Διασκευάζοντα ς τον Ευριπίδη

Διασκευάζοντα ς τον Ευριπίδη Facebook Twitter
Η Ελίζα Σκολίδη στο έργο της Βίβιαν Στεργίου, Ιφιγένεια / Βορά που σκηνοθετεί η Αικατερίνη Παπαγεωργίου. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή
0

Στο πλαίσιο του Κύκλου Contemporary Ancients, το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου ανέθεσε φέτος τη συγγραφή δύο θεατρικών μονολόγων, εμπνευσμένων από τραγωδίες του Ευριπίδη, στη Βίβιαν Στεργίου (Ιφιγένεια / Βορά) και στον Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη (Εγώ, μια δούλα). Μια συνομιλία με τις τραγωδίες του Ευριπίδη που ανεβαίνουν στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, Ιφιγένεια εν Αυλίδι (σκηνοθεσία Timofey Kulyabin) και Hecuba, Not Hecuba (βασισμένη στην Εκάβη, σκηνοθεσία Tiago Rodrigues). Το έργο της Βίβιαν Στεργίου, Ιφιγένεια / Βορά σκηνοθετεί η Αικατερίνη Παπαγεωργίου και ερμηνεύει η Ελίζα Σκολίδη, ενώ το έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, Εγώ, μια δούλα, σκηνοθετεί ο Νίκος Χατζόπουλος και ερμηνεύει η Φιλαρέτη Κομνηνού. Οι δύο μονόλογοι συστεγάζονται σε μια ενιαία παράσταση που θα παρουσιαστεί στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου στις 5 και 6 Ιουλίου.

Δύο νεοελληνικά θεατρικά έργα, δύο μονόλογοι γραμμένοι σήμερα για το σήμερα. Κείμενα που έρχονται να δουν τις δυο ηρωίδες, Ιφιγένεια και Εκάβη, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο γύρω τους με μάτια που κοιτάζουν στο παρόν, αλλά με το βλέμμα στραμμένο προς το μέλλον· να επεξεργαστούν σημαντικά θέματα με μια γλώσσα αιχμηρή αλλά και σκωπτική, ευφρόσυνη, μιλώντας για θέματα που αφορούν την καθημερινή ζωή, τις σχέσεις, τη βία, την εκδίκηση, τον πόνο, τη δικαιοσύνη. Μακριά από το βάρος της τραγωδίας, τα κείμενα αυτά ψηλαφίζουν τη φύση της βίας, όπου αυτή κρύβεται και εμφανίζεται.

Το κείμενο της Στεργίου είναι μια ποιητική ροή λέξεων. Με βασικό εργαλείο την ειρωνεία, όπως και ο Ευριπίδης, η συγγραφέας μιλά για το προβληματικό παρόν. Θέτει στο πλαίσιο μιας ανοιχτής δημόσιας συζήτησης θέματα που οφείλουμε να διαχειριστούμε, να δούμε σε βάθος, να τα απογυμνώσουμε από παραπλανητικά βαρίδια.

Η Βίβιαν Στεργίου κλήθηκε να γράψει έναν μονόλογο εμπνευσμένο από την Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη. Από ολόκληρο το υλικό της τραγωδίας ξεχώρισε ένα σημείο και πάνω σε αυτό συνέθεσε το δικό της κείμενο. Ο χρησμός στην τραγωδία ορίζει πως για να πλεύσουν τα καράβια των Αχαιών εναντίον των Τρώων πρέπει να θυσιαστεί η κόρη του αρχιστράτηγου Αγαμέμνονα, η νεαρή Ιφιγένεια. Η Στεργίου μεταπλάθει αυτόν τον χρησμό και βάζει στο στόμα ενός ανώνυμου πλήθους όλα όσα ακούμε σήμερα γύρω μας, όλη την κεκαλυμμένη ή μη βία που εμφιλοχωρεί στις πιο απλές, καθημερινές στιγμές μας: σε όσα λέγονται, στέλνονται σε μηνύματα, γράφονται παντού, συζητιούνται σε παρέες, σχέσεις και επαγγελματικούς χώρους. Η δική της Ιφιγένεια είναι μια νεαρή γυναίκα που οδηγείται στη θυσία χωρίς ίχνος μοιρολατρίας, αφού πρώτα περνά ανάμεσα από τους λόγους που την οδηγούν στον θάνατο. Θάνατος δεν είναι μόνο το τελετουργικό κόψιμο ενός λαιμού. Θάνατος είναι και η καθημερινή, σταδιακή και υποδόρια διάλυση ενός ανθρώπου, ο περιορισμός του σε μια ατομική δικτατορία, όταν γύρω υπάρχει ελευθερία. Ο φόβος και η πεποίθηση πως ο δρόμος των γυναικών οδηγεί αναπόφευκτα στη θυσία. Όλα όσα θυσιάζει μια γυναίκα για να μπορέσει να ανταποκριθεί στον αρχετυπικό της ρόλο: όνειρα, καριέρα, εμπειρίες, επιθυμίες. Όλα αυτά μπορούν και πρέπει να θυσιαστούν. Ή μήπως όχι;

