήρες των πρωτότυπων έργων και στους αυτοσχεδιασμούς των ηθοποιών πάνω σε αυτούς, και στόχος της είναι η ανάδειξη του εκάστοτε έργου μέσα από μια σύγχρονη συνθήκη. Πάντως, η παράσταση που του έδωσε το διαβατήριο για τη διεθνή αναγνώριση ήταν η Αγριόπαπια το 2010, παράσταση που ετοίμασε για το πρωτοποριακό θέατρο Belvoir του Σίντνεϊ, του οποίου είχε αναλάβει τη διεύθυνση. 

ΕΠΕΞ Η σύγχρονη Μήδεια του Σάϊμον Στόουν στο Παλλάς Facebook Twitter
O Αυστραλός καλλιτέχνης έχει αναδειχθεί σε έναν από τους σημαντικότερους διεθνώς σκηνοθέτες του θεάτρου, της όπερας αλλά και του κινηματογράφου. Φωτ.: Jan Vesweyveld

Έκτοτε, παραστάσεις του παίζονται στα σημαντικότερα φεστιβάλ, θέατρα και όπερες ανά τον κόσμο. Ανάμεσα στις πιο πρόσφατες σκηνοθεσίες του είναι και μια παράσταση που έκανε μεγάλη αίσθηση, η όπερα The Greek Passion του Μπόχουσλαβ Μαρτίνου, την οποία το «Opera Magazine» ανακήρυξε καλύτερη παράσταση της χρονιάς. Έχοντας σκηνοθετήσει τη σύγχρονη εκδοχή της Μήδειας για το περίφημο Toneelgroep Amsterdam –το 2014 εξελίχθηκε στο Internationaal Theater Amsterdam, υπό τη διεύθυνση του Ίβο Βαν Χόφε–, για την οποία η κριτική έγραψε διθυράμβους, ανάγοντας τη σε διεθνή επιτυχία, το 2019 σκηνοθέτησε στο Ζάλτσμπουργκ τη Μήδεια του Κερουμπίνι. 

Φυσικά, η αριστουργηματική παράσταση του Στόουν είναι εμπνευσμένη από το δράμα του Ευριπίδη, αλλά βασίστηκε στην αληθινή ιστορία της γιατρού Ντέμπορα Γκριν που το 1995 σκότωσε τα δύο από τα τρία της παιδιά και τον άντρα της. Η βασική πλοκή του έργου, με αλλαγμένα τα ονόματα των κεντρικών χαρακτήρων, είναι η εξής: η Άννα παίρνει εξιτήριο από την ψυχιατρική κλινική στην οποία έχει εισαχθεί μετά από σοβαρή ρήξη με τον σύζυγό της Λούκας, τον οποίο αποπειράθηκε να δηλητηριάσει. Ο Λούκας διατηρεί σχέση με την Κλάρα, μια γυναίκα νεότερή του, ωστόσο η Άννα ελπίζει ότι μπορεί να τον ξανακερδίσει. Όταν ανακαλύπτει ότι εκείνος ετοιμάζεται να φύγει μαζί της στην Κίνα, παίρνοντας μαζί του τα παιδιά τους, βγαίνει εκτός εαυτού. 

Η δράση διαδραματίζεται σε έναν λευκό, κατάφωτο κύβο (σκηνογραφία Bob Cousins) μέσα στον οποίο η Άννα έχει φοβερές ψυχολογικές μεταπτώσεις και συχνά χάνει τον έλεγχο. Η ψυχολογική της κατάσταση οφείλεται στο γεγονός ότι η ζωή της δίπλα στον Λούκας δεν ήταν ποτέ πραγματικά ισορροπημένη· μέσα στα χρόνια οι αδυναμίες της επιδεινώθηκαν, αφήνοντάς τη ράκος. Στον αρχαίο μύθο η Μήδεια έχει μαγικές ιδιότητες και υπερτερεί σε ευφυΐα, στην εκδοχή του Στόουν η Άννα κατηγορεί ευθέως τον Λούκας ότι της έκλεψε μια έρευνα και την παρουσίασε ως δική του. Οι συγκρούσεις μεταξύ των δύο είναι σφοδρές και παρόλο που όλες οι ερμηνείες είναι αξιομνημόνευτες, εκείνη της Marieke Heebink είναι τέτοιας δύναμης που έφτασε να διακριθεί με το ετήσιο θεατρικό βραβείο της Ολλανδίας Theo d’Or. 

