ΑΝ ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΕΜΕΙΝΕ περισσότερο από τη φετινή χρονιά, ήταν το περιστατικό ενός ηλικιωμένου ασθενή με κορωνοϊό. Αρκετά μεγάλος, κάπου 87 ετών. Εκείνο που με εντυπωσίασε ιδιαίτερα είναι ότι, παρά τη δύσπνοια και τα προβλήματα υγείας και παρότι αυτοί οι άνθρωποι αναγκαστικά δεν έχουν κανένα συγγενή να τους βοηθάει π.χ. να σηκωθούν ‒γιατί δεν είναι εύκολο για έναν παππού να σηκωθεί να πάει στην τουαλέτα, ούτε κι εμείς είμαστε συνέχεια εύκαιρες‒, αυτός ο άνθρωπος, κάθε φορά που τον επισκεπτόμασταν, είτε εμείς, οι γιατροί, είτε οι νοσηλευτές, κάθε φορά έλεγε: «Αφήστε με εμένα, κοιτάξτε τον απέναντι που είναι νεότερος κι έχει πολλή ζωή μπροστά του, εγώ την έζησα τη δική μου». «Μα σας φροντίζουμε όλους, μην ανησυχείτε» του απαντούσαμε. «Όχι», επέμενε, «τους νέους ανθρώπους να συντρέχετε».
Κάποια στιγμή του λέω: «Κοιτάξτε, δεν θέλω να το ξαναπείτε αυτό, γιατί η υγεία όλων σας είναι το ίδιο σημαντική για εμάς». Και τότε, πιάνοντάς μου απαλά το χέρι, μου απαντάει, κοιτώντας με στα μάτια: «Δεν είναι μόνο για τους άλλους ασθενείς, το λέω για να προσέχετε και τους εαυτούς σας. Γιατί εγώ διάβασα στην εφημερίδα ότι αρρωσταίνουν και οι γιατροί και οι νοσηλευτές, όμως εσείς, παρ' όλα αυτά, είστε συνέχεια από πάνω μας, ρισκάροντας και τη δική σας υγεία».
Εγώ αυτή την κίνηση κι αυτές τις κουβέντες δεν θα τις ξεχάσω, είναι από τις στιγμές που ένιωσα να δικαιώνεται η επιλογή μου να σπουδάσω Ιατρική.
Βρήκα ένα μεγαλείο στο να λες «άσε με εμένα, κοίτα τον απέναντί μου, τον συνάνθρωπο» κι ας είσαι κι εσύ πάσχων.
Βρήκα ένα μεγαλείο στο να λες «άσε με εμένα, κοίτα τον απέναντί μου, τον συνάνθρωπο» κι ας είσαι κι εσύ πάσχων. Να αναγνωρίζεις ότι, όντας κάποιας ηλικίας, έχεις ολοκληρώσει έναν μεγαλύτερο κύκλο ζωής από άλλους, άρα εκείνοι αξίζουν περισσότερες ευκαιρίες. Να νοιάζεσαι για τους θεράποντες γιατρούς, για εμένα, για τις ειδικευόμενές μου, για τις νοσηλεύτριες.
Είχε και χιούμορ ο παππούς. «Όλη μου τη ζωή πάντα οι γυναίκες τρέχανε και με προσέχανε, και τώρα, στα στερνά μου, πάλι το ίδιο!» έλεγε γιατί ήμασταν πολλές γυναίκες που τον κουράραμε. Γλυκύτατος άνθρωπος, καλοσυνάτος, αγωνίστηκε πολύ στη ζωή του, είχε μεγαλώσει κιόλας δυο παιδιά μόνος του, γιατί έχασε νωρίς την πρώτη του γυναίκα, όπως μας έλεγε.
Και, ναι, τα κατάφερε τελικά, ανέρρωσε, δεν χρειάστηκε μάλιστα καν να μπει σε ΜΕΘ, αποδείχτηκε γερό σκαρί, παρά τα θέματα υγείας που είχε ήδη. Ας είναι καλά.
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
σχόλια