Διασκευάζοντα ς τον Ευριπίδη Facebook Twitter
Το κείμενο της Στεργίου είναι μια ποιητική ροή λέξεων. Με βασικό εργαλείο την ειρωνεία, όπως και ο Ευριπίδης, η συγγραφέας μιλά για το προβληματικό παρόν. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

Το κείμενο της Στεργίου είναι μια ποιητική ροή λέξεων. Με βασικό εργαλείο την ειρωνεία, όπως και ο Ευριπίδης, η συγγραφέας μιλά για το προβληματικό παρόν. Θέτει στο πλαίσιο μιας ανοιχτής δημόσιας συζήτησης θέματα που οφείλουμε να διαχειριστούμε, να δούμε σε βάθος, να τα απογυμνώσουμε από παραπλανητικά βαρίδια. Οι γυναικοκτονίες, η καταπίεση των αδύναμων, η πατριαρχία και οι εκφάνσεις της, η δύναμη του ενός απέναντι στο τρωτό σημείο του άλλου, το σύστημα νοοτροπιών που καθορίζει τις ζωές όλων μας, είναι κάποια από τα ζητήματα που η Στεργίου διαπραγματεύεται στην Ιφιγένεια / Βορά. Δεν μπορεί να γράψει για το σήμερα, κλείνοντας τα μάτια σε όσα συμβαίνουν γύρω της. Με μια γλώσσα σκόπιμα απλή και ευρέως αντιληπτή, με χιούμορ και διάθεση οικειότητας, η βία, η κακία, η ματαίωση αλλά και η τρυφερή αγάπη συνθέτουν έναν σύγχρονο χρησμό. Διότι όλοι μας είμαστε δυνάμει και η Ιφιγένεια και ο χρησμός. Και θύματα και θύτες. Πώς επιτρέπουμε μικρές δόσεις βίας στην καθημερινή μας σχέση με τους άλλους στον βωμό της αγάπης. Πώς εκμεταλλευόμαστε τη στιγμή που ο άλλος μάς έχει ανάγκη. Πώς παρεμβαίνουμε στις ζωές των φίλων μας, των συντρόφων μας, πώς οι γονείς μας έχουν σκάψει, ήδη από τη γέννησή μας, το σκάμμα που μέσα του θα ενταφιαστούμε, ίσως και προτού πεθάνουμε.

Με μια απόλυτα σύγχρονη και πρωτοποριακή ματιά διαβάζει και ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης την Εκάβη στον δικό του μονόλογο Εγώ, μια δούλα. Για τον Χατζηγιαννίδη, η συγγραφή και μόνο ενός νέου κειμένου, εμπνευσμένου από μια αρχαία τραγωδία, είναι μια ανατρεπτική διαδικασία, με την έννοια πως καλείται να συνομιλήσει με ένα έργο κλασικό, με γλώσσα και επιχειρήματα σημερινά. Θέλοντας να προχωρήσει παραπέρα, προσθέτει άλλη μία ανατροπή. Επιλέγει να μιλήσει για την Εκάβη μια γυναίκα του περιβάλλοντός της, μια ανώνυμη γυναίκα του Χορού των Τρωάδων, και όχι η ίδια η βασίλισσα. Μια γυναίκα λαϊκή στην καταγωγή, αφτιασίδωτη και γνήσια, δούλα και η ίδια, όπως στα στερνά της η Εκάβη, με μια ζωή κατεστραμμένη, όπως και η γηραιά βασίλισσα των Τρώων. Διαφορετικός είναι και ο αφηγηματικός τόνος του μονολόγου. Σκοπός του συγγραφέα ήταν να γράψει ένα κείμενο κωμικό απέναντι στο δυσβάστακτο πένθος που απλώνεται πάνω από την τραγωδία του Ευριπίδη. Η ίδια η Εκάβη δεν θα μπορούσε να φέρει τίποτε το κωμικό, γι’ αυτό ο ρόλος της δούλας επιφορτίζεται με αυτόν τον σκοπό: να μιλήσει ελεύθερα και ανοιχτά, χωρίς ηθικές αγκυλώσεις και ταμπού. Με μια γλώσσα οικεία και απτή, σπαρταριστή.