ΕΠΕΞ Η σύγχρονη Μήδεια του Σάϊμον Στόουν στο Παλλάς Facebook Twitter
Η Μήδεια του Στόουν φέρνει στο προσκήνιο νέες αναγνώσεις του μύθου της εμβληματικής τραγωδίας. Φωτ.: Dim Balsem

Η σύγχρονη αυτή εκδοχή προσπαθεί, μέσα από την τρέλα, τις εμμονές και τη διαβολικότητα, να εντρυφήσει στη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης γενικότερα. Σε μια εποχή και σε ένα περιβάλλον που σταδιακά αλλάζουν όπως αλλάζουν οι κώδικες της ηθικής, ο σκηνοθέτης, θέλοντας να φέρει τον αρχαίο μύθο όσο πιο κοντά γίνεται στο κοινό, θέτει το εξής ερώτημα: «Πώς θα ήταν αν μια γυναίκα ξυπνούσε ένα πρωί και, παρόλες τις εναγώνιες προσπάθειές της να το αποφύγει, μετατρεπόταν σε Μήδεια;».

Η άδεια και αποστειρωμένη σκηνή εντείνει το ψυχικό αδιέξοδο της Άννας και ενώ τα βασικά στοιχεία της διασκευής του Στόουν ξεδιπλώνονται μέσα από μια γραμμική δομή, η αφήγηση είναι σκόπιμα μη γραμμική, τονίζοντας την υπαρξιακή διάσταση της ιστορίας. Στην απεγνωσμένη της προσπάθεια να πάρει πίσω τη ζωή της, σκοτώνει τα παιδιά της. 

Ίσως η συρρίκνωση του σώματος στον κενό χώρο και η κινηματογραφική αντίληψη να βοηθούν στην ένταση των συναισθημάτων και του πόνου. Όπως αναφέρει ο Στόουν: «Η Μήδεια έχει να κάνει με τη δύναμη μιας γυναίκας που βιώνει ξανά τον αποκλεισμό που ένιωθε κάποτε σε ένα αμυδρό και μακρινό παρελθόν». Θέλοντας να υπογραμμίσει ακριβώς αυτό, υποβαθμίζει άλλα στοιχεία της θεατρικής σύμβασης και βασίζεται στη δύναμη της κάμερας, ώστε να πετύχει μια θεμελιώδη εμπειρία, το τραύμα μιας γυναίκας που ήταν κάποτε ισχυρή και δυνατή, αλλά όταν εγκαταλείπεται από τον σύζυγο και από τα ίδια της τα παιδιά χάνει κάθε δύναμη, μαζί και τη γονιμότητά της. Έτσι, μέσα από μια απέριττη αισθητική η παράσταση διερευνά υπαρξιακά ζητήματα όπως η εξουσία, η σεξουαλικότητα και το φύλο. 

ΕΠΕΞ Η σύγχρονη Μήδεια του Σάϊμον Στόουν στο Παλλάς Facebook Twitter
Χρησιμοποιώντας την εγγύτητα του θεάτρου και βασισμένη στο βίντεο, η παράσταση επιχειρεί να αμφισβητήσει την υποτιμημένη καταστροφική δύναμη της εξουσίας. Φωτ.: Dim Balsem

Η Μήδεια του Στόουν φέρνει στο προσκήνιο νέες αναγνώσεις του μύθου της εμβληματικής τραγωδίας, με ένα δυνατό τέλος όπου ο Λούκας-Ιάσονας μένει ακίνητος στη μέση της σκηνής, παγιδευμένος στις στάχτες της οικογένειάς του. Παράλληλα, η μινιμαλιστική σκηνοθεσία και η χρήση κινηματογραφικών τεχνικών θέτουν για άλλη μια φορά ερωτήματα σε σχέση με το θέατρο και τον κινηματογράφο. Χρησιμοποιώντας την εγγύτητα του θεάτρου και βασισμένη στο βίντεο, η παράσταση επιχειρεί να αμφισβητήσει την υποτιμημένη καταστροφική δύναμη της εξουσίας, εν προκειμένω μέσω της αδυσώπητης εκδίκησης που παίρνει η Άννα για όσα της έχουν στερήσει.

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