Διασκευάζοντα ς τον Ευριπίδη Facebook Twitter
Η Φιλαρέτη Κομνηνού στο έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, Εγώ, μια δούλα, που σκηνοθετεί ο Νίκος Χατζόπουλος. Φωτ.: Ελπίδα Μουμουλίδου

Η Εκάβη είναι μια γυναίκα βυθισμένη στη δυστυχία. Έχει χάσει όλα της τα παιδιά, τον σύζυγο και την πατρίδα της, και στο τέλος της ζωής της μεταφέρεται σκλάβα στην Ελλάδα. Στην τραγωδία του Ευριπίδη δολοφονούνται και τα δύο εναπομείναντα παιδιά της, η Πολυξένη και ο Πολύδωρος. Και από μια θρηνούσα υπέργηρη γυναίκα μεταμορφώνεται σε μια αιμοσταγή και πανούργα φόνισσα. Σφάζει τα παιδιά του Πολυμήστορα (που σκότωσε τον Πολύδωρο) και τυφλώνει τον ίδιο, παίρνοντας έτσι την εκδίκηση που τόσο αποζητούσε.

Σε αυτήν ακριβώς τη μεταστροφή της εντοπίζει ο Χατζηγιαννίδης το σημείο όπου μπορεί να βασιστεί για να αποδομήσει την ηρωίδα, στο μεγάλο και δύσκολο ζήτημα της αυτοδικίας. Η δούλα του έχει μια καίρια και ανθρωπιστική αντίληψη απέναντι στην έννοια της αυτοδικίας. Πιστεύει πως όσο μεγάλος κι αν είναι ο πόνος ενός ανθρώπου, όσο έντονο κι αν είναι μέσα του το αίσθημα της αδικίας, δεν έχει το δικαίωμα να πάρει τον νόμο στα χέρια του και να εκδικηθεί. Γιατί τότε ο κόσμος θα διολισθήσει σε ένα χάος όπου θα επικρατήσει η βία, θα καταλυθούν οι νόμοι και η τάξη. Ένα θέμα που παραμένει διαχρονικά επίκαιρο και αγγίζει πολλές μελανές πτυχές του ελληνικού βίου.

Αυτό που απέφυγε να κάνει ο Ευριπίδης, δηλαδή να καταδικάσει την αποτρόπαιη πράξη της Εκάβης, το αναλαμβάνει θαρραλέα ο Χατζηγιαννίδης στον μονόλογο αυτόν. Θέτει τη δούλα ενώπιον ενός μεταφυσικού δικαστηρίου, όπου καλείται να απολογηθεί για τη ρήξη της με την Εκάβη. Την κατηγορεί ανοιχτά και σκληρά, πάντοτε βέβαια μέσα στο πλαίσιο της κωμωδίας. Εξάλλου, η δούλα «συνομιλεί» με απόκοσμους ήχους, και όχι με ανθρώπους, σε ένα τοπίο λίγο έξω από την πραγματικότητα.
Αυτοί είναι οι δύο μονόλογοι που θα συνδιαλεχθούν μεταξύ τους αλλά και με τον Ευριπίδη, θέτοντας προβληματισμούς και ανοίγοντας συζητήσεις, προχωρώντας έτσι τις σκέψεις των συγγραφέων. Η φόρμα του μονολόγου, όπως εύστοχα υπογραμμίζει ο Χατζηγιαννίδης, ταιριάζει πολύ σε ένα ανοιχτό θέατρο, και μάλιστα αρχαίο, αφού σε τέτοιους χώρους δεν χωρούν λεπτές ψυχογραφικές διακυμάνσεις. Ο χώρος ζητά μεγάλα, θεμελιακά ζητήματα, ανθρώπους που έχουν κάτι μεγάλο να πουν. Και το λένε μπροστά σε ένα πλήθος κόσμου, στο εδώ και τώρα. Για ποιον άλλο λόγο, άλλωστε, να μονολογεί κανείς;

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